Uzun yıllar müzik yapmasına rağmen en büyük ilgiyi “Crimson” şaheseriyle çeken ve hatırı sayılır bir kitlenin tapınmalarına maruz kalan EDGE OF SANITY, bu albümün ardından, “tuhaf” diye niteleyebileceğimiz “Infernal”ı çıkarmıştı. Neden tuhaftı “Infernal”?

“Crimson” yazısından alıntı yapalım.

“…“Infernal”, kanımca şirket baskısıyla gelen ve aslında birbirlerinden ayrılmak isteyen iki müzisyenin ortak bir iş yapmasını zorunlu kılan bir albüm olarak öne çıkıyor. Albümdeki bazı şarkılar Dan Swanö tarafından, bazı şarkılar ise Axelsson tarafından yazılıyor, ancak Dan kendi yazdığı şarkıların gitarlarını, baslarını da çalıyor, Axelsson ise kendi yazdığı bazı şarkılarda vokal yapıyor; diğer yandan albümde Peter Tagtgren, Mikael Akerfeldt ve Jonas Renkse gibi bir ünlüler geçidi (şirketin kurtarma çabaları diyelim) oluyor. Lakin Dan’in ve Andreas’ın yazdığı şarkılar hem birbirlerinden hemen ayrılıyor, hem de bu iki ismin birlikte yer aldığı şarkı sayısı, on bir şarkılık albümde sadece dört tane oluyor. Bu karman çormanlığın büyük ölçüde “Crimson”ın başarısından yararlanma amaçlı bir aceleden ve muhtemelen bu aceleyi körükleyen Black Mark’dan kaynaklandığını düşünüyorum.”

Bu albümün ardından EDGE OF SANITY ve Swanö’nün yolları ayrılmış, grup vokallere şimdiki SCAR SYMMETRY vokalisti Roberth Karlsson’u alarak “Cryptic”i çıkarmıştı.

Bu durum Swanö’nün hoşuna gitmemişti……. Hem de hiç…. Hiç, anlıyor musun hiç! (Kastırmalı dramatizasyon)

Grubun, kendisi olmadan EDGE OF SANITY adı altında albüm yapması Dan’i bildiğin uyuz etmişti. Böyle baya bir uyuz olmuştu Dan ve geceleri “Cryptic” için yazılan kritikleri falan okuyordu muhtemelen. Galiz küfürlerle dolu iç sesler ve etraftan gelen “Abi sensiz albüm çıkartarak çok ayıp ettiler, ne diyosun abi sence de öyle değil mi?” türevi gazlamalara dayanamayan Swanö, sonunda kararını verdi.

Onlar kendisi olmadan bir EDGE OF SANITY albümü yapıyorlarsa, o da diğerleri olmadan bir EDGE OF SANITY albümü yapacaktı. Refah ülkesi falan ama bak intikam, ihtiras, küfürleşme, laf sokma, onlarda da var.

Swanö kendi sitesindeki forumunda direkt olarak “intikam” olarak nitelemişti “Crimson II”yu. Zaten bir süredir diğer grup üyelerine son derece kızgın olduğunu belirtiyor ve “bensiz bir hiçler” demese de, “asıl olay benim” tadında demeçler veriyordu. Kendisi EDGE OF SANITY’den ayrıldıktan sonra grubu dağıtmadıkları için diğer grup üyelerinden intikamını bu albümle alacağını, “Crimson II”nun “Crimson” sonrası onsuz yaptıkları her şeyden çok daha iyi olduğunu falan söylüyordu. Gaz olmuştu anlayacağın. Tribe girmişti koskoca Dan Swanö.

“Another sky is young…” diye başlayıp, “…a king with her clear-blue eyes” diye biten “Crimson”ın devamı niteliğindeki “Crimson II”, 26 Ağustos 2003′te piyasaya çıktı. “Crimson”ın berbat kapağındaki kapsülün kırılmış olduğunu gördüğümüz albüm kapağında, “Crimson”daki kız karakteri yeni bir macera bekliyordu. Albümün sözel konseptine girme niyetinde değilim çünkü ilk albümün konusunu bilmeyenler için bir şey ifade etmeyecektir. DISSECTION başta olmak üzere sayısız albüm kapağından tanıdığımız Necrolord (Kristian Wahlin) imzalı kapak ve kitapçığın iç yazılarının sarı zemin üstüne sarı fontla yazılmış olması “Crimson II”nun en kötü tarafı diyerek, müziğe doğru yollanalım.

Öncelikle “Crimson II”da Dan Swanö’nün gövde gösterisine tanık oluyoruz desek yeridir. Albümdeki tüm şarkı yazımı, gitarlar, davullar, bas gitar, klavyeler, clean vokaller, bir kısım brutal vokaller, prodüksiyon, miksaj, kayıt; kısacası her şeyden Swanö sorumlu. Bu sebepten, “Crimson II”yi bir nevi Dan Swanö solo albümü olarak görmek de mümkün.

Şarkılara bakınca ilk albüme oranla artan bir brutal vokal kullanımı görüyoruz ki bu vokallerin çok büyük bir kısmından Dan Swanö sorumlu değil. Albüm öncesi brutal vokal konusunda kendisinden memnun olmadığını belirten Swanö, albümde asıl vokalist olarak Roger Johannson’u kullanmış. Johansson, takip edenlerin bildiği üzere en meşhurları BONE GNAWER ve REVOLTING olmak üzere çok sayıda grubu olan bir insan. Onun haricinde solo gitarda MERCYFUL FATE ve KING DIAMOND gitaristi Mike Wead’i görüyoruz; o da bazı sololarda Swanö’ye yardım etmiş.

Albüm tıpkı ilk bölüm gibi tek bir şarkıdan oluşuyor gibi gözükse de, aslında dokuz adet birbirine bağlı şarkı mevcut (ki onlar da CD üzerinde 44 track’e bölünmüş durumdalar). Görmemiş gibi aşağıya tüm şarkının odluğu 43 dakikalık videoyu da koydum, tepe tepe dinleyebiliriz. O yüzden şu şarkı şöyle bu şarkı böyle diye bir ayrıma girmeye gerek yok. “Crimson”daki kimi melodilerin de yer yer nefis yedirildiği “Crimson II”da, ilk albümdeki kadar kusursuz bir akışkanlık görülmese de, tüm müziğin ne denli akıllıca düzenlendiği ve hepsi bir arada düşünülerek bestelenen şarkıların nasıl uyum içinde aktığı rahatça görülebiliyor. İlk albümdeki soğuk ve enfes sound’dan ziyade biraz daha suni bir kaydı olan albüm, bu sebepten “Crimson”ın verdiği o eşsiz havayı her anında taşıyamıyor. Ancak direksiyonda Dan Swanö olduğundan, albüm boyunca “bu da nebçim şey” dediğiniz bir şeyle karşılaşmıyorsunuz.

Son kelamlara geldiğimizde, karşımızda Dan Swanö’nün kızgınlığıyla çıkmış olmasına rağmen kontrolsüz güç olmak gibi bir hataya düşmeden, gayet oturaklı bir albüme dönüşmüş bir çalışma görüyoruz. Bilindiği gibi Swanö bu albüm sonrası EDGE OF SANITY’yi bir daha hiç doğmayacak şekilde toprağa gömdü ve yoluna başka alanlardan devam etti. İyi de etti, zira hem Swanö’süz EDGE OF SANITY olmaz, hem de Swanö’nün bu ismi kullanma gereği duymasını gerektirmeyecek düzeyde başka projesi, işi var.

Yıllar 2011′i gösterirken, DREAM THEATER adlı başka bir grup da en önemli elemanlarından biriyle yollarını ayırıyor ve yerine bir başkasını alarak yola devam ediyordu. Bu durum, gruptan ayrılan o kişinin hiç hoşuna gitmiyor, her fırsatta üzgünlüğünü dile getiriyordu. Aynı formül her vakada geçerliyse, metal dünyası olası bir DREAM THEATER dağılması sonrasındaki bir “A Change of Seasons II” veya o tarz bir “Part II” olayına da hazırlıklı olsun; her şeyi Portnoy tarafından yazılmış ve icra edilmiş şekilde.