Takriben 100.000 yıldır buralarda olan insanlık, en karanlık dönemlerini yaşıyor. Buna göre, aslında çok yakın bir süre önce; aç kalmadan, açıkta kalmadan, yüz milyon insan birbirini öldürdü. Sanayi devrimi sonrası edindiğimiz seri üretim teknolojileriyle imal edilen yüz milyonlarca mermi, kendini üretenleri delik deşik etti. Biten mermiler kimi zaman antik günlerimizi hatırlattı ve süngüler çekildi. Kesilen boğazlar, parçalanmış uzuvlar, etrafa saçılmış iç organlar yeryüzünü kapladı. Acılarından kurtulmak için ilahi yardım bekleyen kimileri, kiliselere ya da camilere tıkılıp yakıldılar. Devamında kapıların altından ve duvarlardaki oluklardan sızan kanları ve irinleri ibadethanelerin önünü kapattı. Karşı dinden ya da milletten olanlar, insan artığı organik yağları ve aralarında parlayan değerli taşları topladılar.

Neyse ki bunlar son yıllarda belli oranda azaldı. Tüketim toplumu sağolsun para harcayan insan, vücudundaki sabunluk yağdan daha değerli hal geldi. Savaşın depresyonu ise yerini, “ölümlü hayatın anlamsızlığı” depresyonuna bıraktı. İnsanlar genelde bundan kaçma eğiliminde oldu tabi. Kimi kendini dine adadı, kimi paraya, kimi aileye. Bir şekilde bunu bastırdılar. Bazı cesur insanlar ise yaralarına parmak bastılar. Sanat yoluyla acılarını yoğun bir şekilde sundular.

Bethlehem, intihar edenlere ithaf ettiği “Dictius Te Necare” (Lat. “Kendini Öldürmelisin”) adlı albümünü kendi türünde oldukça erken sayılabilecek bir tarihte, 1996’da çıkardı. Yakın zamanlarda çıkan gruplara bakarak albümün suicidal/depressive black metal akımlarında özellikle vokal bakımından bir öncü olduğunu söyleyebiliriz. Zaten albümün ilk anından itibaren en çok dikkat çeken şey vokaller. Schatten Aus Der Alexander Welt’in ilk saniyesinde duyduğumuz insanın içini acıtan feryat albümün bizlere neler sunabileceğinin ilk ipucu oluyor.

Derin iç çekmeler, kendi kendine delice söylenmeler, işkence çekiyormuş gibi içten gelen acı haykırışlar çok kısa zamanda albümün havası hakkında fikir veriyor. Bildiğim kadarıyla müzik hayatında sadece bu albümde vokal yapmış Rainer Landferman (Şu an Pavor adlı brutal death metal grubunda bass gitar çalıyor) ve bu tek performansıyla dahi bu kadar orijinal olmayı başarmış. 90’lara baktığımızda aklıma bir tek Varg Vikernes’in “A lost forgotten sad spirit” adlı şarkıdaki çığlıkları aklıma geliyor. Günümüzde de kimi underground gruplarda benzer tarzda vokaller var ama genelde daha az çiğ olan varyasyonarı kullanılıyor. Tabi bu tarz kullanımlar, vokalde yeniliklere çok açık olmayan bir çok dinleyiciyi albümden uzaklaştırabiliyor.

İlk bakışta farklı bir vokal tarzının altında farkedilmiyor gibi görünse de, bir kaç dinlemeden sonra anlıyoruz ki şarkılarda ufuk açıcı bir dinamizm var. Ard arda gelen riff’ler bu kadar farklı şeyler denenmesine rağmen hiç sırıtmıyor. Aksine şarkılara devasa bir yoğunluk katıyor. Vokalin histerik çığlıklarının ardından birden müzik duruyor ve siz boğaza takılan yumrunun farkına ancak o an varıyorsunuz. O duruşlar hiç bir zaman alelade olmuyor. Karanlık ve ağır bir atmosfer içerisinde, sanki son sözlerini söyleyip ölmüş bir adamın önünde dikilmişiz; ölümcül ve bir o kadar rahatsız edici bir sessizliğin ortasındaymışız gibi hissettiriyor.

Şarkılarda kullanılan söz konseptleri haliyle çok iç açıcı değil. Üstüne Almanca olması sanki daha bir yıkıcı hal katmış. Örneğin “Tagebuch einen totgeburt” –Türkçesi: bir düşüğün(ölü cenin) günlüğü – ismiyle bile insanın tüylerini diken diken etmeye yetiyor. Şarkı sözlerine iyice daldığınızda albümde benzer temaların işlendiğini farkediyorsunuz. Kısa bir araştırmadan sonra da bu albümün neden bu kadar özel olduğunu ve neden intihar edenlere adandığını anlıyoruz. Grubun lideri, bass gitarist Jürgen Bartsch’ın bir röportajda söylediklerini şöyle çevirebilirim:

“Açıkçası geçmişte başımıza gelen onca olay olmasaydı Bethlehem adında bir grup varolmuş olmazdı. Bu suicide/death olayları tamamen Matton (Gitarist) ile benim geçmişimde olanlara dayanır. Matton’un, annesi kanserden öldükten kısa bür süre sonra babası kendini astı. Ben ise tüm eski dostlarımı intihar sebebiyle kaybettim. Hamile kızarkadaşım kendini astı, ardından on yakın arkadaşım iki yıl içinde kendilerini öldüler. Tüm bunlar beni uyuşturucu bağımlısı, panik atak birine dönüştürdü. Eski halime dönmek için bolca enerji harcadım ama tüm bu olanlar beni ve Matton’u içine çekiyor ve bu konulara takılı kalma konusundaki belki en iyi şey tüm bu negatif ve berbat deneyimleri Bethelehem’e aktarma ihtimali. İşte bu yüzden Dictius Te Necare’yi tüm intihar kurbanlarına adadık. “

Bunları okuyunca her şey daha yerli yerine oturuyor. Böyle berbat tecrübeler geçirip bu kadar yaratıcı, yoğun ve vurucu bir albüm yaratmak gerçekten büyük bir takdiri hakediyor. Ben kendi adıma, böyle farklı bir müziği, gerçek duygular ve deneyimlerle pişiren Bethlehem’e müteşekkirim. Eğer düşünce okyanusundaki tehlikeli sularda yüzmekten çekinmiyorsanız ve metal müzik içinde çok keskin sınırlar çizmediyseniz bu albümden fazlaca tat alabilirsiniz.

Enver YILMAZ