HIM HIM ne yazsam….

Evet bütün yazıyı HIM’in düşünme efekti olma şakasına göre kurguladım.

Yazının devamında bunu çok yapmayı düşünüyorum çünkü gerçekten HIM grubunun insanımızda bıraktığı emo hissiyatını aşıp, nasıl objektif bakılan, adam akıllı bir kritik yazabileceğimi tam olarak oturtamadım kafamda.

Bir tane daha başlangıç paragrafı silmek istemiyorum, o yüzden sadece şunu söyleyeceğim:

“Oğlum valla bakın iyi çocuklar, gitaristleri, davulcuları black metal yapan grupta çalıyorlar, klavyecileri klasik müzik eğitimi almış, boş çocuklar değiller valla, bir art niyetlerini görmedim. Bir vokalistleri vardı sürme çekip siyah bere takıyordu, o da düzeldi şimdi, uslandı, içkiyi sigarayı bıraktı, mis gibi oldu. Gelin bırakın bu önyargıları, fıstık gibi albüm yapmış adamlar, bir şans verin.”

Evet yalvardım.

Ville Valo’nun en son 2003 yılında çekilen bereli mereli fotorafları varsa zihnimizde, hemen silelim onları; zira kendisi şu sıralar az aşağıdaki gibi bir insan.

Temiz yüzlü iyi aile çocuğu.

Gençken bi hata yapmış, love metal falan demiş. İçkiliykene demiştir; yoksa müzik hayatına Black Sabbath Tribute Band olarak başlayan insanlardan beklenecek bir hareket değil o. Grubun geri kalanıyla ilgili özel bi önyargı duymadım etraftan, ama yine de anektod olarak iyi nitelendirilebilecek birkaç şey söylemek istiyorum. Hepsinin HIM’den bağımsız yan grupları var. Davulcuları Bounded By Blood diye grupta çalıyor, dinleme fırsatım olmadı ama güzel olduğunu duydum. Gitaristleri, basçıları ve klavyecileri de Daniel Lioneye diye bir grupta çalıyorlar, Cradle of Filth’in ön grubu olarak sahneye çıkıyorlar. Basçıları da Cimmerica diye solo albüm yaptı ama sadece plak olarak, Finlandiya’da satılıyor. Gitarisleri Tony Iommi’nin kızıyla evli. İyi gitarist olmasa izin vermezdi Tony evlenmelerine. “Oğlum valla iyi çocuklar” kapsamındaki etkiliği burada sonlandırıp albüme geçmek istiyorum.

“Venus Doom” HIM adlı grubun 6. stüdyo albümü. Şarkıları kısaca özetlemek gerekirse: (2 şarkı hariç) 5 dakika civarında 7 adet şarkı, az Black Sabbath rifleri, az progresif klavyeler, biraz da love metal tarifinde yapılmış, önceki HIM albümlerinden ziyadesiyle farklı, dinlenebilir, güzel bir albüm. Albümün ilk şarkısı Venus Doom sigaradan alınan karizmatik bi nefesle başlıyor. Vokalistlerinin o dönemde sevgilisinden ayrılıp üzerine bir de gözüne yumruk yemesi dolayısıyla yapılmış, “çok efkarlıyım ulan” tadında bir şarkı.

2. şarkı Love in Cold Blood’la birlikte HIM’de, “Dönülmez Akşamın Ufkundayım’ı albümünde bir yerlere koyan yabancı gruplar” kervanına katılmış oldu. Remix yapıp bonus disc’e koymuşlar, güzel olmuş, yakışmış şarkıya. Vokalist abinin de 3.30′da scream vokalleri var, çok yaptığı şey değil ve keşke o güzel sesini biraz daha kullansan be güzelim dedirtiyor adeta. Aşağıya dönülmez akşamın ufkundayımlı halini koyuyorum.

Albümün dikkate değer şarkılarından bir diğeri ise Sleepwalking Past Hope. 10 dakikalık bu nadide eser HIM diskografisinin geri kalanının aksine yüzde bakımından sözden çok enstrüman içermesiyle bir ilke imza atmakla kalmıyor, en uzun şarkı olma başarısıyla da iki adet ilke imza atıyor. 3.30′da giren solo gerçekten akılda kalıcı. Ama keşke tüm albümü 5. dakikada giren “I gave up long ago” diye başlayan kısımdaki gibi söylese ama…. Neyse artık. Bu arada “I gave up long ago/ Painting love with crimson flow” nasıl hasta bi laf? Olsun. Güzel.

Gelgelelim albümden çıkan single’lara. The Kiss of Down. “Blinded I am so are you” diye başlaması “aşktan gözüm kör oldu” anlamında değil. Ville’nin intihar eden arkadaşına yazdığı bir şarkı. Anathema alsa cover’lasa, şarkıyı hüzünlü iç burkan bir şarkıya çevirse, sözlerle daha uyumlu olsa, diye düşünmedim değil. Sözleri için fazla mutlu bir şarkı ama olsun. Depeche Mode da öyle yapıyor, ona laf etmek yemiyor tabii. İkinci ve son single’ımız da Bleed Well. Ana fikri “bir şarkıyı da albümün geri kalanına oranla birazcık daha kısa tutalım, kolay dinlenir olsun, klip de çekeriz” gibi olsa da, Bleed Well de güzel şarkı. Ville abimiz 2.25′te “IN HELL!” diye bağırıyor, o güzel. Song or Suicide adlı 1 dakikalalık “elime gitari aldım, güzel sesimle söyledim” şarkısında ise insanın “daha gençsin üzülme sana kız mı yok” diyesi geliyor.

Böylece sitedeki ilk HIM albümünün sonuna gelmiş olduk, umarım 3-5 kişinin de olsa önyargılarını kırabilmişimdir. Bu albümden sonra piyasaya sürülen 2010 çıkışlı “Screamworks: Love in Theory and Practice, Chapters 1-13″ adlı albümle Finlandiya çevresini ve beni göz yaşlarına boğan bu grup, Sire Records ile yollarını ayırarak bir grubun yapabileceği en mantıklı şeyi yaptı. 2012′de kendi şirketleri olan Heartagram Record Company’den çıkaracakları (umarım güzel olacak olan) albümde buluşmak üzere. Son olarak söylemek istediğim şey, albüm kapağındaki insanın bir kadın olduğu.

Ezgim ÖZGÜL