Özgür DURAKOĞULLARI

Davulcu Nicholas Barker’ın ne derece azılı bir hayranı olduğumu, kendisinin içinde bulunduğu albümlerin tarafımdan yapılmış kritiklerini görmüş kişiler anlamadan da öte olmuşlardır. Kafalara çivi gibi çaktım bunu çünkü birçok yazımda. CRADLE OF FILTH’in 2000’de çıkmış 4. Stüdyo albümü “Midian” ise, Nick’siz ilk albümleriydi. Evet, davulcu 1999’da çıkan “PanDaemonAeonian_Lich”, yok lan şaka: “PanDaemonAeon” (Live) videosundan sonra gruptan ayrılmış, DIMMU BORGIR saflarına katılmıştı. Ben bu ayrılığa ciddi anlamda çok üzülmüştüm, zira ikisi arasından CRADLE OF FILTH’in müziğini çok daha fazla seviyor, ve Nicholas’ın çalış stilinin grubun müziğine çok gittiğini düşünüyordum. Ama olan olmuştu bir kere, ve benim için fanlık ibresi DIMMU’ya doğru biraz daha kaymıştı. (Şöyle ki, CRADLE’ın en bayıldığım yanı –vokalleri değil- davullarıydı.)

Yine de CRADLE’ın sıkı bir fanı olduğumdan, Nick’li, Nick’siz takip edecektim elbette, ve 2000 yılının Cadılar Bayramı’nda topluluk “Midian” isimli albümünü çıkardı. Ayrıca, albüm çıkmadan önce ismini duyduğumda da heyecanlanmıştım, zira Midian, en sevdiğim korku yazarlarından biri olan Clive Barker’ın “Cabal” romanda geçen, ucube yaratıkların barındığı bir yerleşkenin ismiydi. (Kutsal kitaplarda ise aksine kutsal bir mekan adıymış.) Ayrıca albümün şarkı listesi de belli olduğunda Cthulhu Dawn isimli bir şarkı daha görmek heyecanımı daha da arttırmıştı. Evet, tüm bunlar ayrılan favori davulcumun yarattığı üzüntüyü epey hafifletmişti. Albüm çıkar çıkmaz aldım, tahmin edersiniz ki ve hemen dinlemeye koyuldum.

O da neydi, davul tonları o kadar boktandı ki hayal kırıklığımın boyutları beni neredeyse ağlamaya itecekti. “Cruelty and the Beast”deki, hayatımda en beğendiğim davul tonlarından sonra, metal müzikte duyduğum en boktan davul tonlarından birine rastlamak beni inanılmaz üzmüştü. Kompozisyon olarak da, Nicholas ile özdeşleşmiş birtakım atakların ve numaraların “çakma”larını duymak ise belli oranda tiksinti yaratmıştı bünyemde. Hele trampet ataklarında iki elden çıkan iki baget vuruşunun birbiri arasında erimeden, sanki drum machine ile tek bir elden çıkan sentetik seslerin art arda dizilmesi gibi bir duyuluşun olması iyiden iyiye sinirlerimi bozmuştu. Evet, sırf bu sebepten dolayı albümden nefret eder gibi olmuştum.

Yine de, Dani’nin inanılmaz tuhaf, varyasyonlu ve tutkulu vokalleri, önceki albümlere göre son derece daha etkin gitarlar (bir parçada heavy metal’sel bir gitar solo bile var, önceki albümlerde hiç solo yoktu mesela.), ve ciddi anlamda özgün klavyeler bir biçimde albümü dinlemeye itiyordu beni. Evet, benim için davullar inanılmaz hayal kırıklığı yaratıcı halde de olsalar, albümü git gide daha çok sevdim saydığım güzellikleri sayesinde.

Bir haftadır albümü her gün ortalama 2 kere dinliyorum. Sennheiser kulaklıklarla dinleyince, davullar o kadar da kötü duyulmuyormuş aslında. (Ya da ben o dönemde öylesi yobaz bir Nicholas hayranıymışım ki, çok abartmışım; hangisi inanın bilmiyorum.) Yine de çok yapay davullar, ve yeni davulcu Adrian Elrandsson’u hiç beğenmiyorum. Canlı performans videolarını da izledim, “Godspeed on the Devil’s Thunder” albümüne kadarki stüdyo albümlerinde de dinledim, hiç oturaklı çalmıyor bence kendisi. Tamam Nick’in fanıyım, ama yerine bi Trym gelse mesela bu kadar ağlamazdım. Adrian’ın çalış stili hiç de bu tarz“metal” değil bence.

“Midian” hakkında biraz detaylara inersek, dev anası cüsseli diva soprano Sarah “Jezebel” Deva’nın o haşmetli ve ruhlu sesinin en efektif kullanıldığı CRADLE OF FILTH albümü sanırım budur. Kadın sadece bir “aaaaa” dese, şarkının o kısmı level atlıyor adeta. Onun dışında hastası olduğum, gene Clive Barker imzalı “Hellraiser” film serisindeki Pin-head isimli demon’u (cenobite) canlandıran, karizmatik sesli aktör Doug Bradley, konuşmalarda albüme katkıda bulunmuş. Klavyelerde ise, MY DYING BRIDE’da keman çalmış olan Martin Powell inanılmaz işler yapmış. Hele ki Creatures That Kissed In Cold Mirrors parçasını tek başına mükemmelleştiriyor kendisi. Dinlediğim en atmosferik klavyeli enstrümantallerden biri bu parça. (Tamamen klavyelerden oluşuyor.). Lakin, tüm bunlar bir yana, albümdeki en “yuh” dediğim şey, Dani Filth’in 3-4 yerde çıktığı sesler. Örneğin başlardaki Cthulhu Dawn şarkısının ilk mısra vokallerinin sonunda öyle bir scream atıyor ki kendisi, sanırım kariyerinin en zirve anı budur. Her dinlediğimde tüylerim diken diken olur hala burayı.

Şarkılardan bahsedersek, albümde tam olmamış bazı klavye partisyonları, mükemmel çalınmamış gitarlar, (Bu albümle topluluğa dönen Paul Allender ve Gian Pyres zaten her daim eleştirilen gitaristler olmuşlardır “yetersiz” şeklinde.) zayıf tınlayan kimi vokaller falan dışında toptan vasat ya da kötü olarak addedebileceğim bir parça yok. Favori şarkılarım ise Cthulhu Dawn, Amor E Morte, Her Ghost In The Fog, Creatures That Kissed In Cold Mirrors ve Tearing the Veil From Grace’dir (zaten yarısını saydım.) Klipleri takip eden biriyseniz, Her Ghost In The Fog’unkine mutlaka denk gelmişsinizdir zaten sanırım.

“Midian”, Dani Filth’in en bir sahiplendiği CRADLE OF FILTH albümü zannedersem. Artık Nicholas ayrıldıktan sonra “Yıkılmadık ayaktayız” portresi çizmek için mi konuştu bilmiyorum, ama bu albümden muhtelif yerlerde büyük iddialarla bahsetmişti o dönemde. Eğer davulları kabul edilebilir kalitede olsaydı, belki “Dusk…And Her Embrace” albümüyle eşdeğer görebilir, Nicholas’la çıksaydı “Cruelty And The Beast” ile aynı değerde görebilirdim bu albümü. Ama madem ki durumlar farklı, ben de en iyi 3. CRADLE OF FILTH albümü olarak niteliyorum “Midian”ı.