Gerçekten de sevmek isteyip de sevemediğiniz, “bir sonraki albümde umarım severim” diye düşünüp de babayı aldığınız gruplar vardır. Grubun adı, bir şarkıları, veya sahip oldukları, hissettirdikleri bir şey sizi o grubu sevmeye itmekte, ancak diğer yandan aynı grup, sanki kasıtlıymışçasına “Beni sevme” dercesine takılmakta, bir türlü kendisini sevmeniz için gerekli yolu hazırlamamaktadır.

EVILE benim için böyle bir grup. “Enter the Grave” çıktığında taze ve heyecan verici yeni bir thrash metal grubun geliyor olabilme ihtimaliyle umutla dolmuş, albümü çok sevmesem de grubun iyi şeyler yapacağına dair umut tohumları ekmiştim. Meşhur şarkıları Thrasher‘ı herkes gibi ben de sevmiş, olacakları beklemeye başlamıştım.

“Infected Nations” tüm o beklentilerimi sağlam bir kekremsilikle ovalayınca, yavaştan “Hmm…” demeye, “Lan, bunlardan pek bir şey olmayacak mı ne” diye düşünmeye başlamıştım. HAVOK’undan tutun da, TOXIC HOLOCAUST’una kadar bir çok yeni nesil thrash metal grubu gayet takip edilesi işler yaparken, bu oluşumun adı sık anılan gruplarından olan EVILE, istediğim o sıçrayışı yapamamış, şahsımı hayal kırıklıklarına gark etmişti.

Trajik bir ölümle bas gitaristi Mike Alexander’ı kaybeden ve bu kadar genç yaşlarında hiç tatmamaları gereken bir üzüntüyü tadan grup, yoluna devam etme kararının ardından çıkardığı yeni albümü “Five Serpent’s Tongue” ile karşımızda bu sefer de.

EVILE’daki METALLICA etkisi, hepimizin malûmu. Etkilenmek, îlham almak, sanatın olmazsa olmazlarından biri elbet. 30 yıllık bir grup bile, birkaç yıllık bir grubun iyi bir fikrinden hoşlanıp, onlardan etkilendiklerini söyleyebilir; bu gayet normaldir. Ancak olay etkilenmeden çıkıp da öykünmeye geçtiğinde, durum genelde tatsızlaşıyor. EVILE, tıpkı “Infected Nations”da olduğu gibi, “Five Serpent’s Tongue”da METALLICA’ya öykünüyor. Onları taklit etmiyor evet, ancak onlar gibi duyulmak, adeta kulağa METALLICA gibi gelmek, METALLICA’nın zamanında yarattığı tınıya yakın bir şeyi hatırlatmak istiyor.

Futbola meraklı arkadaşlar, Cristiano Ronaldo Manchester United’dan ayrıldıktan sonra, onun kadar yetenekli olmayan Nani’nin, meydan kendisine kalmışçasına Ronaldo’luğa soyunmasını, Ronaldo’yu anımasatan hareketlere girişmesini ve özellikle ilk zamanlarda çoğu şeyi eline yüzüne bulaştırmasını hatırlayacaklardır. Ronaldo acayip çalımlarla birkaç kişiyi geçip, sadece tek bir noktaya gitse gol olacak o vuruşu yaparak doksandaki örümcek ağlarını temizlerken, Nani’nin çoğu zaman nasıl kendi kendine çalım attığına, topu ayağına dolaştırdığına şahit olmuşsunuzdur. Neyse sonradan açılıp maç almaya başladı, ancak dünyanın en ünlü birkaç futbolcusundan biri olan Ronaldo’nun ardından giriştiği o yeni gelin heyecanı, futbol sever kitle tarafından görüldü. EVILE’da da benzer bir durum söz konusu. Tıpkı Nani gibi, onlar da “takımın yeni Ronaldo’su” olamayacaklarını biliyorlar, ancak sanki, Ronaldo’yu özleyen seyriciye o güzel günleri hatırlatmak adına atılan o çalımlar, Old Trafford çimlerindeki o fuleli koşular gibi, onlar da “Eski METALLICA neydi be” kitlesinin ağzına bir parmak bal çalarcasına METALLICA’cılık oynuyorlar. Bence kötü olan durumsa, Nani zaman içinde adam oldu ve kimliğini buldu, ancak EVILE başta çizdiği yolun dışına çıkmayacakmışçasına, kararlı şekilde aynı sound’u sürdürüyor.

Albüme eğildiğimizde karşımıza çıkan şeyin tatsız olmasının birkaç sebebi var, ve ne ilginçtir ki bu sebepler kabak gibi ortada.

Öncelikle grubun son derece soğuk, içine girmesi zor, suni ve thrash metalin o çiğ, vahşi yönünü hiç yansıtmayan temizlikte bir tınısı var. EVILE’ın en büyük sorunlarından biri olarak gördüğüm bu durum, belki albümün en büyük öykünme kaynağı “…And Justice For All”da da vardı, ancak o albüm barındırdığı olağanüstü bestekârlıkla, îlham vericilikle bunu kapatıyor ve bu soğukluğu kendine has bir havaya dönüştürüyordu. “Five Serpent’s Teeth”te ise thrash metalin eğlenceli ve o cayır cayır yönünü bir kenara bırakın, gayet antipatik bir tekdüzelik mevcut. Alttaki Cult gibi hoş denebilecek çalışmalar olsa da, albüm genel anlamda fazlasıyla uysal ve monoton olmaktan kurtulamıyor.

“Masaya yeni bir şeyler koyma” ve “illa özgün olma” konularını birer zorunluluk, eksikliklerini de birer eleştiri konusu olarak görmeyi bir kenara bıraksak bile, albümdeki riflerin akılda kalıcılıktan çok uzak olmaları ve orijinal hiçbir çabaya girişmemeleri, yıllar sonra “EVILE’ın yazdığı o rif” olarak hatırlanacak şeylerin çok ama çok kısıtlı kalmasından başka pek bir işe yaramıyor ne yazık ki.

Müzisyenlik gerçekten de iyi; başta gitarlar ve bilhassa Ol Drake’in soloları, gayet yarman şeyler yapıyor ve albümü bir üst kademeye taşıyorlar. Lâkin albümdeki iyi, hatta açıkçası “bir özelliği olan” şarkı sayısı, en azından benim için son derece az. Vokal melodilerindeki kalıplaşmışlığın da bu sorunu çözmede yardımcı olduğu söylenemez.

Ekşisözlük’te yapılan şu yorum, şahsım adına da her şeyi özetliyor aslında. EVILE’ın iyi olmasını hâlâ çok istiyorum. Ama görüyorum ki 5 yılda çıkardıkları 3 albümdeki gelişme hızı ve vizyon artışı, bunun hoş bir hayal olarak kalmasına neden olacak ve EVILE, beste gücü yeterince gelişmediğinde müzisyenliğin pek de bir anlam ifade etmediğini gösteren gruplar ordusundaki yerini almaktan kaçınamayacak.

Not: Alttaki ilk 17 yorum ve onlara verilen cevaplarla birlikte toplam 20 yorum, albüm haberleri içindir.