Melodik death metalin çetin sınırları içerisinden sıyrılıp farklı olma yolunda adımlar atmak, son yılların moda hareketlerinden biri. SOILWORK ve SOILWORK’ten ilham alıp bu yola baş koyan IN FLAMES’in nerelerde olduğu, bu İsveçli gruplara özenen Kuzey Amerikalı grup sayısının ne denli hızlı şekilde arttığı, hepimizin malumu.

Bugün bahsetmeye çalışacağım albüm de bu düsturu benimseyen ve melodik death metal kökü üzerine farklı elementler katarak modern bir sound peşinde koşan İsveçli oluşum AVATAR’ın son albümü, “Avatar”. “Melodik death metal” ve “modern” kelimelerinin, melodik death metalin eski halini seven birçok insana ne kadar battığını biliyorum.

Bu iki tabiri duyan herkesin kafasında beliren şeyler, az çok aynı olsa gerek.

Clean vokalle yapılan şeker gibi nakaratlar, eşlik edilesi, tempolu nakaratlar, sıcak melodiler, vesaire. Bunların yanında olayın sert tarafını da ihmal etmeyen ve bunu da genelde sadece hırçın vokallerle yapma yoluna giden bir yaklaşım da cabası. Evet, bu kısa ifade bile AVATAR’ müziğini özetlemek için yeterli aslında.

Clean vokaller, yer yer giren clean gitarlar, kolay dinlenir melodiler, ortamı hiç germeyen ve hep uysal takılan bir müzik. Tüm bunlar kötü şeyler mi diye sorarsak, bunun evet ya da hayır diye kesin bir cevabı yok belki; ancak bence kesin olan bir şey var ki, bu tarz formülize grupların ilerde hatırlanabilmek ya da en azından yaptıkları tür adına herkesçe takdir gören bir albüm, hatta albümü geçtim şarkı ortaya koyabilmeleri adına biraz daha kafa yormaları gerekiyor. Bunu çok bilmişlik veya ukalalık olarak almayın, ama “Avatar” ve muadili albümleri dinlerken hissettiğim “bir şey hissetmeme” durumu, beni böyle düşünmeye itiyor.

“Muadili” dedim dikkat ederseniz. Neden, çünkü ortada temelleri başkalarınca atılmış bir müzik üstüne, o temelleri atan insanlar kadar yaratıcı ve yetenekli olmayan insanlarca yapılan bir müzik var. Benzeri çok ama çok fazla olan bir müzik var. Kötü mü? Kötü değil belki, ama iyi de değil. Ne kadar kaliteli gruplar olduğunu bildiğimiz günümüzde, bu tarz “normal” işlere sadece kötü olmadıkları için müsamaha göstermek ne kadar mantıklı ve adil, emin değilim. Bence mantıklı değil, çünkü dünyada dinlenilmeyi bekleyen adını duyurma fırsatı bulamadığından kitlesine ulaşamayan onca iyi grup var. Adil değil, çünkü dünyada zaten bir sürü, birrrr sürü çok üstün grup var.

Albüme eğilirsek, AVATAR’ın gayet uslu bir modern metal yaptığını görüyoruz. Çığlıksı haşin vokaller, arkalarını dolduran ve genelde hard rock/heavy metal tandanslı rifler ve albümü dinlediğinizde sadece birkaçını (belki) hatırlayabileceğiniz melodiler, “Avatar”ın özetini oluşturuyor. Yer yer güzel denemeler var. Misal Starcraft’taki Sarah Kerrigan’ı konu eden Queen of Blades’in başındaki clean vokal üstü haşin vokallere şahsen hastayım; belki yüz kez dinlemişliğim vardır. Yahut Deeper Down’ın akustik gitar atraksiyonları; aynı şekilde dikkat çekici türde bir deneme. Sayfadaki bu iki şarkıyı dinleyip beğenebilir ve yazıyı biraz fazla merhametsiz bulabilirsiniz; ancak bence bu gibi ufak parıltılar haricinde albümün akılda kalıcılık, uzun yıllar dinlenirlik adına pek bir ışıltısı ne yazık ki yok.

Grubun daha önce bahsettiğim ve o sırada grup üyelerinin yaşları çok küçük olduğundan bu albüme göre daha yüksek bir not verdiğim “Thoughts Of No Tomorrow” albümünde de bugün bile dinlediğim iki, üç çok güzel şarkı var; muhtemelen bu albümden de sadece bir veya birkaç şarkıyı bundan yıllar sonra ara ara dinliyor olacağım. Onlar haricinde “Avatar”, “normal” bir albüm. Bu bir eleştiri değil belki, ama bir övgü olmadığı da kesin. Umarım “normal bir albüm” tabirinin bir eleştiri olarak olarak alınacağı ve yarattıkları albümlerden bu şekilde bahsedildiğini duyan grupların üzüntü duyacağı günler çok uzak değildir.