Özgür DURAKOĞULLARI

Grup isminden albüm kapağına, müziğinden sözlerine olmamış, olamamış bir toplulukla karşı karşıyayız. Aslında çok sevdiğim bir tarz olan prog-power tarzında bir albüm “A New Identity”, ve grup elemanları ciddi anlamda iyi de çalıyorlar; lakin besteler o kadar ilhamsız, melodiler de ya klişe ya lezzetsiz ki adeta 3 kere zorla dinleyebildim albümü. Hep beğendiğim albümleri kritiklemeyeyim, arada böylesi yazılarım da olsun diyerek karalıyorum bu satırları.

Vokalistin vasat sesi ve renksiz yorumu yetmezmiş gibi, o denli sıradan ve müzikten kopuk vokal melodileri yazılmış ki, tercihen Bruce Dickinson’a ya da Jorn Lande’ye bile söyletseniz bir halt olmaz bu melodilerden. Tarzda, özellikle son yıllarda çıkmış o kadar iyi vokalistler mevcut ki, buradaki abi için “vasat” kelimesini anca kullanabiliyorum. Oktavı falan iyi, ama artık türdeki vokalistlerin büyük kısmı geniş bir sese sahip, bu durum bir ayrıcalık olagelmeyeli epey zaman oluyor. (Genel metal standartlarında fena vokalist değil ama, özellikle Balance isimli şarkının soft vokallerini iyi icra etmiş kendisi.)

Genellikle power ritimleriyle giden ve bolca klavyeden faydalanılan bir müziğe de rastlasak, arada heavyveaneo-klasik gibi tarzlardan alınan etkilenimlerle müzik hareketlendirilmeye çalışılmış. Lakin besteler o kadar bütünlüksüz ki, kes yapıştır havasında olmuş tüm bunlar. Besteler belki de benim şu okuduğunuz yazım kadar özensiz, düzensiz yapıda, zorlama havadalar. (Böyle albüme böyle kritik, kusura bakılmasın.)

Oldukça teknik biçimde çalınan ritim gitarlar, albümün 10 üzerinden 1-2 almamasının yegane sebebidir. Gitarist ciddi anlamda oldukça teknik bir stilde icra etmiş ritim gitarları. Eğer ki SYMPHONY X ekolünden giden ritim gitarları olan gruplardan az dinlemişseniz, ve dinlediğinizde bunlar hoşunuza gidiyorsa bu albümün bazı ritmik örüntüleri size büyük keyif verebilir, lakin ben bir hayli seçici olmam gerektiği kadar doygunum bu tarz gitarlara; iyisi, farklısı, özgünü olmadıkça da kapım kapalı böylesi müziklere. (Dinle – sil)

Albümün soundu güçlü ve iyi. Çok bahsedilecek üstün bir yanı yok, ama kötü bir yönü de yok ses prodüksiyonunun. Puanlama olarak buz patenine benzetirsek albümü, teknik puanları oldukça yüksek gelir, ama artistikte fena tökezlerler. Prog-power’ın olmazsa olmazlarından gitar-klavye solo atışmaları, gaz, enerjik ve varyasyonlu gitar rifleri, güçlü synth’ler, gaz davullar, az da kullanılsa iyi kotarılmış poliritmik örüntüler falan teknik puanların yüksek gelmesini sağlasalar da, “artist”ik puanlar sıfırlarda geziniyor. İyi zanaatçılar, belli; ama kompozitörlükte bildiğin sınıfta kalmışlar.

Şu albümle dinleyici (t)avlanamaz mı? Öyle de güzel avlanır ki. 30’ar saniyelik sample’lar koyarsanız, ben gibi türün meraklıları albümü almak için müzik dükkanlarının kapısında bile sabahlarlar. (Yok artık, o kadar da değil. Ama cidden acayip bi hevesle beklerdim albümün çıkışını, öyle bir şey olsaydı.) Dediğim gibi albümde çok iyi gitarlar, iyi melodik fikirler var. Ama bunlar sadece fikir olarak kalmış. Bu abilerin acilen beste yapmayı öğrenmeleri, ya da kompoze aşamasında dışarıdan birilerinden yardım almaları gerekiyor. Oldukça iyi çalıyorlar zira, harcansın istemem yetenekleri bir dahaki albümlerde de.

Ama öte yandan grup ismi de çok tırt ki, “neresinden tutup da düzeleyim” tadında bir durum var ortada.