Özgür DURAKOĞULLARI

AYREON – THE (“The Human Equation“)’ın izinden giden, ama daha minimal bir kadroyla gerçekleştirilmiş, soundu dışında bir kusuruna, olmamışlığına rastlayamadığım olağanüstü, heyecanlı ve sürükleyici bir diziymişçesine akan bir albüm “Obsessions”. Böyle bir ilk cümleden sonra da yazacak pek bir şey kalmadı galiba geriye. Zira sürekli övgülerle dolu bir kritik olacak. Elimden geldiğince, yer yer, bundan kaçınmaya çabalayayım.

Grubun kuruluş tarihi içinde bulunduğumuz yıl olunca, beyni, ana bestecisi ve tüm sözlerin yazarı gitarist Samuel Arkan’ın böylesine kusursuz bir işe imza atabilmesine şaşırıyorum, adamın potansiyelinden de biraz korkuyorum açıkçası. Zira ürpertici girişi, doğa üstülükle, şizofrensi olarak da algılanabilecek bir söz konsepti, yavaş yavaş, işin sıradan bir polisiye kurgudan çok daha gizemli bir hal alması, ve bu süreç içerisinde iyi yedirilmiş mesajlar gerçekten gözümü korkuttu. Bu adam 2020’de falan nasıl bir albüm çıkartabilir acaba diye meraklara gark etti beni albüm.

Kadrodaki en bilinen eleman, meşhur Daniel Gildönlow’un daha az meşhur, ama kalifiye bir müzisyen olan basçı kardeşi Kristoffer Gildenlöw sanırım. Onun haricinde, benim gözümde (dinlediklerim arasından) en baba 5 metal vokalistinden biri olan Kelly “Sundown” Carpenter da kadroda, Kallon persona’sını canlandırıyor, daha doğrusu: seslendiriyor.

Evet albümde 6 ana persona var, ve bunları 6 ayrı vokalist seslendiriyor. Kallon’dan sonra, Esh (The Soul)’u Magali Luyten, Oddleis Stendsland – Yae (The Fallen/Killer)’yi, Liselotte Hegt – Valma (The Medium)’u, Rick Altzi – Maymos (The Ghost)u, nihayetinde Michael ismindeki çocuk ise Shawn (The Child)’ı seslendiriyor. En dikkat çekici performansı Kelly sunuyor elbette, ama Yae ve Valma persona’ları da pek aşağıda kalmaz. Evet belki vokalist kadrosu bir AYREON’unkiler kadar devasa değil, ama kusursuz ve iddialı performanslar görüyoruz bu daha minimal bir kadroyla kotarılmış üründe.

Albümü dinlerken, kitapçıktan sözlerini takip etmek adeta elzem, zira korkulacak kadar karmaşık değil söz konsepti, ve oldukça sürükleyici. Güzel bir Supernatural veya Fringe bölümü izliyor gibi oluyorsunuz bu maceraya çıktığınızda. Albümün diğer güzel taraflarından biri ise, 30 kere falan dinlememe rağmen, hala günde 1 kere falan dinleyesim geliyor albümü. Tanıttığım SONS OF SEASONS albümü, 2011’in en çok dinlediğim albümü olacak öngörümde yanılmışım. Bu albümü yıl sonuna kadar 60 kere falan dinlemiş olurum sanırım, “Iconoclast” ile kapışırlar en çok dinlediğim albümler arasında.

Vokal bazında, “Obsessions” hayatımda en zevk aldığım albümlerin baş sıralarına oturdu. Naif kadın vokalleri (Valma), psikopat Kelly Carpenter vokalleri, daha önce duymadığım ama çok beğendiğim, Kelly ile art arda söyledikleri kimi bölümlerde sesleri hayli de uyuşan Oddleis Stensland vokalleri ağırlıklı olmak üzere, tüm ses kullanıcıları gerçek bir takdiri hak ediyor. Ama acaba daha bu kadar toyken (liseli) böyle bir projeyi sözleriyle, müziğiyle mükemmelleştirmiş Arkan’a mı aslan payını versem takdirlerin? Sanırım öyle yapmak daha doğru.

Dediğim gibi, eserin soundu dışında herhangi bir kusuru yok. Sürükleyici, defalarca dinlenilse de sıkmayan, sözleriyle de ayrı etkileyen konsept bir albüm bu. Fazla gitar soloları, bombastik virtüözite atraksiyonları falan yok albümde elbette. Daha sinematografik havada giden bir etkileyiciliği var eserin. Sound’un nesini beğenmedim derseniz, aslında çok iyi miks ve mastering sürecinden geçtiği belli kaydın. Lakin tonlar biraz kuru, derinliksiz; deyim yerindeyse yavan geldi bana. Çok canlı bir kayıt değil, nispeten fazlaca mekanik tınlıyor.

İşin özeti, beni bu sene en çok şaşırtan albümlerden biri oldu bu, şaşırmamın ana sebebi de daha bu sene kurulmuş bir gruptan böylesi bir albümün çıkması. Dediğim gibi, Arkan kardeşimin potansiyeli karşısında huşu içerisinde kaldım.