Özgür DURAKOĞULLARI

Metal efsanesi vokalist, 50’sine de yaklaşırken bir solo albüm daha çıkarmaya karar verdiğini açıkladı. 2004 gibi gelen bu haberle, o dönemler kendisinin diğer (özellikle son 3) albümleriyle kafayı bozmuş ben adeta yerimden sıçrarcasına bir coşku yaşamıştım. Evet, dünyanın en iyi sesi bir solo albüm daha çıkaracaktı, ve dünyanın en duygulu çalan gitaristiyle. Ha “amma abarttın” diyorsanız, bu sadece o anki halet-i ruhiyem idi.

Bence Dickinson’ın hard & heavy köklerine en bağlı solo albümü budur. “Balls To Picasso”, “Skunkworks” ve “Tattooed Millionaire” bilindiği üzere metal dışı hayli element içeren albümlerdi. Geriye kalan 3 albüm ise, adeta konseptvari biçimde birbirini tamamlayan bir üçleme bütünlüğü oluşturan albümler.

Diğer iki albümü tanıtmıştım, sıra geldi “Tyranny Of Souls”a. Bu albümün diğer 3 albüme nazaran en önemli farkı, şarkı karakterlerinin birbirine hemen hiç benzememesidir. Bir Abduction ve Believil mesela, birbiriyle hiç alakası olmayan parçalar. Diğer tanıttığım albümlerde şarkılar daha birbirine benzer yapıdalardı, olsa olsa arada bir ballad bir tuhaf şarkı barındırır haldelerdi. O halde bu albümü biraz “Balls To Picasso”ya benzetebilirim. Zaten ikisinin de hazırlıkları standart albüm hazırlığından farklı gerçekleşmişti. Balls To Picasso, Dickinson ve Roy Z’nin birikmiş materyallerine göz atıp “Hacı gel bu 3 albümlük materyali kırpalım, 3’de 1’i ile tek bi albüm çıkartalım” demelerinin bir sonucuydu. “Tyranny of Souls” ise, Dickinson’ın IRON MAIDEN ile turnedeyken çoğunu otobüste oluşturduğu materyallerle hazırlanmış bir albüm.
Hal böyle olunca, Roy Z’nin gitarcılığını en az beğendiğim Dickinson albümünün bu olmasına da şaşmamak gerek. Abduction’ın MAIDEN’vari gitar solosu, Navigate the Seas of the Sun’ın akustik gitarları falan mutlaka iyi, ama kesinlikle diğer tanıttığım iki albümdeki gitarcılık, kompoze olarak da icra olarak da çok daha etkileyiciydi bana sorarsanız.

Biraz da şarkılardan bahsedelim; Soul Intruders’ın nakaratları, kanımca Bruce Dickinson’ın kariyeri boyunca sesine en çok hükmedebildiği bölümlerden biri. Evet, adam sesine hükmediyor, karşısındaki mikrofon bile dile gelmiştir o yorum karşısında. Kill Devil Hill’de güçlü vokallerle başlayıp, nakaratta müthiş lezzetli vokallerle devam eden bir vokal şarkısı. Navigate the Seas of the Sun ve River of No Return ise albümün kesinlikle parlayan yıldızları. Çok derin, ruhlu ve kalifiye şarkılar ikisi de. Özellikle River Of No Return’ün mısra vokallerinde hislenmemek mümkün değil. Keşke ama keşke diyorum, daha vurucu bir nakaratı olsaydı bu şarkının, ben de kendisini Tears of the Dragon, Omega gibi şarkıların arasında anabilsem, “efsane!” diyebilseydim. Yine de çok çok iyi bir parça kendisi.

Power of the Sun, bilindik heavy/power tarzında bir şarkı. Yine bir vokal şarkısı. Roy Z’nin iyi sololarından birinden, MAIDEN’den alıştığımız unison’lu lead gitarlara bağlanan kısım ve ardından gelen vokal melodisi şarkıyı zengin de kılmış, ve standart bir şarkılıktan kurtarmış. Devil On A Hog’ın mısra melodileri, “The Chemical Wedding” albümündeki The Book Of Thel’in mısra vokallerine çok benziyor, ya da Believil’in atmosferi ve melodik kurgusu, “Balls to Picasso”daki Cyclops parçasına benziyor. Sadece vokal değil, atmosferik yapı olarak da benziyor iki parça. Eh adamın o kadar kendini tekrar etme lüksü de olsun artık canım. Albümün en tuhaf, ayrıksı parçası da Believil bu arada.

Diğer bahsedilesi bir iki ufak detay ise, albüm sound’unun diğer bahsettiğim iki albüme göre çok daha doğal (canlı kayıt soundu gibi) olması, ve albüme ismini veren şarkılar arasında en başarısızının “Tyranny of Souls” olmasıdır; nerede “Accident of Birth”, “Chemical Wedding”, nerede bu. Kötü bir şarkı mı peki? Değil. Sadece diğer ikisi çok daha güzel.

Haddim mi bilmiyorum, ama HERKESE Dickinson’ın bahsettiğim 3 albümünü dinlemeyi tavsiye ediyorum. Evet, herkese. 70 milyona. (To the 7 billion.)