Marty Friedman ilk solo albümü “Dragon’s Kiss”te Cacophony benzeri bir tınıyla piyasaya çıktıktan sonra, çok keskin bir manevrayla, 1992 yılında Kitaro’nun yardımcılığında “Scenes” albümünü çıkardı.

Bu albüm nereden baksanız bir enstrümental rock albümü değil, bir new age albümü idi. Sizlere tanıtacağım “Introduction” albümü de Marty’nin, tam da kaldığı yerden devam ettiği bir çalışma.

Öncelikle şunu söylemeliyim ki, Marty iyi ki müzikal açıdan bu tarza yönelmiş. Çünkü ortada gayet oturaklı, kafa dinlendirici, sakin bir müzik var. Marty hiç ama hiç virtüözlük peşinde koşturmuyor. Öyle ki albümde Megadeth’tekilere benzer spektaküler solo olarak değerlendirebileceğimiz bir tek “Be” şarkısındaki o nefis solo var. Onun dışında çoğunlukla clean tonda melodilerini icra edip zaman zaman da kenara çekilip piyanonun veya diğer enstrümanların rol almasını sağlayarak, bestenin ön planda tutulmasına yönelik bir formül uyguluyor, ya da müzisyenler arası kimyanın ortaya çıkmasına yardımcı oluyor.

Bir thrash metal lead gitaristinin böylesine farklı bir vizyonla karşımıza çıkması gerçekten takdire şayan bir durum. Marty’nin Uzak Doğu müziğine olan merakı, farklı gam ve teknikler üzerindeki hakimiyeti, bunun yanında melodik kontrol ve yavaş çalma hassasiyetindeki uzmanlığı onu eşsiz bir gitarist yapıyor gerçekten. Bir keresinde Marty’nin YouTube’taki bir gitar eğitim videosunun altına “King of the improvisation” diye bir yorum yazmıştım. Elemanın teki de, biraz da haklı olarak “bilmem kaç telli arp çalsın da o zaman görelim” tarzı bir şey yazmıştı cevap olarak, tam da hatırlayamıyorum şimdi. Ben de ona “Elvis de sadece birkaç akor basıyodu ama kraldı” dedim. Ses gelmedi adamdan.

“Introduction”, güzel melodileriyle öne çıkıyor dedim ama 1. şarkı Arrival dışında genelde şarkılar yavaş ve hüzünlü gibi. Albümün bu durağanlığından sıkılabilecekler de olabilir. Ama aksine bu sükûnet ve bestelerin fısıldadığı “ne yaptığımı biliyorumculuk” kulağınıza hoş da gelebilir. Tam da bu noktada şunu belirtmeliyim ki, albümün bu eksiği yani şarkıların birbirine benzemesi ve tekdüzelik, Marty’nin bir sonraki albümü olan “True Obsessions”ı benim için favori albümü haline getiriyor.

Benim bir düşüncem vardır. Düşük tempolarda güzel çalan bir gitarist bence kendini bulmuş, iyi bir gitaristtir. Bu albümün, gitarist adaylarının kendilerini bulmaya yardımcı olabilecek ilhama sahip olduğunu düşünüyorum.

“Kim hızlı ve teknik çalmak istemez ki?” sorusuna yenik düşmeyenlerin bir göz atması gerektiğine inandığım bir gitarist albümü “Introduction”; parmak egzerzisiyle bestecilik arasındaki tercihini belirlemiş bir özgüvenle dururcasına.

Ufuk SÖNMEZ