Berca B.

Siteye ilk defa yazı yollamaya karar verdiğimde aklımda iki albüm vardı. O zamanlar ultra gaz dönemlerimde olduğumdan kelli, bu iki albümü döndürüp duruyordum ve yazı konusunda da seçimimi Violator‘dan yana kullanmıştım. O zamandan bu zamana neden Municipal Waste’e sıra gelmedi bilmiyorum fakat, artık bu koca nükleer bombayı siteye kazandırma vakti geldi.

Alabama Thunderpussy, Lamb of God, Birds of Prey, Pig Destroyer gibi çoğunlukla ahlâk yoksunu grupların çıktığı Virginia’dan “rethrash” hareketine katkıda bulunmak için doğan Municipal Waste’i, Slayer’ın ölüm hızının, Tankard’ın alkolikliğinin, S.O.D., D.R.I. ve benzeri crossover gruplarının enerjikliğiyle bileşiminin, grubun kendine has parti atmosferiyle buluşması olarak özetleyebiliriz. Gerçekten Municipal Waste o kadar hızlı ve sert ki, içinizde her an bir şeyler kaynıyor ve grubun içinize yüklediği enerjiyi bir yerlere kusmak, şarkılara dana gibi bağıra çağıra eşlik etmek, duvarları yumruklamak istiyorsunuz. Her şarkı birbirinden gaz, her şarkı birbirinden kışkırtıcı. Öyle ki, dünyanın en pısırık insanı bile, birkaç turluk Municipal Waste seansından sonra her türlü kavgaya balıklama dalacak potansiyele sahip olacaktır.

Yine de Municipal Waste’in en güzel yanlarından biri, her türlü ortama uyum sağlayabilmesi bana göre. Az önce dediğim gibi, insanın en vahşi dürtülerini dürtebildiği ve olası bir fiziksel şiddet öncesi motivasyon kaynağı olabildiği gibi, bol alkollü bir ev partisi ortamında da akla ilk gelen gruplardan biri olabiliyor. Tabii sabah sağlam bir baş ağrısıyla uyanıp, duvarlarda balyoz darbeleri görmek, kırık bira şişelerine basıp ayak kesmek, abuk subuk yerlerde abuk subuk pozisyonlarda sızmış insanlarla karşılaşmak da gayet olası bir durum.

Bu caniliğe en çok kim sebep oluyor diye soracak olursanız, işaret edeceğim ilk kişi, biraz düşünmekle beraber -zira gruptaki herkes terbiyeden bihaber- muhtemelen vokalist Tony Foresta olacaktır. Vitesi hiç 6′nın altına düşürmemesiyle, son hızda ve son volümde boğazını patlatırcasına vokaliyle tüm bu gaza gelmelerin, bu yumruk sıkmaların baş müsebbibi kendisi oluyor diyebilirim. Ayrıca grubun canlı performanslarında da bu çılgına dönme durumunun nasıl kitlesel bir hal aldığı gayet net belli oluyor. Aşağıda göreceğiniz videoda insanların nasıl delirip leblebi gibi stage dive yaptığını görebilirsiniz.

Gitarist Ryan Waste’e gelecek olursak, adamın gitar işçiliğini şu ucu spiral bir şekilde sivrilen, matkap benzeri beton delmeye yarayan aletlere benzetebiliriz. Beynin içine içine saldıran, kimi zaman son hız, kimi zaman melodik ama her zaman delip geçen bir performansı var Waste’in. Albümdeki rif sayısı gerçekten çok fazla, en uzunu 3 dakikayı bulmayan şarkıları bu kadar rifle doldurmak herkesin harcı değil. Pek rastlanmasa da sololar da kısa ve etkili. Aynı şekilde basçı Philip Hall da kütür kütür çalımıyla, beyninizin zonklamasının bir diğer sebebi. Bu kadar hızlı ve sert bir müzikte basın ortalıktan kaybolması alışık olmadığımız bir durum değil ama Municipal Waste neyse ki basın sesini kısmamış ve göğsünüze inen dirsek darbelerini sonuna kadar hissedebiliyorsunuz.

Ama benim albümdeki kişisel favorim, tonlarca gruplarla çalmışlığı olan, kendi çapında bir kültlüğü bulunan davulcu Dave Witte. Şarkılar Witte’nin elinde o kadar seviye atlıyor ki, davulla ilginiz olsun olmasın, şahit olduğunuz yıkım karşısında ağzınızın açık kalacağı kesin. Harika bir ritm anlayışı, yerinde ve gümbür gümbür blast’ler, azgın ataklar derken, bir başka davulcunun elinde o kadar da gaza getirici olamayabilecek şarkılara hayat üflüyor adeta bu davul derisi düşmanı güzel abimiz.

Albüm toplamda 32 dakika sürdüğü için ben de daha fazla uzatmıyor ve yavaş yavaş toparlıyorum. Municipal Waste, birkaç yıl önce zirve yapmış, şimdilerde hafiften sönme eğiliminde olan 80′ler thrash’ini ayağa kaldırma hareketinin en iyi birkaç grubundan ve bu hareket eninde sonunda bittiği zaman ayakta kalacak 2-3 gruptan biri ve kişisel fikrime göre the Art of Partying de çıkardıkları en iyi albüm.

Biraz stres atmak istiyorsanız, bir kavgaya çağırılmışsanız, alkolle iyi giden bir albüm dinlemek istiyorsanız, yavaşlamamaya yemin etmiş bu adamları gözünüz kapalı dinleyebilirseniz. Son olarak da Headbanger Face Rip, Mental Shock, The Inebriator, Sadistic Magician ve Born to Party’yi bir başka dinleyin diyor, huzurlarınızdan çekiliyorum.

Sevgiyle.