Okuldan gelmiş, klasik asosyal çocuklar gibi anında oturmuştum bilgisayarın başına. Arkadaşlar, çevre, sevgili umrumda değildi. Hayatım PC ve müzikti.

Tabii o zamanlar belirli gruplar çerçevesinden dışarı çıkmayan bir metal müzik zevkim vardı.

Bunlar, hepimizin bildiği belli başlı klasikleşmiş metal gruplarıydı. Aynı şeyleri dinlemekten gına bile gelmiyordu. Hayatım o mâlum 3 grubun etrafında dönmekteydi (Aklınıza ilk gelen 3 grup. evet doğru bildiniz).

Filmlerden veya dizilerden gördüğüm bağırmalı vokali (o zamanki tanımım) duyduğum zaman, anında ”işte metal” diyordum. Ama bu durmadan bağıran adamları ben bulamıyordum. Ne kadar ”metal” adı altına grup indirdiysem, hep mıy mıy müzik söyleyen ve öfkeyi yeterince kusamayan tipler olarak görüyordum onları. Adam opera söylüyor, bağırmıyor. Bu nasıl metal?

Net hatırlıyorum. “Bunlar metalse, bağırmalılar hangi müzik türü?” Çok sordum bu soruyu. İçimdeki öfkeyi giderecek grubu bulmalıydım.

Cannibal Corpse!

Çeşitli metal sitelerinde hep alttaki desenli imzalardan görüyordum. Metal forumlarında adını çok duyduğum bir gruptu. Bir gün ansızın indirdim ve istediğime kavuşmuş oldum (fazla detaya inmeyelim).

Yeni bir grup keşfeden, şarkılarını çok beğenen, durmadan dinleyen bir insan ne yapar? O grup hakkında bilgi edinmek ister. Şarkıları kim söylüyor, gitarda kim var, çaycısı kim gibi gibi. Cannibal Corpse hakkında hep ekşisözlük’te yazılan şeyleri okuyordum (o zamanlar sadece bir sözlük vardı). Ve dikkatimi çeken bir şey vardı:

- Chris Barnes varken death metalin lideri olan grup-tu.
- Chris’in vokalleriyle ağzımı açık bırakan grup.
- Chris gittikten sonra çok bozdu.
- Chris, o asla yaratılmamış ve doğrulmamıştır.
- Napster davası.. yok lan durun o başka.

vb. vb. vb.

Bunları okuduktan sonra içime Komutan Logar kaçtı. ”Chris, kimsiiin sen? Kimsiiiin?” Hemen bu şahsı Interpol edasıyla araştırmaya başladım. Cannibal Corpse’dan gideli seneler olmuştu. Ama hemen buldum! Six Feet Under grubunu kurmuştu.

Bu kadar övülen bir adam, bakalım nasılmış? Google’da aratırken karşıma The Day the Dead Walked klibi çıktı ve izledim. 4-5 saniye sonra Chris abimiz hayvan gibi bir vokalle şarkıya girdi. O anda ağzım açık kaldı. Hayatımda ilk defa bu kadar sert bir vokal duyuyordum. Suratımdaki “Bu ne lan?” ifadesini görmek isterdim. O şokun etkisiyle klibi durmadan tekrardan oynatarak şarkıyı dinledim. “Vay beee tahminimden çok daha sertmiş” diyordum. Ergen ruh halim tatmin olmuştu. Ne gariptir ki, o gün o brutal vokalden aldığım zevki başka hiçbir vokalden alamadım. İlkler her zaman farklıymış derler.

Ondan sonra hemen bu şarkının bulunduğu albümü arayıp buldum. “True Carnage”. Albümü mâlum yerlerden elde ettim.

Ve “True Carnage” maceram başladı…

Öncelikle albümdeki şarkıların sürelerinin uzatılmamış olması benim için büyük bir artı. Sebebini soracak olursanız; bu tarz müzik yapan gruplar şarkıları ne kadar uzatırsa o kadar bayıcı ve sıkıcı olabiliyor. Ama bu albümde süreleri tam olarak tadında tuzunda bırakılmış. Zaten “True Carnage” su gibi akıyor ve şarkıların fazla uzun olmaması sebebiyle, koca albümü rahatça baştan sona dinleyebiliyorsunuz. Yoksa direkt bir sonraki şarkıya atlardım ama albümü dinleme süresince böyle bir gereksinim duymadım.

Albümde Chris Barnes’ın gayet güzel growl vokalleri var. Hatta şunu net söylüyorum; “Bringer of Blood” albümüne göre vokaller çok çok daha iyi. Zaten “Bringer of Blood” ve sonrasında, Chris’in vokalinde çok belirgin bozulmalar başladı. Bu durum “True Carnage”ın değerini gözümde arttıran büyük bir etmen.

Rap ile death metal birleşirse ne olur? Cevabını One Bullet Left şarkısında bulabilirsiniz. Chris Barnes, Ice-T ile düet yapmakta. Zamanında kimi çevrelerce çok tepki görmüş bir olay. Ama adamlar eğlencesine takılıyorsa kime ne zararı var ki? Ben de Ice-T’nin girdiği kısmı ilk duyduğum zaman “Ne oluyor, şarkı mı değişti” moduna girmiştim. Ama şimdi anlıyorum ki güzel bir tat olmuş. Yemeğe katılan bir sos gibi lezzet vermiş.

Albümü dinlerken “Reign in Blood” tadı alabilirsiniz. Kastım, sanki bütün şarkılar birleşik de, bir tek uzun şarkı dinliyor havasına girmeniz. Şarkılar bazen birbirlerine o kadar benziyorlar ki… Tabii Ice-T’nin söylediği kısım bu anın içine edebilir.

Gitarlarda Steven Swatson arkadaşımız da iyi bir iş başarmış. Chris Barnes ile birlikte albümün yıldızı ödülünü ona layık görüyorum.

Gelelim Greg Gall konusuna. Kendisi “blast beat yaparsa ölecek” hastalığına yakalanmış ve metal camiasında hiçbir zaman barınamamış Terry Butler’ın dayısının amcaoğlu olmak gibi bir yolla gruba girmiş. “True Carnage”ın en zayıf noktası kendisi olmuştur benim gözümde. Blast beat yap arkadaşım. Death metal yapıyorsun yahu. Nedir bu takıldığın yavaş tempo? Neyse en azından şu an kendisi grupta yok ve onun yerine gelmiş bir azman var.

Ice-T dışında düet yapılan bir diğer kişi de Karyn Crisis. O da Sick and Twisted şarkısında bulunmakta. Gerçi aklı olan insan neden gidip Chris Barnes ile düet yapar merak ediyorum.

Finalı yapalım. “True Carnage”, kendini yeterince kanıtlayamamış bir grup olan Six Feet Under’ın en iyi iki albümünden biri. Kesinlikle Six Feet Under’ın o diğer sıkıcı albümlerine benzemiyor. Henüz bakmadıysanız, cesetlerin tadına siz de bakın derim.

Doğukan ÖZDÜR