Özgür DURAKOĞULLARI

Genellikle önemli bir grup, başyapıt olarak adlandırılan bir albüm çıkardıktan sonra, bir tane daha ona yakın iyilikte, ya da daha iyi bir albüm çıkartır; daha doğrusu, ilk başyapıtından sonra. KAMELOT’ta da durum böyle. Bir önceki albüm “The Fourth Legacy” tam bir power metal başyapıtıdır. Tanıttığım “Karma” ise, birçok yönden farklı olmasına rağmen, kanımca daha başarıyla kotarılmış bir albümdür.

“The Fourth Legacy” aslında grubun isminin de geldiği, ortaçağ (veya orta dünya da olabilir) eksenine daha uygun bir albümdü. Epikti bir kere. Sapına kadar. Ayrıca gizemli ve fantastikti de. A Sailorman’sHymn’in bile hüznünde bir gizem, bir “bildiğimiz dünyanın dışındalık” vardı. Günümün çoğunu hayal kurarak geçirdiğim dönemlerde tanışmıştım bu albümle, ve bana çok fazla malzeme vermişti bu albüm de. (Hayal gücüm adına teşekkür ve minnetlerimi sunuyorum.)

Lakin “Karma” daha bir içe dokunan bir albüm, bu sanırım çoğu KAMELOT fanının hemfikir olduğu bir durum. Albüm adı zaten bunu müjdeliyor. Eserin içine girmeye başladıkça da bu öngörüde yanılmadığımızı anlıyor, sarsıla sarsıla… dinliyoruz bu eseri. (Hemen aklına orgazm geldi değil mi, oysa ki sarsıla sarsıla ağlamak olgusunu kastetmiştim. Senin için fesat, hıh!)

Don’t You Cry, Karma, Forever ve Elizabeth Trilogy albümün öne çıkan hit şarkıları. Özellikle Elizabeth Trilogy muazzam etkileyicilikte bir üçleme şarkılar dizisi. Şu meşhur, sonsuz gençliğe ulaşacağı inancıyla 600 küsur genç erkek ve kadını öldürtüp onların kanında banyo yapan kötü Macar kontesi Elizabeth Bathory ile ilgili bir üçleme bu.

İlk kısımda ayna karşısındaki hanım kızımız, “ayna ayna söyle bana, ebediyen nasıl genç kalabilirim ha?” minvalinde bir diyaloğa, (pardon mevzubahis muhatap ayna olunca buna monolog desek daha doğru olur. Di mi? Evet.) giriyor abla. Parçanın sonuna doğru, tahminimce hatun kişinin sıyırmaya başlaması ve gaipten sesler duyması efektler, sesler vasıtasıyla naklediliyor.

İkinci kısımda ise içten içe bu ayinli kötülüğe kucak açan Eliza, bir yandan da annesine serzenişte bulunuyor. Çok detaylandırılmayan bu kısımdan anladığım kadarıyla, Beth’in (kadına nasıl hitap edeceğimi şaşırdım.) kötücül doğasının sorumlusu, onu yalanlarla büyüten ve bu yola iten annesi. İçten içe yaptığı kötülüklerden kıllanan Liza, 3. Bölüme geçtiğimizde tam bir “geçmişinin karması” sorunsalıyla yüzleşmek zorunda kalıyor. “Ya bir tanrı, bir cehennem ve cennet varsa” ne bok yiyeceğim diyen (boklu kısmı ben ilave ettim, terbiyesizlik olsun diye. Kendisi alevde ızgara olacağım diyordu, yerseniz beklerim Burger King’e) yelloz karmasının kurbanı olacağını iyiden iyiye anlıyor.

Albümdeki tüm parçalar iyi, lâkin albümün dinlenebilirliği bir “The Black Halo” kadar yüksek değil bence. Bunun en önemli sebebi, parça yapılarının fazlaca power normlarına saplı olması, ve sound prodüksiyonunun çok da iyi olmaması olarak özetlenebilir. Örneğin twin’ler bazı yerlerde iyi duyulurken, yoğun power ritimlerinde distortionların altında ezilebiliyor, hatta hiç duyulmama seviyesine bile inebiliyor.

Albümle ilgili vermek istediğim son detay ise, bitişteki Elizabeth üçlemesi bittikten sonra uzunca bir boşluk var. Bunun da amacı duyduğuma göre albümün 66 dakika 6 saniye sürmesi imiş. Neden acaba diye çok düşündüm, ama bu rakam bana hiçbir şey ifade etmedi. Hala da düşünüyorum 66 ve 6. Hmm. Kenan Doğulu olabilir mi? Yok, olsa olsa Tarkan olur “Karma” deyince. Bir detay daha, Tarkan ve KAMELOT’un “Karma” isimli albümleri hemen hemen aynı dönemde çıktı. (Milenyumun karması).

Bu arada lan aklıma takıldı, albüm 66 dakika 6 saniye sürsün diye sona boşluk koymak ne ergence bir çabaymış lan. Düşününce komik geliyor, koskoca adamlar ne kadar şekilci takılmışlar. Demek metalci her yerde metalci, şekilcilik rullazz!!!!