Özgür DURAKOĞULLARI

“The Divine Wings Of Tragedy” için rahatlıkla Symphony X’in en çok hit parça içeren, ve her parçanın birbirinden farklı lezzetlere, materyallere, teorilere sahip olan albümü yakıştırması yapabilirim. Gerçi SYX’ime kolalı da gömlek bile ne güzel yaraşır, da işte anlayın bu albümün yeri ayrıdır bende. Kompoze açısından gerçek manada bir doygunluğa ilk ulaşılan SYX albümü de diyebilirim “The Divine Wings of Tragedy” için. İlk albüm faciasından sonra, “The Damnation Game”de “Büyük adam olacak bunlar” dedirtmişlerdi, işte tanıtılan albümle de bu yönde çok kararlı bir adım attılar. Ben V albümünü daha hatta en üste koyarım, ama aslında iki albümün de farklı güzellikleri var. V’daki konsept yapı şaşmaz bir muhteşemliğe erişirken, TDWOT’da ise hit şarkı nasıl yapılır dersi almıştık.

Önce pozitif şeylerden bahsedelim. Gitar tonları muazzam farklı ve güzel. Bas gitarlardaki Thomas Miller’ın perdesiz basları feci lezzetli. Vokal melodileri ve gitar soloları adeta aşmış. Parça yapıları fazlaca progresif, yeri geldiğinde neo-klasik, yeri geldiğinde thrash’imsi, kah sert, kah yumuşak ve ruh okşayıcı (bkz. Candlelight Fantasia ve The Accolade).

Hele bir de sondaki albüme ismini veren 20 dakikadan uzun parça var ki, başındaki koral vokallere mi şapka çıkartılmaz, yoksa sıkıcılıktan fersah fersah uzak olmasından da öte, her daim çekiciliği üst düzey olan harika trafiğinin mi önünde hayranlıkla eğilinmez bilemedim. The Accolade parçası için de benzer methiyeler düzülebilir. Folkloriğe kaçan kısımlar mı harika kullanılmamış, heavy’lik dozu mu besteye adeta farklı bir ruh vermemiş ne desem yetmez; bunlarla ortaçağ havası veren, vokal chant’larından sonra kilise çanıyla başlayan ve üst üste birçok enstrümanın kademe kademe bindiği polifonik kısım karşısında adeta gözlerim yaşarıyor. Müzikte muhteşemlik böyle bir şey işte deyip defalarca daha hayran oluyorum, döngüsel bir hayranlık ilavesi oluyor bir öze ve her dinlemem adeta bu döngüsel hareketten enerji sağlayan bu yapıya katkıda bulunuyor. Böylelikle parça içimde her daim bir yıldızmışçasına parlıyor.

Of Sins And Shadows, Sea Of Lies, The Accolade diye başlarım ve en az 6 tane hit şarkı sayarım albümden. Ama buna gerek yok. Sound’a alışabildiğiniz takdirde, grubun kompozitörlüğü karşısında şaşırmamak pek kolay olmayacaktır sanırım. Vokal melodilerini ve bunların icrasını ve ritim gitarları ne kadar övsem yetmez.

Gitarist Michael Romeo grubun mastermind’ı. Adam adeta ritim gitarcılık dersi veriyor. Rullo da şüphesiz çok iyi bir iş çıkartmış albümde, ama son albümleri hariç SYX albümlerinde soundsal olarak birtakım sorunsallar olmadı değil. Tüm kayıt, miks, mastering işleriyle uğraşmayı anca son albümde bıraktı Romeo. Bu sanırım tıpkı Iron Maiden’dan Steve Harris’in böyle şeyleri üstlenmesine benzer bir durum. Davullara gelirsek, twin tonları pek iyi değil, ve arada başarısız kayıt ve miksajın kurbanı da olabiliyorlar.

Kötü olarak adlandırdığım diğer bir durumdan daha bahsetmem gerekirse, grubu dinlemeye başlayalı 11 sene oluyor, ama şu solo synth tonlarına bir türlü alışamadım. “Twilight In Olympus”da fena değildi, “V“da iyiydi. Hatta doğu ezgilerine özgü koma seslerin de kullanıldığı klavyenin pitchband’i ile yapılan kimi oyunlar, batı doğu sentezi melodilere gidiyordu da. Ama bu ileri derecede neo-klasik batı müziği etkili albüme o tuhaf synth tonları hiç gitmemiş.

Bu durum bana garip geliyor, zira sevdiğiniz ve defalarca ama defalarca dinlediğiniz bir albümdeki problematik yerlere bir zaman sonra kulak alışır, ya da duyarsızlaşırsınız. Ama o hiç olmadı bana bu synth tonlarında. Zaten bu sound kusurları olmasaydı da albüme 10 verirdim. Yine de fazla kıramıyorum not.

Vokalistlerinin FRP oynadığı arkadaşlarından gelme “Sir” lakabı var, belki duymuşsunuzdur. “Sir Russell Allen” bence çok iyi bir vokalist, ve grubun beyni Romeo ile çok uyumlu olduklarını düşünüyorum. Pop müzikte dahi gördüğümüz, genelde R&B’lerde rastlanan 16’lık gırtlak kaydırmalarını da yapabiliyor adam (ABD’li olmanın faydaları, adamlar hep gırtlaktan konuşuyorlar o yüzden vokallerde buna alışmaları da çok daha basit oluyor bu alışkanlıklarından ötürü), çok agresif de söyleyebiliyor. Oktavı da geniş, ve canlıda da canavar gibi performansı var. Bu kadar zor vokal partisyonlarını canlıda detonesiz söylemek gerçekten zor bir iş. Vurgulayacağım gibi, bu adamların vokal melodileri bambaşkadır, bambaşka. Sea Of Lies, The Accolade başta olmak üzere tüm şarkılardaki vokal melodilerini yaratmak gerçekten “yetenekler bahşedilmiş” insan olmayı önkoşullaştıran muhteşemlikte. Ben ilk bu grubu dinlediğimde “O kadar iyi vokalistin var, neden böyle tuhaf ve zorlama vokal melodileri yazdınız” diye kızmıştım adeta. Ama dinledikçe “bu adamlar aşmış”a doğru kaydı görüşlerim. Bas gitarlar da benzer bir eki yaratabiliyorlar, kulaklarınız perdesiz ve soundda ön planda olan baslara alışkın değilse.

Bitirirken bu sözüm Romeo’ya. “Romeo, Romeo sana vermeye geldim” diye bağıran nice yiğitler olageldi. Eserinle gurur duy! Ya da gel lan işte, çok sevenin var burada. Meet & greet olayında seni havaya atıp tutarız. Kolay olmaz ama bu yükün altına gireriz biz hayranların.

Uyarı: Bu grubu daha önce hiç dinlemeyenler, “Iconoclast” albümüyle başlasınlar bence. Zira “The Divine Wings of Tragedy”nin sound’una alışmak için biraz kendinizi zorlamanız gerekiyor, ve hiç tanımadığınız bir grup için de insanın kendini zorlayası gelmez. Bir tanışın, Romeo amcanın elini öpün, şeker versin falan, sonra kanatlanırsınız…