1995′te kendi adını taşıyan ilk albümünü çıkaran NEVERMORE, ikinci albümü “The Politics of Ecstacy”yi çıkaracağı 1996 Temmuz’undan yalnızca iki ay önce “In Memory” adlı bu EP’yi piyasaya sürmüştü. Albümden iki ay önce EP çıkarmak nasıl bir fikirdir, sebebi nedir bilmiyorum.

Belki “Oğlum elde 83 dakikalık müzik var, hepsini albüme koymamız mümkün değil. Albümden sonra dağılırsak bu yayınlayamadığımız şarkılar çok pis içimizde kalır. Gelin bunları hazır aktifken EP olarak yayınlayalım” demişlerdir. Belki “Bu Pat O’Brien iyi gitarist falan ama, biraz da oynak bir hali var. Albümden sonra giderse elde kalan şarkıları grupta olmayan adamla yayınlamak gibi acayip bir şeye girişmemiz gerekir; hazır gruptayken ilk partiyi EP olarak ortama salalım” demişlerdir. Belki de Pixar filmlerinden önce yayınlanan kısa animasyon filmleri türünden bir şey yapmak istemişlerdir. Sebep her ne olursa olsun, NEVERMORE bu EP’yi 1996 Mayıs’ının son günlerinde piyasaya sürdü.

“In Memory” 5 adet şarkı barındırıyor. Bu şarkılar arasından güzel olmayan bir çalışmaya rastlamasak da, bazı şarkıların -en azından benim nazarımda- diğerlerinden daha ön plana geçtiklerini söyleyebiliriz. Ben, özellikle doğayı çok üzdük lan, valla bak temalı Matricide ile EP’ye adını isim babalığı yapan In Memory’ye pek bir bayılmaktayım. Bu iki şarkıdaki kimi vokal yorumları, gitar oyunları, bence NEVERMORE kariyerindeki en güzel anlardan bazılarını oluşturuyor. Özellikle In Memory’nin 1.23′ünde “…the times we shared” kısmı, bilmiyorum daha güzel nasıl söylenebilir. Dur lan aslında biliyorum. Cevap vereyim: Söylenemez.

İyimser ve kötümserin olağanüstü heyecanlı maceralarını konu eden Optimist or Pessimist, iki BAUHAUS cover’ının bir potada eritilmesinden oluşan Silent Hedges / Double Dare ve “dedeeee, çok çektin dedeeee” konseptli The Sorrowed Man de EP’deki deiğer şarkılar.

EP’ye bakınca, “Nevermore”da zaten kendini gösteren olgun havanın aynen devam ettiğini ve henüz 3 yıllık bir grup olan NEVERMORE’un beste yapma konusunda nasıl özgün bir oluşum olduğunu görüyoruz. Şarkıların her biri bir diğerinden farklı kimliklere, özelliklere sahip. Aynı formül peşinden gitmediği yıllar içindeki gelişiminden bildiğimiz NEVERMORE, “In Memory”de de bu düsturunu belli edercesine oturaklı ve ne yaptığını bilir bir profil çiziyor.

Sonradan CANNIBAL CORPSE’a gidecek ve grubun “Centuries of Torment: The First 20 Years” DVD’sinde “Eskiden bir ara NEVERMORE DİYE BİR GRUPTA çalmıştım…” diyerek uyuzluğumu kazanan Pat O’Brien, NEVERMORE tarihi boyunca Jeff Loomis yanında yer alacak yancılar arasındaki ilk isim olarak göze çarpıyor. Evet, NEVERMORE tarihindeki ilk ikinci gitarist olan O’Brien, belli olduğu üzere burada CANNIBAL CORPSE’ta yapacaklarıyla hiç alâkası olmayan şeyler yapıyor. Kalan kadronun klasik NEVERMORE dörtlüsü olarak dizildiği EP’de, her eleman üzerine düşeni fazlasıyla yapıyor. Her ne kadar Loomis’in karakteristiği olarak anılacak nota bileşimleri, solo paternleri falan için erken olsa da, rif tarzından klasik Loomis dokunuşlarını almak mümkün. Warrel da her zamanki Warrel’lığıyla dokunduğu her şeyi NEVERMORE’a çevirmeyi başarıyor.

Daha fazla deşmeden, baştan sona iyi şarkılarla dolu olan “In Memory”yi kaliteli bir Amerikan power metali dinlemek isteyenlere düşünmeden öneririm. Grubun takipçilerinin zaten bildiği bu çalışma, başka bir şey için olmasa bile, sadece Matricide ve In Memory için bile alınabilir.

Bir başka NEVERMORE hayvanlığında görüşene kadar, hepinize “Ulan NEVERMORE, sen bu hallere düşecek grup muydun…” diye iç geçirmeli günler diliyorum.