Özgür DURAKOĞULLARI

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken; soyadını Shakespeare’in en romantik karakterlerinden birinden alan bir Michael varmış. Fazla disiplini sevmeyen Michael, başladığı klasik gitar eğitimini yarıda bırakıp, kendi başına elektro gitar öğrenmeye karar vermiş. Bolca armoni kitabı da karıştıran Mike, solo albümü “The Dark Chapter”ın özellikle Japonya’da ciddi ilgi görmesi, ve yeteneğiyle dikkatini çektiği bir plak şirketinden birinin “bir grupla albüm çıkartırsan, sana büyük hazineler bahşedebilirim” sözüyle birlikte epik grubu SYMPHONY X’i kurmuş ve hemen ardından debut albümünü çıkarmış bu topluluk.

Ne var ki daha xp’leri düşük olduğundan, elemanlar ejderhalar arenasında o kadar büyük ses getirememiş. “DREAM THEATER çakması, boktan vokalli grup” gibi bir ton kötü eleştiri de almışlar üstelik. Bu sözlerden midir bilinmez vokalist küsüp topluluktan ayrılmış, kılıcını kalkanını duvara asmış. Klavye sihirbazı Michael ve gitar büyücüsü adaşı, party’e “Sir” ünvanlı şövalye Russell Allen’i layık görmüşler. Bu değişim, kan kaybettiği sanılan gruba büyük bir doping etkisi yapmış.

Cehennem trampetçisi Jason’ın yeteneklerini en çok gösterdiği albüm olan “The Damnation Game”, sör Allen’lı ilk albümleri de olmuş aynı zamanda. Gizemin doruklarında gezindikleri The Edge of Forever parçası, grubun belki de en epik ve aynı zamanda duygusal eserlerinden biri olarak, hemen her SYX hayranının kalbinde özel yeri olan bir şarkı olmuş. Özellikle gitar solosu ve mistik bir bard gizemliliğiyle icra edilen mısra vokalleri, grubun hala en özel şarkılarından birinin bu olduğuna işaret eder der eski bir efsane. Özellikle ondan önce gelen iki şarkının uğursuz, lanetli havasından sonra adeta bir “zone of sweet air” büyüsü yapmıştır ve zehirli atmosferi dağıtmıştır bu coşkun ama uyumlu topluluk.

Sonraki şarkılar, A Winter’s Dream I ve II’ye kadar, hayal kırıklığına uğratır gibi olsa da biz efsanenin şahitlerini, bu ikilemenin ilkindeki Sir Russell Allen vokalleri başlar başlamaz kendimizi kriptik bir rüyaya yatmış gibi hissederiz, ve adeta grubun gelecekte keseceği nice ejderhaları görürüz rüyamızda.

DREAM THEATER’ın 10 yıldan fazladır bize gösteremediği “vision”ları, bu toy grup daha ikinci albümünde bahşetmiştir. Bu mistik ama gün gibi açık, spektaküler ama kış günü içleri ısıtan rüyada Michael Romeo bize bir kehanette bulunmuştur:

SYMPHONY X her zaman bir metal grubu olarak kalacak, bize nice epik destanlar bahşedecektir. Ve her ne kadar trajedinin ilahi kanatları erise de, kozmik denge sonsuza kadar kaybolsa, Olimpos’a bir alacakaranlık çökse de, kaybetmekte olduğumuz cennetsi yaşam alanımız, makineleşme ve betonlaşmayla mahvolmaya yüz tutsa ve biz insanlar da doğamızdan çıkıp mekanikleşerek robotik varlıklar olma tehlikesi altında da olsak, insanlığın bir gün yaşamdaki gerçek önceliklerin neler olduğunu anlayacağına olan inanç asla yitirilmeyecek, ve gerektiğinde ve zamanı geldiğinde, bu anlayışı içselleştirmiş, yani kişisel “Odyssey”lerine çıkıp, belli oranda bir bilgeliğe ulaşmış insanlar, herkesin bildiği ve bizi distopik geleceklere götüren zihniyetlerle sonuna kadar savaşacaklardır.

“Onlar muradına ererlerse, insanlık da erer” denir kadim bir sözde. Bize de kerevetine çıkmak düşer, o hal gerçekleşirse.