Berca B.

Büyük bir grubun büyük bir elemanının yerini dolduran “o kadar da ünlü olmayan müzisyen” için böyle bir durum başına gelebilecek hem en iyi, hem de en kötü şeylerden biri olabilir.

İyidir çünkü, yetenekli olmasına rağmen seneler boyu çok da dikkat çekmemiş, arka planda kalmış, hakkı ancak kemik bir kitle tarafından teslim edilmiş ve muhtemelen ağzı açlıktan kokan bir müzisyenden; tüm gözlerin üzerine çevrildiği, kocaman sahnelerde binlerce kişinin karşısına çıkma şansının doğduğu ve en önemlisi ceplerin sonunda para gördüğü zengin bir şerefsize dönüşülür.

Fakat aynı zamanda kötüdür çünkü, kendisinden önceki müzisyenin çok büyük bir hayran kitlesi olmasından dolayı hemen kabul görmez, ne kadar yetenekli olduğu ya bilinmiyordur ya da bu yetenekler takdir edilmez, katıldığı grupta zaten önemli şarkı yazarları olduğu için şarkı yazımında eskisi kadar aktif olamaz ve çoğu zaman kendisini önceki gruplarında olduğu kadar göstermesine müsaade edilmez/ortam yaratılamaz. Kısacası bu iki ucu boklu durum, müzisyeni para ve şöhret ile müzikal özgürlük arasında seçim yapmaya zorlar ve aileden zengin olmayan, sosyal güvencesi bulunmayan bu müzisyen seçimini genellikle ilk şıktan yana kullanır ve bunda da haksız sayılmaz. Senelerce süründüğün yeter, git de biraz karnını doyur arkadaş. Yan projeler kaçmıyor ya.

Suicidal Tendencies, Black Label Socierty, Ozzy Osbourne, Jerry Cantrell gibi önemli isimlerle birlikte çalmış olmasına rağmen yetenekleriyle orantısız olarak hak ettiği ilgiyi göremeyen Rob Trujillo, 2003 senesinde Metallica’daki bas gitarist boşluğunu uzun bir süre sonra doldurduktan sonra gruptan ikramiye olarak aldığı 1 milyon dolarla rahat bir nefes alıp Meksika’daki akrabalarına para yollamaya ve gün geçtikçe hayatında daha önce görmediği kalabalıklara çalmaya başlamıştı. Grup üyeleri daha ilk günden Rob’ın ne kadar yetenekli olduğundan bahsetse de bazı Metallica hayranları çoktan orangutan şakaları yapmaya ve Rob’ın yeteneğini küçümsemeye başlamıştı bile. Ancak bilinmeyen şey şuydu ki, bu kara cahil sürüsüne verilebilecek en güzel cevabı Rob Trujillo tam 20 yıl önce vermişti bile.

Infectious Grooves, Suicidal Tendencies’den beri kanka olan Mike Muir ve Rob Trujillo’nun ortak başlattığı, ST’nin crossover soslu thrash’inden uzakta duran, politikaya bulaşmayan, eğlence amaçlı oluşturulmuş bir funk-metal projesi ve şu anda okuduğunuz albüm de grubun ilk ve bana göre en başarılı albümü. Albüm Rob Trujillo’nun çılgın slapleriyle Punk it Up ile açılıyor ve ilk andan itibaren enerji neredeyse hiç düşmüyor. Mike Muir’in umursamaz ve serseri vokalleri, Dean Pleasants ve Adam Siegel’in havalı funk ritmleri, Stephen Perkins’in sade ama ritmik davulları albümü her daim üst seviyelerde tutuyor fakat albümün kuşkusuz asıl yıldızı adeta Flea ile, Les Claypool ile aynı sınıfta olduğunu gösterircesine şov yapan Rob Trujillo.

Gerçekten, kendisini Metallica’dan önce tanımayanların albümü dinlediğinde bas gitaristin Trujillo olduğuna ihtimal vermeyecekleri bir performans sergiliyor albüm boyunca. Özellikle yıllardır icra ettiğine pek denk gelmediğimiz slap’leriyle albümün bütün atmosferini, canlılığını hemen hemen tek başına üstleniyor dersem abartmış olmam. Zaten albümün rahatlıktan kırılıyor olması ve tek amacının eğlence olması sebebiyle Trujillo kendisine bir daha rahat rahat bulamayacağı bir alan yaratmış ve bu alan içerisinde istediği gibi fantasik işlere girmiş ancak asıl takdire şayan olan, bu şovmenliği saçma bir masturbasyondan öte müzikal bir şekilde ortaya koyarak dinlemesi gayet keyifli, akıcı bir performans ortaya çıkmış.

Trujillo dışındaki hiçbir elemanda herhangi bir şovmenlik olduğunu söyleyemem. Hadi Mike Muir’in tekdüze ama kendine has mizah anlayışıyla her zaman kendini dinleten vokali bir şekilde dikkat çekiyor fakat gitar işçileri tam bir görev adamı ve kendilerinin varlığını sadece şarkılar funk’tan metale geçiş yaptığı zaman fırlattıkları birkaç thrash rifiyle ve çok nadir karşımıza çıkan sololarla hissedebiliyoruz.

Albüm boyunca şarkılar birbirinden uzaklaşmıyor ve her bir şarkıda ya funk direksiyonda olurken metal arka koltukta oturuyor ve kısa bir süreliğine kendini gösteriyor, ya da tam tersi oluyor. Tabi bazen koro vokallerle hardcore esintileri de duymak, hatta şarkı olan Infectious Grooves’ta gangsta rap etkileriyle de karşılaşmak mümkün fakat bunları albümün kısa süreli misafirleri olarak görebiliriz. Albüme geniş açıdan baktığım zaman tüm bu ufak ayrıntıların bir araya gelip “tehlikeli gibi gözükmeye çalışan ama pek de akıllı adamlardan oluşmayan çete” hissini verdiğini söyleyebilirim. Tabi bu belki benim hayalgücümdür, sizde başka bir etkisi olur, onu bilemem.

Açıkçası albümün ilk birkaç şarkısı dinleyiciyi sound’a alıştırmak için hafif çerezlik şarkılar gibi gözükse de özellikle ikinci yarısından sonra Do The Sinister, Monster Skank, Infecto Groovalistic gibi şarkılar coşum oranını artırıyor. Özellikle benim albümdeki favorim olan Infecto Groovalistic’in duyduğum en güzel funk-metal karışımı şarkılarından biri olduğunu söyleyebilirim. Hatta bir bas gitarist olsaydım eminim bu şarkıyı çalmaktan büyük keyif alırdım. Ve eğer bu şarkının hem süper eğlenceli vokallerini yapabilip aynı anda da bas çalabilseydim şu anda kendimi tam bir patron gibi hissederdim. Ama maalesef bu iki konuda da zerre yetenekli değilim.

Neyse, böylesi eğlencelik bir yan proje için uzun bile konuştum. Infectious Grooves gayet basit, mizahi yönü kuvvetli ve kafa dağıtmalık bir grup ve TPTMYBM olarak kısaltabileceğim bu albüm de, “Aladdin Sarsippius Sulanamagic Jackson 3″ isimli hiphopçı bir kertenkelenin başrolde olduğu skeçlerle daha da eğlenceli olabilen, Rob Trujillo’nun yeteneklerini sonuna kadar sergilediği ve funk ile metalin bileşiminden hoşlananlara hitap edebilecek bir albüm. Umarım beğenirsiniz.