Özgür DURAKOĞULLARI

Neden tam bilmiyorum, ama dinlediğim Norveçli grupların birçoğunda kendimden birşeyler buluyorum. Black metalle pek aram yok, ama diğer türlerde genelde böyle oluyor durum. Azımsanmayacak sayıda Norveçli grup kritiği de yapmıştım. Şimdi ASPERA isimli grubun şimdilik ilk ve tek albümünden bahsedeceğim biraz.

Her şeyden öte, derli toplu, ne yapıldığının bilindiğinin belli olduğu bir albüm “Ripples”. Albümdeki sound güçlü ve lezzetli, etkilenimler “rip-off” seviyesine pek yükselmiyor, farklı olacağım derken saçmalanmıyor da. Özetle, türü sevenlerin bir süre keyifle dinleyebileceği, debut albümlerinde bu başarıyı yakalamalarından ötürü de grubun gelecekteki muhtemel albümlerini takip edelerinin geleceği bir eser bence ASPERA’nınki.

Ben müzikte dinamizme önem veren biriyim, o yüzden de belli türleri pek dinleyemiyorum. Tempo değişimleri, modülasyonlar gibi hareketlenmeler barındırmayan müzikler ya kafamı ütülüyor, ya içimi bayıyor. Elbette şarkı şarkı bakıldığında bir doom ya da grindcore türünden şarkılar dinleyebilirim, bundan keyif de alabilirim. Ama 60+ dakika dediğiniz zaman, ona bir türlü alışamadım bu tür gruplarda. Ha her grup aksak ritimler kullansın, progresif metrik ölçüleri abartsın demiyorum tabii. Ama en azından belli bir dinamizm olmayınca, bana hitap etmiyor öylesi müzikler. Belli dönemler progresif müziği dinlemeyi fazla abarttığımı kabul ediyorum, ama zaten bir süre sonra bünye başka türleri istiyor bu dönemlerde, veriyorum kendimi power’a, hard rock’a, hatta belki popa, klasik müziğe.

Yukarıda bahsettiğim dinamizm “Ripples” da ziyadesiyle var. Slow partisyonlardan tutun, melodik rock etkili gitarlar-vokallar, progrock etkili klavyeler, bolca kaliteli prog metal stili gitar rifleri, farklı armonik yapılar (oryantal melodiler de içeren Ripples parçası bu konuda zirvede özellikle) albümü varyasyonlu kılarken, diğer taraftan albümün akıcılığı, dur-kalkları, ölçülü aksaklığı da belli bir dengeleyicilik sağlıyor. Vokallere gelirsek, açık konuşmak gerekirse bana pek hitap etmediler. Vokalistin ses tınısı çok özgün, detonesi, sürtonesi falan da yok, duygusu da iyi; lakin adamın sesinde default bir kirlilik var, ve bu tekdüze vokal stili albümün varyasyonluluğunu sınırlamış bence. Bir Jon Bon Jovi gibi, ya da Bryan Adams gibi estetize bir kirlilik de değil sesindeki, daha kaba ve irrite eden bir kirlilik var bence AttlePettersen’in sesinde.

Albümün ses prodüksiyonu bence çok başarılı, icra bakımından da doyurucu olan davulların baskınlık oranı bence tam yerinde. Baslar da iyi ayırt edilebiliyorlar, çalınımında çok ahım şahım bir durum olmasa da tonu iyi bu enstrümanın da. Klavyeler “görev adamlığı”ndan ziyade, “evin uslu ama hareketli çocuğu” tadında takılmış. Yeri geldiğinde sakin sakin akor basarken, kimi yerlerde piyano tonlarıyla iç okşamış, ve bazen ise keskin synth tonlarıyla coşmuş.

Grubu bildiğim bir veya birkaç gruba tam olarak benzetemiyorum, lakin belli DREAM THEATER ve PAGAN’S MIND etkilerinden bahsedilebilir. Sadece”Petrucci gitarlarından çok etkilenmiş” şeklinde bir kanaate varmak gitaristin biraz hakkını yemek olur, ama esinlendiği gitaristlerden birinin o olduğunu düşünüyorum ben yine de. Gene aynı coğrafyadan çıkmış, şu anda ikinci albümlerini hazırlayan ILLUSION SUITE’a da benzetebilirim belki bazı yönlerden müziklerini, örneğin ikisi de klavyeler bakımından çok başarılı;fakat iki grubun da kirli stilde söyleyen vokalisti varken, bunu ILLUSION SUITE çok daha iyi değerlendirmiş bana göre.

Bitirirken, Ripples parçası sanırım albümün tek gerçek hiti. Between Black & White şarkısının da nakaratları çok güzel, kirli vokal duymaktan bıktığım bir anda çoklu armonik vokalleri imdada yetişiyor şarkının. Böyle debut albümlerini beğendiğim gruplar beni çok mutlu ediyor, ne de olsa grubun gelişimini baştan itibaren takip edebilme şansına sahip olmak güzel bir duygu, hele ki grup elemanları da henüz sadece 21 yaşındalarsa.