MEGADETH’in “Rust in Peace” sonrasında thrash metalden az biraz uzaklaşmış olmasına rağmen müzikalite babında gardını hiç düşürmediği diğer başyapıtı “Countdown to Extinction” ile, grubun daha geniş kitlelere ulaşma arzusu kendini iyice belli etmişti. Grup seksenlerdeki hırçın halinden yavaşça uzaklaşıp, daha oturaklı, daha “büyük grup olmaya gidecek” bir yolla değiştirmişti.
MEGADETH’in, Mustaine’in dönemsel olarak değişen uyuşturucu tercihlerine parelel olarak ilerleyen süreci, “Countdown to Extinction” sonrasında da hız kesmemiş ve grup yeni albüm çalışmalarına başlamıştı. Sonuçta ortaya çıkan “Youthanasia”, grubun o güne kadarki en ticari ve kolay dinlenir ürünü olarak kendini belli etmişti.
Thrash metalden ziyade daha melodik bir heavy metal olarak tanımlayabileceğimiz “Youthanasia”, “Countdown to Extinction”da da tatları alınan hard rock köklü aranjmanlara da ev sahipliği yapıyordu. Şarkı sözleri nükleer savaştan aile içi şiddete kadar pek çok konuya dokunsa da, Victory gibisinden belli bir konuya odaklanmayan sözlere sahip şarkılar da vardı.
Verilen demeçlerde gördüğümüz kadarıyla sıkıntılı bir kayıt süreci içeren albüm, içindeki bazı şarkılar sayesinde çok başarılı olsa da, “Rust in Peace” ve “Countdown to Extinction”ın ardından üçüncü bir başyapıt olarak algılanmadı. O zamana kadar birkaç şarkı dışında tüm albümlerini standart mi notasında çalan MEGADETH, “Youthanasia”ya ekstra bir sertlik vermek adına albümü mi bemolden çalmıştı. Gerçi konserde çaldıklarında Train of Consequences hariç “Youthanasia” şarkılarını da standart şekilde mi’den çalıyorlar ya, neyse.
Albüme eğildiğimzde, bana soracak olursanız çok başarılı şarkıların yanında çok da olağanüstü olmayan şarkılarla da karşılaşıyoruz. Şahsen Reckoning Day’in veya Victory’nin öyle ahım şahım şarkılar olmadıklarını düşünürken, çok da adı anılmayan I Thought I Knew It All’a bayılıyorum. Onun haricinde Youthanasia’nın solosunu Marty’nin yazdığı en iyi sololardan biri olarak görüyor, Train of Consequences’ın aksak staccato rifine bayılıyorum.
Gayet güçlü bir kaydı olan albüm, uzun süredinlenebilirlik adına bir falso barındırmazken, MEGADETH’in hırçın tarafını seven kitlesi için bir nebze olsun fazlasıyla uysal, sıcak ve kolay kabul edilir oluşuyla da bir kesim insan için az da olsa bir kekremsilik de barındırmayı ihmal etmiyor.
Diğer bir yandan, bu albümdeki bazı şarkıların, adları çok anılmasalar dahi bazı dinleyiciler özel yerler teşkil ettiğini gözlemlemiş bulunuyorum. “Rust in Peace” ve “Countdown to Extinction”daki parçaların neredeyse tümünün hit olmasından mütevellit her biri geniş kitlelerce anılırken, “Youthanasia”daki kimi şarkıların, belki de o kadar da ön planda olmamalarından mütevellit belli kitleler tarafından daha bir benimsenmiş olduklarına, zaman içinde rastlamışlığım çoktur.
Velhasılı kelam, “Youthanasia” grubun o ana kadarki belki de en olgun albümü olarak görülse de, MEGADETH klasiği barındırma açısından öncesindeki iki albümün gerisinde kalan, grubun televizyon ve radyoda yer alma paylarını iyice arttıran, ama son tahlilde müzikal anlamda başarılı bir çalışmaydı.
Unutmadan, MEGADETH tarihinin en iyi kapağı ödülü de “Youthanasia”ya gitmeli diye düşünüyorum.
Kadro Dave Mustaine: Vokal, gitar
Marty Friedman: Gitar
David Ellefson: Bas
Nick Menza: Davul
Şarkılar 1. Reckoning Day
2. Train of Consequences
3. Addicted to Chaos
4. A Tout le Monde
5. Elysian Fields
6. The Killing Road
7. Blood of Heroes
8. Family Tree
9. Youthanasia
10. I Thought I Knew It All
11. Black Curtains
12. Victory
çok kısa olmuş ama yahu, youthanasia gibi bir albüme daha uzun bir kritik yakışırdı. albümden özellikle reckoning day, addicted to chaos, family tree ve i thought i knew it all’u çocuklarım gibi severim. megadeth’in thrash dışında da ne kadar başarılı bir grup olduğunun kanıtıdır. bastım 10′u
Dave Mustaine şu albümden sonra ölseydi metal alemindeki en büyük efsanelerden biri olacaktı. Hayatta kaldı ve kendi efsanesini kendi elleriyle yok etti.
Bazı şarkıların bekleneni tam veremediğine katılıyorum. Reckoning Day atmosferiyle falan gene kendi çapında iyi, Victory -özellikle solosuyla- süper, Black Curtains ise oldukça vasat bir şarkı. Family Tree de oldukça catchy, albümü ilk dinlediğimde dilime dolananlardandı. Şimdi o kadar çok sevmiyorum ama nedense. Aslında I Thought I Knew It All’un da çok bir numarası yok ama gene de “meybii a don layk iiit” diye gezinmek manyakça bir zevk veriyor insana :)
Kapağıyla olsun sounduyla olsun benim için 90lar diyince akla gelen, çocukluğuma ve ergenliğime damgasını vurmuş bir albüm.
Ayrıca Title-track resmen u-n-d-e-r-r-a-t-e-d.
Ayrıca Addicted to Chaos.
Ayrıca kritik yayınlandığına göre masaüstümdeki Youthanasia.docx’i üzülerek siliyorum. (Bir iki güne yollarım diyodum lan :D)
yuh yılların pasifagresifinde youthanassia nın kritği daha yeni yapılıyo. gayet güzel albümdür de öyle 10 luk falan değil. 8 not tam isabet olmuş bende 8 verdim. megadeth in heavy soundunu da seven biri olarak addicted to chaos ı çok severim. a tout le monde un ise abartılan bir şarkı olduğunu düşünürüm. ballad konusunda başarılı bir grup değil bence megadeth. balladlarda megadeth aklıma gelen son gruplardandır şahsen. a tout le monde demişken united abominations daki versiyonundan tiksindiğim için bana orjinali abartılan bir şarkı gibi geliyor olabilir belki bilemedim. özet: lakin güzel albümdür dinleyin.
@Ferhad KANAT, yorumların hepsini okuduğundan emin misin kardeşim. bi benim önceki yorumuma bak. yazımın yarısı a tout le monde hakkında. ona rağmen şimdi kimse bahsetmemiş diyince alındım kendimi adam yerine konmuyormuş gibi hissettim aq :)
güzel albümdür bence de… reckoning day’in “i like the way…” ile başlayan nakaratlarını çok severdim ergenlik dönemimde :D…family tree’yi de severdim: “forgotten things remembered…” tarzı gizemli vokaliyle… dinlenecek albümdür… 7.5′tan 8 verilir beyler… verdim gitti: 8…..
@Milky FLames, cryptic writings candır ama bir youthanasia değil gözümde, ama bende deli fanlarındanım belki de ilk sahip olduğum megadeth albümü olduğu içindir. almost honest olsun, disintegrators olsun, hepsini çok severim yine de yalnız değilsin diyelim :D
@_BlaCkeneD_, gözümden kaçmış kusura bakma :) Yalnız A Tout Le Monde’un United Abominations versiyonu gerçekten kötüdür ama orijinali enfes bi şarkıdır bence, bu şarkıyı ilk defa dinlyeyenlere ikinci versiyonunu sakın dinlememelerini tavsiye ediyorum genelde birinci şarkıdan da soğuyorlar çünkü :)
megadeth in sert yapısını seven biri olarak bu albümden dinlediğim sadece 5 şarkı var. en sevdiğim ise victory. ancak the killing road ın solosu da bana marty nin tornado of soulstan sonra en güzel solosu olarak geliyor.
Geçenlerde twitterdan ben atmıştım mesaj ile bu albümün kritiğini neden yazmıyorsun diye , siteye girer girmez kritiği gördüm sevindim fakat a tout le monde’un bir kere bile adı geçmemiş yani albüme göre kritik biraz boş kalmış yani bu kritik megadethin united abominations albümünün kritiği olsa anlarım ama Youthanasia be bu albüm . Neyse albümü değerlendirmeye geçelim , albüm bana ilk dinlediğimde öyle pek şaheser tadı vermedi fakat 2. dinleyişimde ilk 4 şarkıyı çevire çevire bir hal olmuşumdur özellikle addicted to chaos’u kaç kere dinledim bilmiyorum ve hala daha playlistimde addicted to chaos gelince 2-3 kere çalar bu şarkı . Dave’in piskopat vokalinde bu şarkının içinde kendimi kaybettikten sonra gelen şarkı a tout le monde ki bu şarkı için bile bu albüm saygıyı hakede mustaine’nin ballad’da o kadar kötü olmadığının göstergesidir bu parça (tabi şimdilirde yapsa ortaya ne çıkar bilinmez :D ) , bu parçadan sonra the killing road geliyor ki gerçekten kulakların pasını silen bir solo var bu şarkıda gerçekten harika bi solo marty’nin attığı en iyi soloların başında gelir bu solo , bi sonraki şarkı blood of heroes ise kötü bir şarkı değil fakat diğerlerinin yanında biraz daha eziliyor :p , family tree , i tought i knew it all ve youthanasia da bu albümün en iyi şarkılarındandır family tree’nin solosuda gerçekten harika , black curtains ise albümün en zayıf halkası bence bundan sonra gelen victory ise gayet güzel bir parça albümün geneline bakılınca ezilen bir şarkı değil .
Yani bu albüm gerek içindeki şarkılar ve gerekse sololar bakımından aşmış bir albümdür ve her zaman megadeth albümlerinin içinde aşmış bir şekilde yerini alacaktır .
en sevdiğim megadeth albümü. yıllardır bu albümü aynı kasetten dinlerim ve hala hiç bir albüm bana o zevki yaşatamadı. bambaşkasın ulan youthanasia. tapıyorum sana.
bu albümün kayıt sürecini anlatan bir saatlik videosu da vardı megadeth’in. grup rock starlığın mayalı kısmında gezinirken, albüm kapakları beğeniyor, ross halfin sipariş üzerine stüdyoya geliyor flaşlar patlıyor, a tout le monde’a fransızca nakaratlar hazırlanıyor(şarkının demosunun daha iyi olduğunu düşünüyorum, bu arada) vs.
lisede okurken, internetsizlik-parasızlık içerisinde bilemiyorum nasıl edindim ama yarım yamalak ingilizcemle defalarca izlemiştim.
black curtains’i ben de pek tutmazdım ama o videonun bir yerlerinde dave sandalyeye gerilerek oturur bu şarkının giriş riffini çalar. o kadar cool gelmiştir ki o sahne, evde elimde gitar otururken aklıma çalacak bir şey gelmediğinde, bacaklarımı uzatır gerilerek “da-da-da-da-da-da-da black curtains” i çalarım.
Bilgisayarı karıştırırken buldum, zamanında bir arkadaşa aynen şöyle demişim bu albüm için:
“(…) Kısacası bu albümü dinledikten sonra Mustaine vokaliyle ‘addicted…too chaossss’ diye bağıracaksın, ‘chaooos…chaoosss…’ diye arkadan echo vericek adam arıyacaksın. İşte o zaman beni bul.”
Bana Megadeth’i sevdiren şarkıyı içeren albümdür. Black curtains dışında şarkıların hepsi ya iyidir ya da mükemmeldir. Zamanında başyapıt olarak algılanmasa da şu an için kesinlikle bir başyapıttır ve bundan 100 yıl sonra da başyapıt olarak anılacaktır.
Train of consequence’in nakaratıyla, a tout le monde’un insanı intihara götürecek kadar hüzünlü melodisiyle, addicted to chaos’un davul partisyonlarıyla, the killing road, youthanasia ve family tree’nin sololarıyla ve i thought i knew it all’un yankı yapan nakaratıyla komple bir albümdür. 10 verdim ama sanırım tam hakkı 8,75.(küsurat vermek her zaman daha inandırıcıdır.)
2.5 yıldan sonra hortlatmış gibi olduk ama Black Curtains’i bir tek ben sevmişim herhalde. Bu parçanın solosu, Dave Mustaine’in belki de kariyerinde attığı en iyi 10 soloya girer diye düşünüyorum. Her dinlediğimde tereyağı gibi eriyorum neredeyse. Araba kullansam gazı kökletecek bir solo.
Bu albümün efsane kapak tasarımı mahkemelik olmuştu sanırım… öyle haberler vardı 90lı yıllarda.
Neyse, ilk dinlediğim Megadeth albümü olduğu için yeri çok özel bi albümdür. Bi de ben albüm kapağındaki teyzeyi gerçekten göreceğime inanırdım. büyükçekmece mimaroba semtinde otururken bizim oralarda çok boş arazi çayır çimen vardı. oradalarda aynı böyle ipe asılan bebekler göreceğim hayaliyle dolanırdım. ergen aklı işte. sene 1999.
Bu albümün kasetini bana veren Özgür isimli şahsiyet. bunu okursan bana mesaj at buradan. Mimaroba yaşıyorduk.
Sevgili admin
bu yorum biraz tuhaf oldu idare et =)
@owlbos, yıllar sonra tüm gün bu albümü dinledim. bu albüm hakkındaki düşüncem çok iyi bir megadeth albümü olduğuydu ama şuan yıllanmış şarap gibi geliyor, net klasik.
Megadeth’in söz açısından en karanlık şarkısı “Family Tree”dir bence.
Bu arada neden daha önce yapmamışım bilmiyorum ama geçen gün gitarın akordunu D# ‘a ayarladım bu albümü çalmak için. Birkaç gündür sapık gibi bu albümü çalıyorum baştan sona, çok da eğlenceli oluyor. Çalması da zor değil.
(8.53/10, Toplam oy: 222)
Loading ...
çok kısa olmuş ama yahu, youthanasia gibi bir albüme daha uzun bir kritik yakışırdı. albümden özellikle reckoning day, addicted to chaos, family tree ve i thought i knew it all’u çocuklarım gibi severim. megadeth’in thrash dışında da ne kadar başarılı bir grup olduğunun kanıtıdır. bastım 10′u
Dave Mustaine şu albümden sonra ölseydi metal alemindeki en büyük efsanelerden biri olacaktı. Hayatta kaldı ve kendi efsanesini kendi elleriyle yok etti.
Bazı şarkıların bekleneni tam veremediğine katılıyorum. Reckoning Day atmosferiyle falan gene kendi çapında iyi, Victory -özellikle solosuyla- süper, Black Curtains ise oldukça vasat bir şarkı. Family Tree de oldukça catchy, albümü ilk dinlediğimde dilime dolananlardandı. Şimdi o kadar çok sevmiyorum ama nedense. Aslında I Thought I Knew It All’un da çok bir numarası yok ama gene de “meybii a don layk iiit” diye gezinmek manyakça bir zevk veriyor insana :)
Kapağıyla olsun sounduyla olsun benim için 90lar diyince akla gelen, çocukluğuma ve ergenliğime damgasını vurmuş bir albüm.
Ayrıca Title-track resmen u-n-d-e-r-r-a-t-e-d.
Ayrıca Addicted to Chaos.
Ayrıca kritik yayınlandığına göre masaüstümdeki Youthanasia.docx’i üzülerek siliyorum. (Bir iki güne yollarım diyodum lan :D)
yuh yılların pasifagresifinde youthanassia nın kritği daha yeni yapılıyo. gayet güzel albümdür de öyle 10 luk falan değil. 8 not tam isabet olmuş bende 8 verdim. megadeth in heavy soundunu da seven biri olarak addicted to chaos ı çok severim. a tout le monde un ise abartılan bir şarkı olduğunu düşünürüm. ballad konusunda başarılı bir grup değil bence megadeth. balladlarda megadeth aklıma gelen son gruplardandır şahsen. a tout le monde demişken united abominations daki versiyonundan tiksindiğim için bana orjinali abartılan bir şarkı gibi geliyor olabilir belki bilemedim. özet: lakin güzel albümdür dinleyin.
Bütün parçalarına taparım. Özellikle de ”Addicted to Chaos”
10 dedim gitti.
İlk 4 şarkı nefistir ayrıca I Thought I Knew It All’un da hastasıyım.
en sevdiğim megadeth albümü. family tree de tornado of souls’la birlikte en sevdiğim megadeth şarkısıdır heralde. bastım 9′u.
“MEGADETH klasiği barındırma açısından öncesindeki iki albümün gerisinde kalan…”
Şu kısma katılamıyorum. Black Curtains ve Victory dışında(ki Victory de oldukça güzel bir şarkıdır bence) hemen hemen bütün albüm çok kuvvetli bence.
Koca kritikte a tout le monde’un adı bile geçmemiş arkadaş :D
çok ahım şahım olmasa da ergenken çoğu insanın hayatında bi “klip havası” yaratmıştır :D
albüme de 7 yi çaktım.
16.05.2012
@SeventhSon, aynen katılıyorum.a tout le monde efsane bir parçadır.gözden gelinmesi üzücü.
@SeventhSon, benim de dikkatimi en çok o çekti, A Tout Le Monde’dan kimse bahsetmemiş :)
17.12.2011
@Ferhad KANAT, yorumların hepsini okuduğundan emin misin kardeşim. bi benim önceki yorumuma bak. yazımın yarısı a tout le monde hakkında. ona rağmen şimdi kimse bahsetmemiş diyince alındım kendimi adam yerine konmuyormuş gibi hissettim aq :)
güzel albümdür bence de… reckoning day’in “i like the way…” ile başlayan nakaratlarını çok severdim ergenlik dönemimde :D…family tree’yi de severdim: “forgotten things remembered…” tarzı gizemli vokaliyle… dinlenecek albümdür… 7.5′tan 8 verilir beyler… verdim gitti: 8…..
cryptic writings çok daha güzel. dünyada böyle düşünen tek kişi benim galiba!?
17.12.2011
@Milky FLames, Yanındayım :/
17.12.2011
@Milky FLames, cryptic writings candır ama bir youthanasia değil gözümde, ama bende deli fanlarındanım belki de ilk sahip olduğum megadeth albümü olduğu içindir. almost honest olsun, disintegrators olsun, hepsini çok severim yine de yalnız değilsin diyelim :D
17.12.2011
@Milky FLames, bence Youthanasia Cryptic Writings’den çok daha güzel :)
Gayet güzel bir albüm. Hatta “heavy as shit” diyebiliriz.
@_BlaCkeneD_, gözümden kaçmış kusura bakma :) Yalnız A Tout Le Monde’un United Abominations versiyonu gerçekten kötüdür ama orijinali enfes bi şarkıdır bence, bu şarkıyı ilk defa dinlyeyenlere ikinci versiyonunu sakın dinlememelerini tavsiye ediyorum genelde birinci şarkıdan da soğuyorlar çünkü :)
megadeth in sert yapısını seven biri olarak bu albümden dinlediğim sadece 5 şarkı var. en sevdiğim ise victory. ancak the killing road ın solosu da bana marty nin tornado of soulstan sonra en güzel solosu olarak geliyor.
Geçenlerde twitterdan ben atmıştım mesaj ile bu albümün kritiğini neden yazmıyorsun diye , siteye girer girmez kritiği gördüm sevindim fakat a tout le monde’un bir kere bile adı geçmemiş yani albüme göre kritik biraz boş kalmış yani bu kritik megadethin united abominations albümünün kritiği olsa anlarım ama Youthanasia be bu albüm . Neyse albümü değerlendirmeye geçelim , albüm bana ilk dinlediğimde öyle pek şaheser tadı vermedi fakat 2. dinleyişimde ilk 4 şarkıyı çevire çevire bir hal olmuşumdur özellikle addicted to chaos’u kaç kere dinledim bilmiyorum ve hala daha playlistimde addicted to chaos gelince 2-3 kere çalar bu şarkı . Dave’in piskopat vokalinde bu şarkının içinde kendimi kaybettikten sonra gelen şarkı a tout le monde ki bu şarkı için bile bu albüm saygıyı hakede mustaine’nin ballad’da o kadar kötü olmadığının göstergesidir bu parça (tabi şimdilirde yapsa ortaya ne çıkar bilinmez :D ) , bu parçadan sonra the killing road geliyor ki gerçekten kulakların pasını silen bir solo var bu şarkıda gerçekten harika bi solo marty’nin attığı en iyi soloların başında gelir bu solo , bi sonraki şarkı blood of heroes ise kötü bir şarkı değil fakat diğerlerinin yanında biraz daha eziliyor :p , family tree , i tought i knew it all ve youthanasia da bu albümün en iyi şarkılarındandır family tree’nin solosuda gerçekten harika , black curtains ise albümün en zayıf halkası bence bundan sonra gelen victory ise gayet güzel bir parça albümün geneline bakılınca ezilen bir şarkı değil .
Yani bu albüm gerek içindeki şarkılar ve gerekse sololar bakımından aşmış bir albümdür ve her zaman megadeth albümlerinin içinde aşmış bir şekilde yerini alacaktır .
en sevdiğim megadeth albümü. yıllardır bu albümü aynı kasetten dinlerim ve hala hiç bir albüm bana o zevki yaşatamadı. bambaşkasın ulan youthanasia. tapıyorum sana.
bu albümün kayıt sürecini anlatan bir saatlik videosu da vardı megadeth’in. grup rock starlığın mayalı kısmında gezinirken, albüm kapakları beğeniyor, ross halfin sipariş üzerine stüdyoya geliyor flaşlar patlıyor, a tout le monde’a fransızca nakaratlar hazırlanıyor(şarkının demosunun daha iyi olduğunu düşünüyorum, bu arada) vs.
lisede okurken, internetsizlik-parasızlık içerisinde bilemiyorum nasıl edindim ama yarım yamalak ingilizcemle defalarca izlemiştim.
black curtains’i ben de pek tutmazdım ama o videonun bir yerlerinde dave sandalyeye gerilerek oturur bu şarkının giriş riffini çalar. o kadar cool gelmiştir ki o sahne, evde elimde gitar otururken aklıma çalacak bir şey gelmediğinde, bacaklarımı uzatır gerilerek “da-da-da-da-da-da-da black curtains” i çalarım.
Bilgisayarı karıştırırken buldum, zamanında bir arkadaşa aynen şöyle demişim bu albüm için:
“(…) Kısacası bu albümü dinledikten sonra Mustaine vokaliyle ‘addicted…too chaossss’ diye bağıracaksın, ‘chaooos…chaoosss…’ diye arkadan echo vericek adam arıyacaksın. İşte o zaman beni bul.”
Hey gidi.
Addicted to chaos, the killing road, blood of heroes, i thought i knew it all.
Millet rip falan der genelde ama bence en iyi Megadeth albümü.
02.03.2012
@Black, Ayrıca sound efsane yahu.
Normalde James > Dave
Bu albümde Dave > James
(Vokal Açısından Böyle, Gitarda Her Zaman Dave)
Bana Megadeth’i sevdiren şarkıyı içeren albümdür. Black curtains dışında şarkıların hepsi ya iyidir ya da mükemmeldir. Zamanında başyapıt olarak algılanmasa da şu an için kesinlikle bir başyapıttır ve bundan 100 yıl sonra da başyapıt olarak anılacaktır.
Train of consequence’in nakaratıyla, a tout le monde’un insanı intihara götürecek kadar hüzünlü melodisiyle, addicted to chaos’un davul partisyonlarıyla, the killing road, youthanasia ve family tree’nin sololarıyla ve i thought i knew it all’un yankı yapan nakaratıyla komple bir albümdür. 10 verdim ama sanırım tam hakkı 8,75.(küsurat vermek her zaman daha inandırıcıdır.)
2002 ye kadar araba teyibinde dinlemeye devam etmiştim, kaset bozulunca…
her parçayı ayrı ayrı severim.. Yakışıklı bir 9 veririm bu şahane albüme…
2.5 yıldan sonra hortlatmış gibi olduk ama Black Curtains’i bir tek ben sevmişim herhalde. Bu parçanın solosu, Dave Mustaine’in belki de kariyerinde attığı en iyi 10 soloya girer diye düşünüyorum. Her dinlediğimde tereyağı gibi eriyorum neredeyse. Araba kullansam gazı kökletecek bir solo.
Bu albümün efsane kapak tasarımı mahkemelik olmuştu sanırım… öyle haberler vardı 90lı yıllarda.
Neyse, ilk dinlediğim Megadeth albümü olduğu için yeri çok özel bi albümdür. Bi de ben albüm kapağındaki teyzeyi gerçekten göreceğime inanırdım. büyükçekmece mimaroba semtinde otururken bizim oralarda çok boş arazi çayır çimen vardı. oradalarda aynı böyle ipe asılan bebekler göreceğim hayaliyle dolanırdım. ergen aklı işte. sene 1999.
Bu albümün kasetini bana veren Özgür isimli şahsiyet. bunu okursan bana mesaj at buradan. Mimaroba yaşıyorduk.
Sevgili admin
bu yorum biraz tuhaf oldu idare et =)
Niye kimse elysian fields yazmamış? Özellikle nakaratı çok melodik ve güzel
“metalika blek albümden sonra bozdu” neyse megadeth içinde bu albümdür.
Megadeth’in en sevdiğim 3. albümü. Tam bir başyapıt. Nokta.
I Thought I Knew It All en sevdiğim Megadeth şarkısı olabilir.
20.06.2021
@owlbos, yıllar sonra tüm gün bu albümü dinledim. bu albüm hakkındaki düşüncem çok iyi bir megadeth albümü olduğuydu ama şuan yıllanmış şarap gibi geliyor, net klasik.
killing road nasil efsanedir, nasil bir solodur akillar ucar gider…marty freadman ve saz arkadaslari cok buyuksunuz cok
Megadeth’in söz açısından en karanlık şarkısı “Family Tree”dir bence.
Bu arada neden daha önce yapmamışım bilmiyorum ama geçen gün gitarın akordunu D# ‘a ayarladım bu albümü çalmak için. Birkaç gündür sapık gibi bu albümü çalıyorum baştan sona, çok da eğlenceli oluyor. Çalması da zor değil.
Heavy metal yapan Megadeth’i Thrash Metal yapan Megadeth’den açık ara daha fazla seviyorum.
Megadeth’in 8,5 veya üstü eder diyeceğim son albümü. Sonrasında da 8 vereceğim tek albümleri var. (Endgame)
boş şarkı yok. not vermeyi falan anlamsızlaştıran işlerden. her haliyle klasik.