Özgür DURAKOĞULLARI

Genel itibariyle power metal sevenlerden başka kimsenin ilgisini çekmeyecek müzikal elementlerle dolu da olsa, vokalleri türü dinlemeyenlerin de ilgisini çekebilecek kadar farklılaştırıyor FALCONER’ın müziğini. KAMELOT’a benzetilebilir bir durum aslında bu, zira özellikle son 3 albüme kadar “KAMELOT’u yalnızca vokalist Roy Khan için dinliyorum” diyen tonla insan vardı. Aslen ülkesinde aktörlük yapan FALCONER’ın ses kullanıcısı Mathias Blad, türden alışmadığımız kadar kalın bir ses skalasına sahip. Lakin dramatik tonlamalarda o kadar yetkin, başarılı ve usta ki; gerçekten teatral tatlar alabileceğimiz bir müzikal tecrübe yaşıyoruz topluluğun (Blad’la yapılan) albümlerini dinlediğimizde.

Ben samimi power metalleri, tüm klişe elementlerine, kabak tadı veren müzikal örüntülerine rağmen sevebiliyorum. Bir progresif müzik dinlerken geçirdiğim şaşkınlık, yer yer yaşadığım inanamamazlık elbette bu tarzda pek başıma genel şeyler değil, lakin Hollywood filmi izleyip, popüler dizileri izleyip, fantezi tarzı kitaplar okuyup – evet tüm bunları yapıp- hala power metal dinleyenlere ucube veya ezik muamelesi yapanlardansanız, kendinizi sorgulama vakti gelmiştir bence. Hayır, eleştirmeyelim demiyorum. Lakin kaliteli örneklerinden dozunda alındığında, en azından bir zararı olmayacak bu türe de Plüton muamelesi yapmayalım, istirham ediyorum.

“Among Beggars And Thieves”e gelirsek, topluluğun ilk iki albümü, veya “Northwind” kadar beğenilmedi bu eser. Bir The Clarion Call kadar iyi bir şarkı da yok albümde belki, lakin Carnival Of Disgust’ın ortaçağ havası, çok başarılı vokal melodileri beni benden alıyor diyebilirim. Skula Skorpa Skalk ise baştan sona folklorik yapıda, sözleri de farklı olarak İngilizce olmayan bir parça.

Bu iki şarkı dışında, genellikle bilindik power metal kalıplarından çıkılmayan bir müzik var albümde. Örneğin final şarkısı Dreams and Pyres, harika girişiyle umut da verse, bir sürek sonra o da klişeliğin dibine vurmaktan kendini kurtaramıyor. Man Of The Hour ve A Beggar Hour oldukça güzel power metal yapıtları, son olarak.

Tüm bunların yanında, sounda baktığımızda özellikle distortion gitar tonlarının kulağa hiç de iyi gelmediği fikrindeyim. Performans olarak da gitarlarda pek bir numara olmayınca, albümün zayıf halkasını bu enstrüman oluşturmuş şeklinde bir yargıya ulaşabiliyorum. Aslında gitardan fazla teknik olarak anlamam, lakin acaba vokalistin ses skalasının, türe göre hayli kalın kaçması neticesinde gitarlar da ona göre akortlanmış, o yüzden mi kötü geliyorlar kulağa diye merak ettim. Neyse…

Ek olarak, albümü bir diğer “power sevenler dışında kimseye ulaşamayasıca” kılan unsur, şaşırtıcı veya sofistike hiçbir numarasını görmediğimiz davullar. Tamam, belki dümdüz bir power eserinde çok fazla farklı şey zaten yapamazsınız, ama ciddi anlamda davullar sıkıcılıktan bir adım dahi öteye adımlayamamış.

Şöyle de bir özetle bu kısa kritiği sonlandırayım. Her ne kadar folklorik birtakım atraksiyonlarla zenginleştirilmeye “çalışılmış” da olsa, şu albümü yegane dinlenilir kılan şey vokalleri olmuş. Henüz dinleyemediğim son albümlerinde ilham havuzları daha dolu bir yaratım süreci geçirmişlerdir umarım.