Özgür DURAKOĞULLARI

Grubun Elisa Martin’in vokallerde olduğu albümlerini pek sevmiyorum. Aslına bakarsanız, şimdiki vokal Romero’yu cidden sevsem de, grubun kayda değer sayıdaki albümleri arasından sadece 2 tanesini hala dinlerim. Onlardan, “Autumnal”ı tanıtmıştım bundan önceki yaz, şimdi sıra geldi “Beyond theSea” albümüne.

Öncelikle kabaca tarzı tanımlamaya çabalayalım. Hard&heavy köklerine bolca saygı duruşu niteliğinde elementler barındıran, yer yer senfonik, neo-klasik power-progresif metal diyebilirim tarza. Pek kabaca, ya da kısaca olamadı değil mi? Bolca kullanılan string, choir tarzı senfonik synth’ler olsun, gerçek koro vokaller olsun, böylesi elementlerle senfonik etiketini kesinlikle hakkediyorlar, Through the Gates of the Silver Key, Julius Caeser gibi senfonik interlüdler de cabası. Miracles parçasının başındaki piyanolar ve flüt tonlu synth’ler gibi kısımlar,Alae Jacta’nın ortalarındaki kısım ve finaldeki Vivaldi’nin Winter’ının yorumu gibi şeyler de neo-klasik etiketini edinmelerine ön ayak oluyor. Davullardaki ve gitarlardaki düz metronomların aksatılarak icra edildiği atraksiyonlar, senfoniklikle de birleşerek progresif etiketini alabilmelerini sağlıyor gözümde.

Albümün soundu çok tertemiz ve güçlü olmasa da, kafi derecede kalifiye. Harry Houdini’s Great Escapade gibi safi gaz şarkılar kadar, Beyond theSea, Going On gibi vurucu nakaratlı şarkılar, ya da yukarıda bahsettiğim tarzda interlüdler albümün sıkıcılıktan fersah fersah uzak olmasında etkinler. Ayrıca tüm şarkıların vokal melodileri, bir power metal albümüne göre son derece varyasyonlu, nitelikli ve doyurucu.

Grubun Romero’lu albümlerinde sıkça rastlanan CHILDREN OF BODOM, NIGHTWISH gibi gruplardan ileri derecede esinlenmeler bu albümde de mevcut. Örneğin The Silver Key parçasının girişinde bu çok bariz.

Sadece oradaki lead gitarlarda değil, albümün büyük bölümüne yayılan ritim gitarlar ve bunlarla senkronize giden kroslarda da bu ülke müziğine öykünmelere rastlayabiliyoruz. Lâkin grup kesinlikle tutkulu, samimi bir müzik yapıyor. Kendinizi kaptırabildiğinizde, harika bir vokalist ve vokal melodileri, üst düzey iyi kompoze ve icra edilmiş bir enstrümantasyonla karşı karşıya geliyorsunuz.

Bilindiği gibi power metalde vokalist en önemli etmenlerden biridir. Genellikle birbirine benzeyen, yüksek oktavlı (hani şu gay sesli denenlerden) tenor vokallere rastlarız power metalde. Fark yaratan power vokalleri ise %10’u geçmez aralarından. İşte AlfredRomero’da bu fark yaratanlardan biri bence. Örneğin The Silver Key parçasının sonunda yaptığı gibi kafa sesini, Green Eyes’in muhtelif kısımlarında yaptığı gibi falsetto sesini çok etkili kullanabilen, ve tüm bu sesinin “powermetal”liğine rağmen, ciddi özgün bir ses tınısı da olan Rometo, bence türün en iyi 10-20 vokalisti arasına rahat girer. Lakin bu tür vokal yapmanın çok yıpratıcı bir iş olduğundan hareketledir sanırım, kendisinin kullandığı ses oktavı bir hayli düştü son iki albümde. Aslında elbette albümden albüme bu tarz vokal yapmak fazla yıpratmaz kişiyi, lakin senede bir de 80-100 konserde daha o şarkıları söylerseniz deformasyon kaçınılmaz olur, ya da kaçınmak için partisyonları daha kalın bir aralığa alırsınız.

Albümün benim için en özel yeri ikinci parça Miracles’in girişindeki piyano-flüt tonlu synth’li kısmıdır. Artık İspanyol olduklarından mı bana çok alışılmadık şekilde tınlıyor bilemiyorum, ama çok duygulanıyorum o kısmı duyduğum her seferde.

Albümün bayıkpower metal olarak adlandırabileceğim tek klişe şarkısı sonlardaki TheSea’dir. Onun bile girişteki klavyeleri belli bir keyif veriyor. Bu sefer farklı olarak albümü power sevenlere değil, tüm heavy metal sevenlere tavsiye ediyorum kafadan. Hayal kırıklığına uğrayacağınızı da pek sanmıyorum.