Levent MUKAN

Eagles of Death Metal baya garip bir isimlendirilme hikayesine sahip. Grubun kurucularından biri ve lideri olan Jesse Hughes’un bir arkadaşı, grubun diğer kurucusu olan Josh Homme’a Vader dinletir. Bildiğimiz Vader, Polak olan.

Sonra Josh abimize, malûm kendisi ekstrem metal ile çok haşır neşir değil, Vader’ın “death metal” icra etmekte olduklarını söyler. Ne dinletti bilemiyoruz tabi ama Homme orada Vader için “death metalin kartalları” tanımını konduruverir, buradan ikilimiz “Ulan acaba Eagles’la death metali harmanlasak nasıl olurdu ki” türevi, ayık kafayla ulaşılmasını şahsen güç bulduğum muhabbetlere yönelirler. Artık gruba bir isim bulmuşlardır.

Bu isme rağmen grup gayet eğlenceli ve sade bir tür olan garage rock icra etmektedir. Şaşırtıcı olan kısım, Homme grupta gitar çalmıyor. Hatta back vokal dışında vokal de yapmıyor. Homme davul çalıyor ve biraz kötü de çalıyor. Ama grubun tarzı o kadar eğlenceli ve Hughes’un vokali o kadar homo ki, umrumda olmadı kötü çalması, ritim kaçırması. Koskoca Josh Homme’a da burada oturduğum yerden laga luga yapacak değilim ayrıca, kusura bakılmasın.

Malûm burada bir albüm söz konusu olduğundan, ondan da bahsedelim. Geri vokaldir, biraz daha perküsyondur vesaire eklentiler dışında, “Peace, Love, Death Metal”in genel yapısının gayet sade olduğu söylenebilir. Sadece gitar, davul ve vokal duyuyorsunuz. Sadece hareketli ve keyifli rifler ile arada hafif hafif ritim kaçırsa da gayet güzel eşlik eden, (ve Homme’un azmanlığından olduğunu tahmin ediyorum) bol tuşeli davullar var.

“Peace, Love, Death Metal” her ne kadar grubun ilk albümü gibi olsa da, grubu anında bilinir hale getirdi. Tabii bunda Homme’un payı var mıdır bilinmez ama 2004’te eminim ki Homme şu anki kadar bilinmiyordu (benim de en deli QotSA dinlediğim zamanlar o aralar ya neyse artık). Bundan dolayı o dönem pek çok reklamda ve 3-5 oyunda “Peace, Love, Death Metal”in ekmeği yenmiş. Wikipedia bu konuda kabarıkça bir liste sunuyor, burada kalabalık yapmasın.

Her neyse, “Peace, Love, Death Metal” burada olmasa olmaz diye düşündüğüm bir albüm olduğu için paylaşmak istedim. Evet ben dahil alayımız metal seviyoruz ağırlıklı olarak, ama biraz eğlence de istiyor bünye. Oturup Serdar Ortaç yahut Kuşum Aydın gibi yerli yollardansa rock’ın derin suları daha ferah gelebilir bu açıdan, bana geliyor en azından. “Peace, Love, Death Metal”a girip, 45 dakika sonra sırıtarak çıkıyorsunuz dışarı.
Yoksa Serdar’la bir alıp veremediğim yok, adamın sahnesi çok iyi bir kere.