Özgür DURAKOĞULLARI

Scorpions dev bir grup. Benim için de “Lovedrive” ve bu tanıttığım albümleriyle özel yerde duran hard&heavy gruplarından biri. “Face The Heat” tam bir hard&heavy sentezi. Alien Nation ve Nightmare Avenue dışında salt heavy elementler içeren parça pek yok, hard rock tarafı daha baskın albümde. Ama yine de alttan alta metalcilerin çok hoşuna gidecek atraksiyonları da yok değil.

Klaus Meine, çok usta bir vokalist. Burun boşluğunda tınlattığı özgün gırtlak destekli vokalleri tek kelimeyle soluk. Yok olmadı 2 kelime lazım: soluk kesici. İngilizce diksiyonu da gayet düzgün ve temiz. Ayrıca albümdeki vokal melodileri de çok iyi yazılmış. Örneğin açılış parçası Alien Nation’ın mısra vokalleri ilk defa dinleyen birini ters köşeye yatıracak bir armonik skaladan başlıyor. İddialıyım bunda.

Albümde diğer dikkat çekici şey ise gitarlar. Jabs ve Schenker albüme büyük lezzet katmışlar. Cayır cayır sololar, kütür kütür (yok bangır bangır daha iyi) gitarlar var.

Albümle ilgili bahsedilebilecek diğer bir durum ise hit şarkılar. Aslında bir Rock You Like A Hurricane, Wind Of Change kadar büyük bir hit çıkaramadı bu albüm, ama Alien Nation, Ship Of Fools, Unholy Alliance, Lonely Nights gibi; hangi hard rock derlemesi albümüne koysanız sırıtmayacak çok güçlü şarkılar var. Someone to Touch mesela ya da, ne kadar basit ama vurucu bir şarkı. Tamam aşk klişesi var bu gibi şarkılarda, ama müzikal bağlamda çok sağlam işler yapmış ağabeyler. Ayrıca albüm sadece aşk şarkılarından da oluşmuyor, yanlış anlaşılmasın. Alien Nation, Under The Same Sun, Ship Of Fools gibi farklı temalar içeren parçalar da mevcut.

Lonely Nights şarkısına ayrı bir paragraf açmak gerekiyor sanırım. Enfes arpejlerle giren bu duygu dolu ballad, az canlar yakmamıştır eminim. Benim de vokalistlik dönemlerimde, hemen hemen tüm gruplarımla cover’ladığım bir eserdir kendisi. (Olm lan nakaratları çok zor, aşırı tiz valla. Ama o tondan söyledim hep zor mor napalım) Öhm neyse, sesli düşünmek de böyle bir şey sanırım. Ne demiştim, çok güzel bir parça Lonely Nights. Bir de bonus şarkı var albümde Daddy’s Girl diye. Sözlerini ezberleyip herkese söylerdim ortaokulda. Ne tuhaflıksa.

Meine örneğin bir Mercury’nin yüzde biri kadar saygı gören, yüceltilen bir vokalist olmadı. Ama bence en az onun yarısı kadar övülmeyi hak eden eşsiz bir müzisyen. Duymuşsunuzdur belki, ünlü bir keman virtüözünün bir resitalinden sonra kulise bir hayranı gelmiş, ve “sizin gibi keman çalabilmek için hayatımı verirdim” demiş. Karşılığında keman virtüözü ise “ben zaten verdim” demiş.

İşte Meine gibi, çok ciddi biçimde sesini sakatlamış bir vokalistin, doktorların “bir daha asla şarkı söyleme” sözüne rağmen mesleğine geri dönmesi de belli bir adanmışlığın olduğunu gözler önüne seren bir durum. Sırf bu yüzden bile Meine’ye saygıda kusur etmem, hayli de severim hatta. “Womaaaaaaaan” deyişine kurban.

Bu albümün bende en özel yeri ise, harçlığımla aldığım ilk orijinal kaset olmasıydı. Keşke biraz özenli biri olsaydım da en azından kaset kapağını hala bir kenarda tutsaydım. Kadir kıymet bilmek lazım. Sahi lan bir zamanlar atari salonlarından arta kalan tüm paramı kasetlere yatırırdım. Ne günlerdi ya nostalji oldu şimdi durduk yere.