İnsanın içini güzellik ve sağlıkla dinçleştiren şu şen şakrak yaz günlerinde bile kulağımıza kulaklıkları takıp feryat figan ağlayıp sızlanmamıza, kendimizi kaybetmiş gibi dövünmemize, matemli türküler çığırmamıza ve içli içli hayıflanmamıza yol açan efkârlı müzisyen topluluklarından biriyle karşınızdayız. En kuytu kıyısına bucağına kadar türü dikkatle gözden geçirenler için pek öyle şaşkınlık uyandıracak, dehşete düşürecek, sansasyon yaratacak bir şeyler barındırmıyorsa da, yüzeyde dolaşmayı yeğleyen doomperestler için çakırkeyiflik bir lezzet bulundurduğunu söylemek kolaylıkla mümkün.

Bu güzide müzisyenlerimiz, çeşitli doom metal üstatlarının tomurcuklarından beslenip gürbüzlükle filizlenmiş, tafsilatlı teferruatlı salkımlanmış, heveskârlıkla çiçeğe durmuş ve nihayet leziz bir meyve vermeyi başarmışlar. Kimi yeniyetmelerin aksine darmadağınık esinlenmeler, üslupsuzca kolajlamalar, çalakalem melodiler ve üstünkörü klişelerle yazmamışlar müziklerini. Üstatların kavrayışlı mizaçlarını, şahbaz marifetlerini ve kalıplı kıyafetli müzik oyunlarını sezgiyle söküp çıkarmış, sebatkâr bir bilirkişi tutarlılığıyla birleştirmiş ve kaliteli ekipmanlarla uygulamaya koymuşlar.

Soyağacını incelemek için müziklerinin omurgasını parçalayıp kıkırdaklarını, iliklerini ve sinirlerini mikroskop altına aldığımızda büyük çoğunlukla destansı ve görkemli notalarla yazılmış melodiler (Dusk, Morgion), küçük çoğunlukla kulaklara aşina birkaç uğursuz ve kasvetli rif (My Dying Bride), birkaç hüzünlü ve bedbaht rif (Lethian Dreams), vızırdayan gitarlarla akkorlaşmış buğulu bir ambiyans (Anathema – “Pentecost III”) ve apartman payandaları gibi sapasağlam birleştirilmiş nakarat yapıları (Mourning Beloveth) görüyoruz. Söz yazarları da yine erken dönem Anathema şarkılarında olduğu gibi (“The Crestfallen”) sağa sola sapmayan, dosdoğru tümceler kullanmayı yeğlemişler. Ama birtakım şahsi manalar yüklenebilecek mısralar da var. Ne eksiği ne fazlası olmamasıyla alelâde bulduğum boğuk, gurultulu ve balgamlı vokaller böğürüyor bu mısraları. Bir ara kadın vokallerin eşlik ettiğine de tanık oluyoruz.

Yukarıda albümün verdiği duyguları ‘destansı ve görkemli’ tabirleriyle açıkladım. Ama parantez içinde verdiğim iki grubu bilmeyenler için Inborn Suffering’in “epik ve majestik” kaynaklarının Candlemass, Solitude Aeturnus, Isole gibi grupların doğu ezgileriyle yazdığı müziklerle ötesinden berisinden hiç alakası ve ilişkisi olmadığını, iliklerine varıncaya dek yalnızca Batı müziğinin yağmuru ve çamuruyla ıslandığını belirtmek isterim. Doğu ezgileri kullanan grupları modası geçmiş bir egzotiklikle suçlayanlar, acımasızca burun kıvıranlar, alavere dalavere görenler için bile gayet sofistike melodileri var grubun.

Yazdıkları bu hafızaya işleyen melodileri dupduru ekipmanlarla kaydeden grup, modern dinleyicilerin (yani liselilerin) tercih ettiği yakamoz parlaklığında, billurâne seçilirlikte prodüksiyonları seçmiş görünüyor. Nerede o pörsümüş gürültüler, yıkık dökük kayıt cihazları, köhneleşmiş amfiler, nerede o boğuk cızırtıların yarattığı bumburuşuk âlemler içinde inci çekiciliğinde melodiler bulmanın iç burkan güzelliği, nerede çocukluğumu ve ilk gençliğimi geçirdiğim seksenli doksanlı yılların nostaljisini uyandıran örümceklenmiş ucuz stüdyolar, nerede damarlarımdaki kanın ılıklığına varıncaya dek underground ruhunu hissetmek, nerede… Gone, gone! diyen götlü göbekli kel dinazorlar için haklılıkla sevimsiz bir prodüksiyon olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Böyle cilalı prodüksiyonlar, zengin çeşitlilikleri ve hızlı müzikleri benimsemiş metal türlerine daha uygun düşüyor. Bağrımıza basamıyoruz.

Nakarat yapıları Mourning Beloveth’ı anımsatıyor. Şarkılar çoğunlukla yumuşak girizgâhlarla başlıyor. Ardından ana melodiye geçiliyor. Bu melodi şarkının büyük müddetine hâkimiyet kuruyor. Bu ana melodiyi ritim gitarlar vızırtılarıyla katmanlaştıra katmanlaştıra yineliyor, dokunaklı bir sololayla renklendiriyor ve nihâyet doruğa eriştiren bir melodiyle tamamlıyor. Bu tür yapıları Anathema’nın birtakım şarkılarında da görmek mümkün.

Bu yapılar, bir nakarattan diğer nakarata geçerken bağıntı, birleşiklik, akışkanlık ve bütünlük izlenimi veriyor. Yürek parçalayıcı melodileri ihtiyatsızlıkla dinleyicinin önüne şipşak pişirip sürmüyor. Gerçi bu yapıların gene de yinelemeli melodileri, uzun dakikaları ve aheste beste tempolarıyla doom metal sevmeyenleri huzursuzlandıracak, mızmızlandıracak, bıktırıp usandıracak, bitip tükenmeyecek yapılar olduğunu da ekleyip bir diğer ‘bir şans daha vereyim ulan,’ denemesine girişmemeleri için uyaralım.

Kuşbakışı bir paragrafla tamamlayalım. Inborn Suffering âlemli cümbüşlü meyhanelerin alelâde saz semaisi gruplarından biri değil. Gepegenç, girişken, kaşarlanmış küçük bir müzisyenler topluluğu. Ama bu külfetli ve kurak müzik türünün tarihine kend izlerini kazıyamadıkları, bestekârların dehalarından yoksun oldukları ve marifetli hokkabazlar gibi ölü bir türün en iyi harmanlamalarını da yapamadıkları için yalnızca zeki birkaç öğrenci olmaktan öte gidemiyorlar. Kritiğini okuduğunuz 2006 çıkışlı albümlerinden beri herhangi bir üretkenlikte bulunmamaları da müzikal kariyerlerinin sınırlarını ufuk çizgilerine kadar genişlettikleri anlamında yorumlanabilir. Yine de bu güzide müzik türünün çoraklaşmış topraklarını voltalayanlar için baş döndürücü güzellikte uzun dakikalar barındıran bir mimesis olduğunu söyleyebiliriz. Öpüldünüz.

Ertuna YAVUZ