Kritik yazmayalı uzun süre oldu. Çok uzun olmasa da, uzun oldu. “En son ne yazmışım ve ne zaman yazmışım acaba?” diye düşünüp kontrol ettiğimde “Morbid Angel – “Illud Divinum Insanus” – 24.06.2011″ olarak görünce ben bile şaşırdım.

Kış uykusuna yatmışcasına sessiz kalmışım bu süreçte. Fakat yetti artık! İlk adımı atarak devamını getirmeyi umduğum “bazı albüm kritikleri” serime başlamaktayım. Yola Immolation – “Providence” EP’sini yazmak için çıksam da bu fikriyatımı bir süreliğine askıya alıp yönümü”Aykroyd” isimli şahane albüme çeviriyorum.

Daha önce de yazmıştım ama tekrar yazıyorum; 2011 yılı biz metal dinleyen güruh adına çok fantastik geçiyor. Yılın 2. yarısında Absu‘su, Taake‘si, Pain of Salvation‘ı, Mastodon‘u derken ne dinleyeceğimizi şaşırır olduk. En azından kendi açımdan bu şekilde oldum.

Sizi Electro Quarterstaff isimli grupla tanıştırmak istiyorum! Benim bile grupla tanışmam bikaç günden fazla olmuyor. Kendileri hakkında bildiklerim, grup kurulalı 10 yıl kadar olduğu ve bu süreç içinde 2 EP ve 1 albüm çıkarttıkları. Bir de Kanadalı olmaları var tabii. Anlayacağınız gayet taze bir grup. Bazen bir albümü sadece kapağı yüzünden merak edip dinleriz ya, benim için bu da aynen böyle oldu. Kapaktaki enteresan ve değişik figürler beni hemen cezbetti.

Dezonant ritimleri seven 5 adet yetenekli ve yaratıcı gençlerden oluşuyor grup. Sadece enstrümantal müzik yapmaları benim pek sevmediğim bir tarz olsa da, vokale gerçekten gerek kalmamış. Günümüzde enstrümantal müzik yapan metal/rock grupları çoğunlukla kişisel virtüöz-vari yeteneklerini sergilediğinden, bu tarz grupları dinlemesi benim için eziyete dönüşmüştür her zaman.

Electro Quarterstaff’ın ilgi çekici tarafı ise, anladığım kadarıyla hepsinin Gorguts – “Obscura“ya büyük hayranlık duyup, o albümden ilham almış olmaları. Kullanılan ritimler Obscura’ya fazlasıyla benziyor. Tabii Obscura kadar kasvetli, tripsel değil; daha ziyade eğlenceli diyebiliriz. Bazı zamanlar gitgide karışan ritimleri hoş bir melodiyle anında açıveriyorlar, yormadan, sıkmadan, keyifli bir hale bürüyorlar.

Albümdeki şarkı isimlerinde, hatta grubun albüm isimlerinde bile eğlenceli bir yaklaşım var. Örneğin ilk albümleri olan “Gretzky” eski ve epey ünlü buz hokey oyuncusu Wayne Gretzky’den geliyor. “Aykroyd” ise meşhur “Ghost Busters” ve “The Blues Brothers” filmlerinden tanıdığımız Kanadalı aktör Dan Aykroyd’dan gelmekte. Şarkı isimlerinin bazıları da belli başlı bazı yapıtlardan alıntı, ya da bu yapıtlara gönderme şeklinde. Grubun diğer garip tarafı ise 5 kişilik grubun 4′ünün 3 isimli olması. Grupla ilgili bikaç ilginç bilgi verdikten sonra albüme geçelim.

Grubun yaptığı müziğe metal-archives “technical/progressive metal” dese de, “Aykroyd”daki müzik ikisiyle de çok yakın akraba değil. Ekstrem metal denilebilecek tarzda bir müzik yapıyorlar. Başta şarkıları tek tek incelemek istiyordum fakat bir süre dinleyince bunu yapmanın baya bir zor olduğunu fark ettim. Yine de üstünkörü bir şekilde tanıtıcı şekilde anlatmam lazım.

Albüm yumuşak bir parçayla başlayıp, ardından gelen McNutty ile insanın aklını karıştırıyor. 3. parça olan Waltz of the Swedish Meatballs albümün en melodik ve akılda kalıcı şarkısı diyebilirim. 4. parça Unholy Gravy, death metale en yakın şarkı. Temposu yükselip alçalıyor ve müthiş geçişlere sahip. Hatta ortalarına doğru bir anda Deathspell Omega’ya dönüşüyor.

Descent By Annihilation Operator, funk elementlerini kullansa da bana en çok Behold… the Arctopus grubunu hatırlatıyor. The Blacksmith ve Stroganoff hakkında ise spesifik olarak söyleyebileceğim bir şey yok açıkcası. İkisi de sadece karışık! Çok karışık! Ve yorucu. Kapanış parçası Japanese Upside Down Cake de “hepsinden biraz” şeklinde yapılmış. Biraz klişe bir yorum olacak olsa da, 7 dakikalık bu parçada enstrüman kullanımının sınırlarını zorlamışlar diyebilirim.

Son cümlem olarak demek istediğim, dezonant rifler, eğlenceli bir karmaşıklık, melodik, teknik ve tabii ki Gorguts!

Exorsexist