Çoğumuzun bilip sevdiği albümlere, yani o kafa tırtıklayıcı, olağandışı, giyimli kuşamlı albümlere kritik yazarken hissettiğim pimpirikli ayrıntıcılıktan, karmaşık tahlillerden ve usandırıcı açıklamalardan kendimi hür bırakmış hissediyor, onun yerine hesapsız kitapsız çözümlemelerle kritik yazabilmenin hoşnutluğuna gömülüyorum. Şu kritiği bu kritiği okuyarak acaba unuttuğum bir şey var mı, şu ayrıntı için ayrıca bir paragraf açsam mı, bilmem kaçıncı şarkının şurasında giren soloyu albümün bütünlüğü içinde değerlendirsem mi, grubun dağılmasındaki yürek parçalayıcı mevzuları duygu sömürüsüyle açıklasam mı falan diye düşünmeden atılganlık ve girginlikle yazıyorum.

Son zamanlarda birçok modern teknik death metal grubu türediği için, bu grupların her birini ayrıntıyla inceleyince o grubun değil de türün genel meziyetlerinden başka bir şey görmediğimiz için, yani kavrayışlı enstrüman kabiliyetinden, karmaşık şarkı yapılarından ve gökyüzü berraklığında ekipmanlardan başka bir şey görmediğimiz için, bu grubun diğer gruplardan ne tür farklılıklar taşıdığına baksak yeterli olacak gibi görünüyor. Aslında bu farklılıklar bile dallara budaklara ayrılınca kendi ayrı küçük türlerini oluşturuyor diyebiliriz, ama demiyoruz.

Rifler, rif yazımı, ağırlıkla Decapitated’ı anımsatıyor. Necrophagist ve The Faceless benzeri arpejler ve sololar bulunuyor. Bunlar ortalamanın yalnızca biraz üstünde kalıp gözle görülür bir başarı sağlamıyor, ama türün meraklılarını eğlendirmeyi başarıyor. Grup, kendi gibi diğer genç meslektaşlarıyla yan yana ışık altına getirilerek kıyaslananınca, diğerlerinden belirginliğini en fazla çeşitli müzikal aranjmanlara, eğlenceli geçişlere ve nükteli gitar oyunlarına hakimiyet kurmasıyla gösteriyor. Yani repertuvarlarının genişliği sırtlarını sıvazlamamızı haklı çıkarıyor. Ama bu repertuvarı kendilerine has üsluplarıyla değil, müritlerin öğrenilmiş dogmalarını anımsatırcasına kullandıklarını da ağzımızdan tükürükler saçarak ekleyelim.

Maalesef, şarkı yapılarında ciddi bir tutarlılık, bitişiklik, ardışıklık, bütünlük görünmüyor. Grup, sanki, yazdığı melodiler arasından beğendiklerini gelişigüzel sıralamış izlenimi veriyor. Bu, belki eleştirilecek bir şey değilmiş gibi gözükebilir, ama seçtikleri rif yazımı Spawn of Possession ve Liers in Wait gibi gruplarda görülen akıl musallatı ührevi rif yazımına değil de çarçabuk eğlenilebilir rif yazımına öykündüğü için biraz daha bütünlükle yazılmış şarkı yapıları gerektiriyor. Ama öte yandan, albümdeki malzeme üretkenliği kulaklarımızı doyurup yüzümüzü güldürüyor.

Prodüksiyon, türün büyük çoğunluğuna hakim olan billurâne tını yerine yarı-organik, elle tutulur bir tınıyı yeğliyor. Yanardöner cilalı prodüksiyonları maksatlı mı tercih etmemişler yoksa ekipmanları arasından en iyileri bunlar mıydı, bunu bilemiyoruz. Trigger davulların kullanıldığına ama bokunun çıkarılmadığına sevinçle tanık oluyoruz. Davul motiflerinin, tıpkı gitarlar ve baslar gibi, kabiliyetli ve kavrayışlı olduğunu, ama bundan başka herhangi bir üslupçuluk barındırmadığını görüyoruz.

Bu albümlerinden önce bir EP çıkarmış bulunan Dismal Lapse, başarılı bir öğrenci gibi görünüyor. Bu ürkütücü büyük dünyada kendilerine has izleri bir köşeye kazayabilecek üsluplarını geliştirmedikçe metal archives sitesindeki türü seven gençlerden birkaç olumlayıcı kritik kazanmaktan, üç beş yerde orta ölçekli gruplara ön ayak festivallerde çalmaktan, birkaç yıl sonra da kimsenin hatırlamayacağı bir grup olmaktan öteye gidemezler, ama bir üslup kazanabileceklerine yönelik bir umut besleyebiliriz, çünkü çalışkan ve bilirkişi görünüyorlar.

Ertuna YAVUZ