Norveç ve komşularının “black metal” adı verilen ucube müziği dinleyen gençlerin coşkulu aktivitelerinden muzdarip olduğu ve söz konusu müziğin en civcivli olduğu yıllarda, kariyerinin en verimli çağında olan Fenriz’in “Transilvanian Hunger” sonrasında ortaya koyduğu eğlenceli ve “doğal” bir çalışma “Nordavind”.

Kuzey Amerika kendi devleriyle hakim bir piyasa oluşturuyor, Metallica bozayazıyorken, Bathory 26 alt türe babalık ediyor ve melez türlerde icra edilmiş albümler yavaş yavaş boy göstermeye başlıyordu. Şu an İskandinav pagan ve black metalinin hayranlarına “iyi ki de olmuş” dedirten o yıllar, ülke halkı için bir hayli karanlıktı ve aslında Norveç kültürünün tanınması adına harika bir fırsatın doğum sancılarıydı. Bugün ortalama bir metal dinleyicisi en az üç dört Norveççe kelime biliyorsa, bunun müsebbibi somon balığı olmasa gerek. Bakınız Norveç müziğiyle motive olup Norveççe öğrenen ve albümümüzde de yer alan “Mellom Bakkar Og Berg” şarkısını söyleyen İtalyan gençliği (5:45′te):

“Nordavind”, Norveç halk şarkılarının metal olarak icra edilmesiyle vücuda gelen, halk şarkısı kavramına yaraşır şekilde son derece akılda kalıcı ve destansı ezgiler içeren, böyle ballı kaymak gibi, saray helvası gibi bir albüm. Kari Rueslåtten su gibi sesiyle parçaların hikayelerindeki genç kızı seslendiriyor. Kendisi bir süre Norveçli gotik/doom metal grubu The 3rd and the Mortal’ın vokalistliğini yapmış olup, ölümcül kızıl saç-beyaz ten-yeşil göz üçlemesinin başarılı temsilcilerindendir. Meraklısına solo çalışmalarının da bulunduğunu belirtmek isterim. Vokalinin albümdeki varlık yoğunluğunu bayıcı bulmamakla beraber, ses rengini savaşçı sevgilisini bekleyen köylü kızı imgesine pek oturtamıyorum açıkçası.

Black metal kritiklerinin olmazsa olmazı magazin bilgimizi de verelim, Kari hanım bu albümün içeriğiyle ilgili olarak dönemin çalkantılı ortamından bağımsız, etliye sütlüye dokunmayan, politikaya ilişmeyen bir performans ve tema sözü almış, ancak bazı parçalarda dolaysız şekilde Hristiyanlık karşıtı söylemler bulunuyor. Şimdilerde TV dostu yüzüyle sanat yaşamına devam eden Kari, bu albümü kariyerinde bir utanç kaynağı olarak görüyormuş (özet: davayı satmış).

Vokal namına albüme egemen olan Fenriz -bu albümdeki haliyle Herr Nagell-, bu albümde elde etmek istediği ambiyansa büyük ihtimalle kakofonik sesi sayesinde ulaşmış olmalı. Öte yandan, şarkıların geleneksel yapısından ötürü fazla metalvari bir davul performansı mevcut değil. Vurguları gayet yerinde, zihne işleyen ve fırsat buldukça coşan, keyifli bir icra söz konusu. Yer yer marş havası alınan parçalarda dönemin üslubunu kusursuz şekilde yansıtan çiğ ve keskin gitarla harika bir uyum yakalanmış. Bu marş ve çiğliğin daha yoğun olduğu ve yine aynı yıl ilk ve son stüdyo albümü yayınlanan Isengard projesine de daha detaylı olarak başka zaman değinmeyi umuyorum.

Satyr, Satyricon efsanesini inşa etmeye başladığı bu yıllarda albümdeki yalın, biraz ilkel ama etkileyici ve soğuk gitar tonuyla şarkıların pastoral havasını bir adım ileriye taşımış. Bası ve klavyesiyle de albüme destek veren hırçın forvetin, Nordavind ve Burzum’un “Dauði Baldrs” albümü ile hemen hemen aynı zamanlara denk gelen Wongraven projesiyle de folk/ambient namına önemli bir adım atmış olduğunu belirtmekte fayda var.

İlk dinleyişte basitçe “neşeli” denip geçilebilecek albüm zamanla epik havasının içine çekiyor ve akılda kalıcılığıyla uzun bir süre kendine köpek ediyor. Gerek kadrosu, gerekse abartıdan ve bir o kadar da atraksiyondan uzak, alçakgönüllü yapısıyla erken dönem Norveç metali sevenlerin mutlaka haberdar olması gereken bir eser.