Dinlediğim onlarca farklı müzik türü içerisinde gerek samimi tavrı, gerek felsefesi, gerek de hissettirdikleri açısından rock ‘n’ roll’dan sonra en çok etkilendiğim müzik türünün grindcore olduğunu çok rahat söyleyebilirim. Grindcore dışarıdan bakıldığında dinlemesi ve alışması zor bir tür gibi gözükse de, derinlerine inildiği vakit, aslında gayet kolay algılanan, ruhsal ve işitsel anlamda ise insanı maksimum doygunluğa ulaştıran bir müzik türü olarak karşımıza çıkıyor.

Grindcore türünün krallar ötesi sempatik grubu Brutal Truth; Anthrax, S.O.D. ve Nuclear Assault derken git gide daha hayvan, daha ekstrem işlere yönelen efsane müzik adamı Dan Lilker tarafından 1990 yılında kuruldu. 1992 yılında çıkan “Extreme Conditions Demand Extreme Responses” albümü ile, Napalm Death, Extreme Noise Terror, Terrorizer ve Assück gibi önemli grindcore gruplarından biri haline gelen Brutal Truth, 1994 yılında gelen “Need To Control” albümü ile beraber ekstrem müzik tarihine adını altın harflerle yazdırmış ve nesiller boyu unutulmamayı ve her daim türü sevenlerin başucu gruplarından biri olarak kalacağını garantilemişti.

Daha sonra grup “Kill Trend Suicide” ve “Sounds of the Animal Kingdom” gibi önceki işlerine oranla epey bir farklılık gösteren ve icra ettiği türe göze fazlasıyla deneysel olan materyaller yayınlayarak ne kadar özgün bir grup olduğunu tüm camiaya göstermiş ve 1998 yılında dağılma kararı almıştı. Bu karar her ne kadar ekstrem müzik severleri üzmüş olsa da, bu kararın ardından Richard Hoak yeni grubu Total Fucking Destruction ile, Dan Lilker ise yeniden S.O.D., Nuclear Assault gibi efsanevi gruplarıyla ve leş müzik sevenleri sevinçten tavanlara sıçratan projesi The Ravenous ile icraatlarına devam ederek hayranlarını boynu bükük bırakmayacaktı.

2006 yılına geldiğimizde ise Brutal Truth yeniden toplandığını açıkladı. Grind severler olarak bu haberi duyduktan sonra bizi güzel günlerin beklediğini düşünerek gruptan yeni materyaller beklemeye başladık. 2008 yılı içerisinde bizi karşılayan “Round Two “adlı cover EP’si ve “This Comp Kills Fascists Vol. 1” adlı toplama albümde bulunan yeni şarkılarla heyecanımız katlandıkça katlandı. 2009 yılının Nisan ayında ise 12 yıl aradan sonra gelen yeni Brutal Truth albümü “Evolution Through Revolution”a kavuştuk. Bu albüm çok beğenilip, ağırlıklı olarak pozitif eleştiriler alarak hem grubu, hem de sevenlerini tatmin etmişti.

“Evolution Through Revolution” ve daha sonra ayrıntılı olarak bahsedeceğim “End Time” albümlerinde çalan ve grubun toplandıktan sonraki tek yeni elemanı olan Erik Burke’ün yarattığı farklılık, Brutal Truth severlerin suratına bir Osmanlı tokadı gibi çarpıyordu.

Peki, kimdi bu Erik Burke? Erik Burke, Sulaco isimli hiç dinlemediğim bir death/grind grubunda gitar çalıp aynı zamanda da vokal yapan ve Nuclear Assault’un çoğunluk tarafından pek beğenilmeyen, ancak benim pek de fena bulmadığım geri dönüş albümü olan “Third World Genocide”da gitar çalmış gayet yetenekli bir zat-ı muhterem olarak biliniyor.

“Evolution Through Revolution” sonrasında bu kadar çabuk beklemediğim ve çıkış haberini aldığımda epeyce sevindiğim bir albüm olan “End Time”, ekstrem müzik açısından müzikalitenin tavan yaptığı gayet etkileyici bir albüm. Grindcore türü göze alındığında fazlasıyla atraksiyonlu olduğu halde, türün sadeliğini de bozmayan gitarlar albüm boyunca peşimizi bırakmıyor.

Brutal Truth’un her daim müziğine farklı ve deneysel bölümler katan bir grup olduğundan bahsetmiştik. “End Time”da da bu tarz bölümlerle sık sık karşılaşıyoruz. Hatta albümün ilk şarkısı olan Malice bizi bu farklılıklarla karşılıyor. Malice ile kendini hissettiren sludge etkisi, Warm Embrace Of Poverty ve Drink Up gibi şarkılarda tavan yapıp, bir grindcore albümünde duyabileceğimiz en klas sludge etkili şarkıları önümüze seriyor. Albümde en çok beğendiğim şarkı olan Small Talk başta olmak üzere, All Work And No Play, Fuck Cancer, Simple Math, Lottery ve albümle aynı adı taşıyan End Time, Brutal Truth’un bize sunduğu safkan grindcore eserleri olarak karşımıza çıkıyorlar.

Brutal Truth’tan bahsedip, harika insan Kevin Sharp’tan bahsetmemek olmaz. Güçlü sesi ve vokal tarzıyla ekstrem müziğin en imrenilesi vokalistlerinden biri olduğu aşikâr. Günümüzdeki modern death metal ve deathcore gruplarının bolca kullandığı brutal ve scream çeşitlemelerini yıllar önce ilk defa kullanan vokallerden biri olan Kevin Sharp, kendini hiçbir zaman tekrar etmeyip her yeni albümde farklı vokal tonlamaları ile karşımıza çıkarak, her daim takdirleri üzerine toplamış, çok değerli bir ekstrem müzik adamı olarak akıllarda yer etmiştir. Vokal ile az da olsa ilgilenmiş, ufak da olsa bir tecrübe ve bilgi birikimi olan her insanın hayran olacağını düşündüğüm bu sempatik adam, “End Time” albümünde yine genç vokalistleri kıskandıracak derecedeki azman performansıyla hâlâ piyasadaki en kaliteli vokalistlerden biri olduğunu gözler önüne seriyor.

Ekstrem müzik severlerin zaten dört kolla sarıldığına emin olduğum ve “Sounds of the Animal Kingdom”dan biraz daha iyi, “Evolution Through Revolution” ile de kafa kafaya bulduğum bu albüm, traktör motoru kıvamındaki bas gitarlarıyla 30 seneye yakın süredir müzik camiasında olup, şu an duyduğumuz bir çok şeyi etkilemiş olan usta müzisyen Dan Lilker ve kendisiyle aynı ustalıktaki saz arkadaşlarının neler yaptığını duymak isteyen her müzik severe şiddetle tavsiyedir. Bu albümün sonrasındaki tek düşüncem ise, dünyanın en kısa klibi ile Guinness Rekorlar Kitabı’na girip, Pink Floyd cover’layacak kadar cesur olan bu grubun mümkün olduğunca müzik yapmaya devam etmesini istemekten başka bir şey olmuyor.

ismail vilehand