Özgür DURAKOĞULLARI

Dream Theater ekolünden gelen, lakin değişen DT gibi “davayı satmış” (şaka) olmayan bir topluluktur Vanden Plas. Bu ekolden gidip, git gide farklılaşıp, yeri geldiğinde tribünlere (konser izleyicilerine) oynayarak da nispeten DT’ye yakın bir polüleriteye ulaşmış SYMPHONY X gibi bir müzik macerası olmadı bu Alman abilerin. Lakin bir önceki albüm “Christ 0” da başlayan bir büyük değişim içine girdiler, ve tanıttığım albümde de bu devam etti.

Yeni VANDEN PLAS, daha fazla gitar rifleri üzerine kurulu bir müzik yapmaya başladı. Ayrıca şu bir dönem BJK’de oynamış futbolcu Stefan Kuntz’un kardeşi olan (ciddiyim) vokalist Andy Kuntz’un vokali de daha özgünleşmeye başladı. Bu albümde sesini o kadar iyi kullanmış, o kadar ruhlu söylemiş ki, bu kadar olur.

DREAM THEATER’a hala çok benzeseler de, birçok progresif metal kritiğimde de söylediğim gibi, bu doğal bir şey. Yani ateşin icadı gibi bir şey. Eninde sonunda icat edilecekti zira; DT tarzı farklı, tuhaf zamanlı ölçülerin, polimetrelerin ve poliritimlerin, klavyeli bir metal müzikte vücut bulması. Bunu Hasan bulmasa Osman bulacaktı eninde sonunda. Tıpkı Malmsteen’in Bach stili matematik formülü havasındaki klavsen-piyano stilini de elektro gitara uydurması gibi. Yanlış anlaşılmasın, bunları ilk akıl edenleri küçümsemiyorum, lakin durum da bundan farklı değil bence. Gerçi DT’nin yaptığı sadece kompoze ve icradan da öte bir özgünlüktü, işin sound boyutu da var zira. Tamam lan DT büyük grup, kabul.

“Seraphic Clockwork” çok teknik bir müzik de ihtiva etse, asla enstrüman şovuna dönüşmüyor müzikal bazda. Zira VANDEN PLAS’ı, benzeri birçok gruptan ayıran bir özelliği var: bu adamların anlatacak çok fazla dertleri var harbiden. Albümlerinin çoğunda hıristiyanlık işlenir, bunda da durum farklı değil. 16. YY’da bir adam bir rüyasında bir görüntü görüyor, ve kalktığında hacı olup Roma’dan Kudüs’e gitmeye karar veriyor. Konsept kısaca böyle. Türde daha sık rastlanan fantezi, bilim-kurgu, felsefe, psikoloji gibi konseptlerden farklı duruyor bu adamların albümlerinde anlattıkları. Aslında bu bir cesaret işi bence, veya bir samimiyet işareti. Zira metal camiasında bilindiği gibi dinlere karşı önyargı veya negatif yargı ürünü yaklaşımlar çok da nadir görülen şeyler değil. O bakımdan adamların içinden geldiği gibi takılmaları benim her zaman hoşuma gitmiştir. Yanlış anlaşılması dinden bahsetmelerinden ziyade, antipati çekecek olmalarına rağmen içindekileri konsepte dökmeleri hoşuma gidiyor.

Ağırlıklı olarak rif bazlı şarkı yapılarına da rastlasak, aslında albümde kullanılan materyaller bir hayli zengin ve varyasyonlu. Örneğin klasik koro vokaller de kullanılmış, daha özgün ve farklı ambiyanssal vokaller de var, ana vokalleri zenginleştirircesine kullanılan. Albüm çok dinamik, ve görece uzunluğuna rağmen hiç yarıda kapatasınız gelmiyor. Parçalar genellikle orta tempoda icra edilmiş. DREAM THEATER kadar farklı ölçüler kullanılmıyor, lakin bilindik progresif metal aksatmaları ve polimetrik ve poliritmik örüntülere de rastlıyoruz.

Sound’da “Christ 0” daki başat elementler korunmuş. Kulağa eğreti gelen herhangi bir olmamışlık yok bu bakımdan. Albümün, uzun süresine rağmen sıkmaması da sanırım bestelerin ne kadar güçlü olduğunun, düzenlemelerdeki başarının ve albüm içi parça diziliminin doğruluğunun ipuçlarını veriyordur.

Tabii ki pasifagresif ağırlıklı olarak bir metal müzik sitesi, ve muhtemelen en kötü %98’imiz metal müzik dinliyoruzdur bu sitedeki. Ama rock, özellikle de progresif rock dinleyip de, metal dinlemeyen kişilere dinletilip onların metal hakkındaki, önyargının bolca etkilediği fikirlerinin değiştirilmesi operasyonunda kullanılabilecek birkaç gruptan biridir VANDEN PLAS da. Şu ana kadar klasik müzik hastası olup, rock ve metalle hiç alakası olmayan bir arkadaşımı SYMPHONY X fanı yapmışlığım var. (Daha da ötesi, Hacettepe konservatuarında piyano okuyan bir arkadaşım SYX – V albümünü piyano hocasına dinletmiş, adamın ağzı açık kalmış, çok beğenmiş.) İşte benzer bir kudret bence VANDEN PLAS, SHADOW GALLERY ve biraz da PAGAN’S MIND’da da var. Deneyiniz efendim, siz de itinayla deneyiniz. “Welcome To The Dark Side” partisi yaparız sonra onların şerefine. Gerçi VANDEN PLAS ve PAGAN’S MIND birbirinin “arch-nemesis”i (Ertuna?) konumundalar liriksel bazda, ama olsun naapalım. Metal olsun, çamurdan olsun.

Albümden tek bir şarkı seçecek olsam, sonlardaki On My Way To Jerusalem’i seçerdim. Siz de bu topluluğa bir şans vermek istiyorsanız, bu harika piyanolar, muazzam bir nakarat melodisi içeren, ve bundan da çok daha fazlası olan parçayla yola çıkabilirsiniz. Ama bu yol sizi hacı yapar mı bilmesem de, uzun bir yol olacak, 12 dakika. Çok uzun, aman dikkat edin kendinize, havalar da sıcak, hele bir de oruçluysanız…