Özgür DURAKOĞULLARI

2000’de kurulmuş olan bu Avustralyalı progresif metal grubunun 4. albümü olan “The Meaning Of I”da ilk kulağınıza batacak şey vokalist Daniel Estrin’in özgün sesiyle can verdiği vokal melodileri olacaktır. Zira o kadar akılda kalan, aynı zamanda sofistike vokal melodileri var ki albümde, ilk bahsedilesi şey bu olmalı şeklinde yazıya başlattı bana bu durum. Aslında grubun müziğini de bilinen bir gruba benzetmek kolay değil. Referans olması babında EVERGREY, SCAR SYMMETRY gibi grupları anabilirim bu bağlamda, zira ritim gitarlardaki kros-gitar senkronizasyonu bu topluluklarda birbirine benziyor. Yine de sitedeki henüz 2. kritiğimde tanıttığım Keldian grubu gibi, bambaşka bir yere koyuyorum bu grubu, özellikle de bu albümlerini.

Klasik bir deyişle bu bir “sev ya da nefret et” albümü. Ben sevenler tarafındayım, ama nefret edeceklerle de empati kurabileceğim kadar farklı elementler de var müziklerinde. İlk olarak, tarzlarına progresif metal de desek, müziklerinde ciddi prog-rock, 80’ler elektronik müzikleri ve melodik metal-rock etkileri, hatta 1-2 yerde death metal elementleri var. Muhtemelen ilk 2-3 dinlemede vokallere fazlaca odaklanacağınızdan (tahminen söylüyorum), farklı synth kullanımını, lead gitar harmonilerini gözden kaçırabilirsiniz.

Dinledikçe güzelleşen (bence elbette) bu albümü sonraki dinleyişlerinizde, kusursuz enstrümantasyon ve yer yer yardıran, yer yer nüanssal katkılarda bulunan synth’ler ve gitarlar da mutlaka dikkatinizi çekecektir diye düşünüyorum. (Yeni gitarist Scott Kay de gruba yaramış diye düşünüyorum, gitarlar sanki daha bir lezzetli.) Bu tarz poliritmik ritim gitar-davul senkronizasyonu atraksiyonlarına girişen grupların, nüans bazında dahi kusur barındırmayan enstrüman çalınımları olması gerektiğine inanıyorum.

Zira mosmodern (hehe) ve ultra steril bir soundunuz, ve hata kabul etmez beste yapılarınız var. Çalımınızın da buna ayak uydurması gerekiyor, ve bu albümde bu iş kotarılmış. Özellikle The Meaning Of I parçasının power-prog yapısı kulağa fazlaca lezzetli geliyor. Örneğin VANDEN PLAS gibi daha organik bir soundunuz varsa, nüanssal veya serserice timing uyumsuzlukları son derece görmezden gelinebilir. Ama SCAR SYMMETRY dediğiniz zaman, VOYAGER dediğiniz zaman, soundunuz böyle amükemmellikleri kaldırmaz diye düşünüyorum. (Dünya kıçımdan kelimeler uydurma günüm kutlu olsun, evet.)

Albümden hiç hazzetmeme durumlarını oluşturabilecek hadiselerden en göze batanı, şarkı yapılarının birbirine fazlaca benzemesi. Lakin tuhaf “i” ve “y”leriyle dikkat çeken vokalist Daniel’in özgün sesi, her nakaratı dinlemeye değer kılıyor. 80’ler pop’ları gibi, iki dinleyişte akılda kalan özellikle nakarat vokalleri, vokalistin sesine -benden farklı olarak- hayran olmayan kişilerin eleştirilerine uğrayabilir. Ama onların (belki sizsinizdir onlardan biri) bile hoşuna gidebilecek The Meaning Of I ve kapanıştaki Are You Shaded parçaları, eserin potansiyel kitlesini genişleten bir unsur. Özellikle The Meaning Of I’ın ritmik kurgusu, prog-power seven hemen hemen herkesin dikkatini çeker, ve kendini onlara sevdirir diye düşünüyorum.

Bir diğer potansiyel sevmeme durumunu oluşturabilecek element, melodik rock – progresif rock etkisi bolca olsa da müziklerinde, gitar sololarına çok az yer verilmiş olmasıdır. Eserde nadiren yer bulan gitar sololarının da öyle çok dikkat çekici bir tarafı yok ayrıca.

Tüm bunlara rağmen, günümüzde “özgün” sıfatını gerçekten hak eden fazla prog grubu olmamasından, olanların çoğunun ise iki haneli albüm rakamlarına yaklaşmalarından ötürü, bu nispeten genç grubun ciddi bir takdire layık olduğunu düşünüyorum. Daha önce tanıttığım “UniVErs” albümlerindeki Sober isimli parçaya ciddi anlamda aşık olmam da, bu grubu benim gözümde her daim değerli yapacak bir unsur. Ha unutmadan, ROYAL HUNT’tan D.C. Cooper, ve TESSERACT’ten Daniel Tompkins de konuk vokalistler olarak eserde yer buluyorlar.