Görünüşe göre hiçbir zaman çok popüler olamayacak ve hep açılış grubu olarak kalacak güzide topluluğumuz NIGHTRAGE, iki yılda bir albüm çıkarma geleneğini bozmadı ve “Insidious“la döndü.

Kariyerlerindeki en zayıf albüm olduğuna inandığım “Wearing a Martyr’s Crown“ın ardından ne yapacaklarını “eh” denebilecek düzeyde merak ettiğim grup, bir dolu konuk müzisyenle birlikte “Wearing a Martyr’s Crown”ı aşmaya çalışmış. “Bakalım bunda ne derece başarılı olmuş” diyerek tam bir lavuğa dönüşmek istemiyorum, o yüzden insan gibi, büyük ahkâmlar kesmeden kritik edelim albümümüzü.

“Insidious” için “grubun en iyi X’inci albümü” diyecek bir durumum yok; bunun sebebi de, en sevdiğim NIGHTRAGE albümünün “A New Disease is Born” olması vesilesiyle, yapacağım bu sıralandırmanın çoğu NIGHTRAGE hayranı için bir anlam ifade etmeyecek oluşu. “O albümün hayatımda önemli bir yeri var!!!” diyerek yazının dramatizasyon yükünü bir cümlede üzerimden atayım.

“Insidious”, “Wearing the Martyr’s Crown”dan iyi bir albüm. Grubun yıllardır alışık olduğumuz her şeyini barındıran, içerdiği konuklar sayesinde, melodik death metalle haşır neşir olan sayısız grubun muzdarip olduğu belli kalıplar içinde sıkışma derdini bir nebze kıran, güzel bir albüm. Çok mu iyi, bence hayır. Ortalamanın üstü mü, bence evet.

Albümle ilgili iyi olan taraflara değinmek istediğimde karşıma çıkan şeyler, Tompa (AT THE GATES/bir sürü başka grup), Gus G. (FIREWIND, OZZY OSBOURNE), Tomas Englund (EVERGREY), Apollo Papathanasio (FIREWIND/SPIRITUAL BEGGARS) ve John K’in (BIOMECHANICAL) albüme çok şey katan performansları. Tekdüzeleşen anlarda devreye giren bu konuklar, müziğin nefes almasını sağlayarak “Insidious”ın zenginleşmesine katkıda bulunmuşlar. Albümdeki gitar işçiliği ve genel anlamda müzisyenlik gayet başarılı. Marios ve Olof’un birbirleriyle yarışan melodi ve soloları albümün her anını kaplıyor ve ortaya melodiden geçilmeyen bir çalışma çıkıyor.

Diğer bir iyi taraf, grubun bahsi geçen “melodik death metal kabuğunu” kırmak adına giriştiği çeşitli denemelerden biri olan Solar Corona. Albümün en uzun parçası olan bu yapıt, kanımca olağanüstü bir yoğunluğa sahip olmasa da, NIGHTRAGE adına sevindirici bir deneme. Englund vokaliyle de renklenen şarkı, grubun bugüne dek giriştiği farklı işler arasında kendine yer buluyor.

Bu hoşlukları geçtiğimde ise, karşıma tadımı kaçıran birkaç unsur çıkıyor. Bunların ilki ve bence en önemlisi, vokaller. “Wearing a Martyr’s Crown” yazısında da değindiğim üzere, vokalist Antony Hämäläinen’in gayet sıradan, hiçbir artısı olmayan, aşırı derecede düz bir tarz benimsemiş, kısacası sıkıcı bir vokalist olduğunu düşünüyorum. Benzer türde müzik yapan gruplardan, atıyorum ARCH ENEMY’de de ilgi çekici bir vokal varyasyonu yok belki, ancak Hämäläinen her şeyi o kadar aynı söylüyor ki, ortada ne bir yorumdan, ne de bir eşlik edilirlikten söz edilebiliyor. Diğer tüm elemanların birbiri ardına parladığı bu grupta Hämäläinen’in düzlüğü, başka herhangi bir grupta bu kadar sırıtmazdı ama, NIGHTRAGE gibi canlılıktan ve melodiden ölen bir grupta can sıkıcı olabiliyor. Tompa’nın arada kendini gösterdiği 3-4 yer bile, bu tarzda söyleyen bir vokalistin nasıl özgün ve yorumlu olabileceğini kanıtlıyor. Bu vokalleri kaydetmek için kalkıp Amerika’ya gitmelerinin sebebini de açıkçası merak ediyorum.

Bahsetmek istediğim diğer sıkıntı ise, yine vokaldeki bu monotonluk kaynaklı görünse de aslen bestesel anlamda bir sorun olduğunu düşündüğüm, birbirine benzer bölümler konusu. Bazı şarkıların mısra, köprü, nakarat kısımları birbirlerine o kadar çok benziyorlar ki, benzeştiği şarkının nakaratı başlayacak gibi hissetmeden edemiyorsunuz. Elbette bir kopyala yapıştırdan söz etmiyorum, lâkin zaten sıkışık bir tür olan melodik death metalde, bir de birbirini andıran şarkılar yaptığınız zaman, kırmayı planladığınız kabuğun içine iyice çekilmekten kurtulamıyorsunuz.

Örnek vermek gerekirse, albümün en yardırmalı şarkılarından Utmost End of Pain’in ve Cloaked in Wolf Skin‘in nakaratları o kadar benziyor ki, Utmost End of Pain nakaratı her geldiğimde ağzımdan “Colored in Wolf Skin” lafları dökülecek gibi oluyor.

Son satırlara geldiğimizde, “Insidious” yeterince renkli, Delirium of the Damned, Insidious, Hate Turns Black, Utmost End of Pain ve Poisoned Pawn gibi gayet taş şarkılar barındıran, ancak NIGTHRAGE’in ilk üç albümüne bence yaklaşamayan bir çalışma olarak grubun diskografisine yerleşiyor. 12 yılı ve 5 albümü geride bırakırken NIGHTRAGE’in hâlâ orta bilinirlikte bir grup oluşu ve çok güzel şarkılar yapmalarına rağmen hâlâ o patlamayı yapamamış olması gösteriyor ki, NIGHTRAGE Marios’un bu müziğe karşı duyduğu aşk ve bağlılıkla aynen bildiği şekilde ve benzer kalitede albümlerle devam edecek, ancak korkarım bir başyapıt çıkarsalar dahi o patlamayı hiçbir zaman yapamayacak. Grubun bilinirliği, albüm satışları, çıktıkları turne sayısı ve boyutları, ne yazık ki bunu gösteriyor.

Umarım Marios’un metal aşkı, bu döngüden daha uzun yıllar bıkmamasını sağlayacak kadar fazladır.