Özgür DURAKOĞULLARI

Önceki albümlerinde orta dünya’sal konseptler işleyen, soundları bir hayli çiğ olan, prodüksiyonları HAMMERFALL ekolünden olan NOCTURNAL RITES, “Afterlife” ile bunların hepsini değiştirdi.

Ben şahsen en çok, bir önceki eserleri “The Sacred Talisman”ı beğeniyorum, lakin bu tanıttığım çalışma daha teknik ve olgun bir müzik içeriyor. Yine de, tüm bunlar bir yana, grubunun vokalistinin değişmesi bu albümdeki en büyük olay. Zira Anders Zackrisson ve yeni vokal Jonny Lindqvist bir hayli farklı ekollerde vokal yapan isimler.

“Afterlife”ı en özgün kılan şey vokalleri, kesinlikle. Hem thrash vokalleri gibi kirli ve agresif, hem de power metal vokalleri gibi yüksek oktavda icra edilen bir vokal stili var Jonny’nin. Aslında önceki vokalist de, söylediği albümlere uygun biçimde kullanıyordu sesini, veya vokal partisyonları onun sesine göre yazılıyordu. O bakımdan, “keşke eski albümlerde de Jonny söyleseydi” şeklinde bir düşünce dinleyenlerin kafasından geçmiyor. Tüm albümde çok güçlü bir performans sergileyen bu özgün sesli vokalist, özellikle Temple Of The Dead’in sonlarına doğru iyiden iyiye kopartacak bir kısımda tüm hünerlerini sergiliyor. (Yumuşak nüanslar verebilmesi de dahil.)

Aslında, eski albümlere göre beste yapıları da hayli farklılıklar içeriyor. Bir kere neo-klasik etki yok gibi bir şey. Ayrıca grubun daha da teknik bir müzik yapmaya başladığı da hemen farkediliyor. Başlarda dediğim gibi albümde, eskilerde görülen bağlamda bir çiğlik asla kalmamış. Lakin, “The Sacred Talisman”ın da bambaşka bir ruhu vardı. Bu albümde farklı synth seslerinden de faydalanılmış, hatta tuhaf bulduğum synth soloları da esere –iyi kötü tartışılır- farklı bir boyut katmış. Bu gibi sebeplerle, ve genel bağlamda kusursuz sound prodüksiyonunun da etkisiyle, bu albüm biraz mekanik duyuluyor eskilere nazaran. Eh, her şeyin bir bedeli var.

Albümdeki ritim gitar tonları muhteşem diyebilirim. Yer yer Megadeth etkili gitar riffleri de bu güçlü ve kusursuz sound sayesinde çok gaz tınlıyor. Sadece ritim gitar tonları mı? Hayır. Albümdeki davul tonları da apayrı lezzetli. Yaratıcılık olarak da davullar isteneni verince, bu elementler tadından yenmez olmuş. Özellikle kros ve ride tonları o kadar iyi ki, o yıllarda çıkan tüm metal albümleri arasında ışıl ışıl parlıyor albüm bu yönden. Ayrıca ilk parçada örneğinin olduğu bir “tek pedalla çift pedal etkisi yaratma” atraksiyonu yapmış davulcu. Daha doğrusu, sadece sağ ayağıyla (solaksa da soldur, bilmiyorum) krosu öyle bir “yediriyor” ki, ben yıllarca orasının çift kroslu olduğunu sanmıştım. Kandırdılar beni.

Dediğim gibi albümün tek eksik yanı ruhu diyebilirim. Gerçi bu da çok göreceli bir kavram. Her şeye rağmen, power metale alerjisi olmayan kişilerin bir şans vermesinin gerektiği bir albüm olduğunu düşünüyorum “Afterlife”ın. Grubun bundan sonra çıkardığı albüm, yine bu eksendeydi. Eserin ilk iki parçası grubun tarihinin en iyi parçalarıydı belki, lakin ortalar ve sonlara doğru şarkı kalitesi düşüyordu. Sonra pek takip edemedim topluluğu, power metale olan ilgimdeki düşüş nedeniyle. Lakin yıllar önce çıkardıkları son albümlerinin pek beğenilmediğini biliyorum.