1982 yılında çıkan ve metal dünyasına şimşek gibi inen “The Number Of The Beast” albümünden sonra Maiden artık küresel bir olaya dönüşmüştü. Maiden, diğer NWOBHM gruplarının çok önüne geçmişti artık. Ama Steve ve arkadaşları durmak nedir bilmiyorlardı. Grubun yoğun konser trafiği zorunlu bir eleman değişikliğine neden olacaktı. Sonraları çok ağır bir hastalık olan multipl skleroza yakalanacak olan davulcu Clive Burr (acil şifalar diliyoruz) ağır turne programına yeter diyerek bagetlerini çılgın adam Nicko McBrain’e bıraktı ve 1982 Noel’inde Maiden’ın en istikrarlı ve başarılı kadrosu tamamlandı.

Grup Compass Point Studios’ta albümü kaydetti (27 sene sonraki “The Final Frontier” da bu stüdyoda kaydedilecekti). İlk başlarda albüm için düşünülen isim “Food for Thougt” imiş fakat bir gece Jersey’de bir barda içtikleri sırada içlerinden biri (ki kimin söylediğini grup elemanları hâlâ hatırlamamaktadır) “Albümün adı Piece of Mind olsun” demiştir ve albüm 16 Nisan 1983’te bu isimle raflardaki yerini almıştır.

Bir önceki albüm kapağında Şeytan’ı kukla niyetine oynatan sevimli maskotumuz Eddie, bu albüm kapağında zincirlere vurulmuş ve deli gömleği giydirilmiş biçimde boy göstermekteydi. Albümün kaset versiyonundaki iç kapak fotoğrafında ise grup elemanlarımız en delikanlı ve bıçkın halleri ile akşam yemeği masasında duran nefis beyne bakıyorlardı. Bu fotoğrafı çocuk aklımızla abimle beraber büyütüp poster diye duvarımıza asışımızı hiç unutamıyorum.

“Piece of Mind” albümünü 12-13 yaşlarımda ilk dinlediğim zamanı hatırladım ve inanın tüylerim diken diken oldu sevgili okurlar. O zamanlar koyu bir Maiden fanı olan abimin evde olmadığı bir zaman kasedi walkman’e koymuş ve dinlemeye başlamıştım. O zamana kadar dinlediğim tek Maiden albümü “The X Factor” idi ve ben o albümü cennetten çıkmışçasına seviyordum. Her şarkısı her gece yatmadan kulaklarımda çınlıyordu (harbiden öyleydi ). Ama abim ve o zaman çocuk aklımla okuduğum dergiler -ŞEBEK HMF gibi- “The X Factor”ın Maiden’ın en gerideki albümlerinden biri olduğunu söylüyordu. Ben de evdeki mevcut diğer Maiden albümünü dinlemeye koyuldum. Sanırım kasetin B yüzünden dinlemeye başlamıştım ve The Trooper’ın bas ve gitarlı giriş kısmıyla şoke olduğumu hatırlıyorum. Ondan sonrasında ise, Sun and Steel’in nakaratını duymamla birlikte Maiden virüsü bana bulaşmıştı artık…

Gerçekten de “Piece of Mind”, Iron Maiden’ın 80’lerde çıkardığı başyapıtların en tepesinde durur bana göre. Şarkılardan tek tek bahsedersek:

1.Where Eagles Dare: Bir Harris bestesi. Albümün açılış parçası, çok karmaşık olmayan ama kulağa çok hoş gelen bir davul introsuyla başlıyor. Şarkı sözleri Clint Eastwood ve Richard Burton’ın 1968 tarihli aynı adlı filminden esinlenilerek yazılmış. (Şahsen konumuz olmasa da filmi de şiddetle tavsiye ederim. Şarkısı kadar güzel). Gaz ötesi bir giriş parçası dememe gerek yok zaten.”Whatever the problem Clint Eastwood’s gonna fix it, Where Eagles Dare!” demem yeterli olur herhalde…

2. Revelations: Bu muhteşem Dickinson bestesi giriş sözlerinde bir alıntıyla (G. K. Chesterton: English Hymnal ) başlıyor, albümün tamamı gibi efsane olarak sürüyordu. Sanırım bu parça için: “Dickinson’ın Maiden için yaptığı bestelerden, Powerslave ile birlikte en iyisi’’ dememe kimsenin itirazı olmaz. Ayrıca “Los Angeles can you feel it!!!”

3. Flight of Icarus: Benim nazarımda kesinlikle en iyi 10 Maiden parçası arasına rahat girecek, albümün single olarak da seçilen parçası. Sözlerinde Yunan mitolojisindeki Icarus efsanesi anlatılır. Bu mükemmel, tılsımlı şarkının en dikkat çekici yönlerinden birisi ise bir Harris bestesi olmamasıdır. Maiden’ın Amerikan radyolarında o zamana kadar en çok çalınan parçası da bu “kalıp kıran” şarkı olmuştur.Şarkının klibinde ise cübbe içinde çiçeği burnunda bateristimiz Nicko yu görürüz.

4. Die with Your Boots On: “If you‘re gonna die, if you‘re gonna die… Die with your boots on” derim, başka da bir şey demem bu parçaya arkadaş.

5. The Trooper: Evet. Şarkı değil kardeşim bu. Başka bir şey. Bir sanat eseri… Sayısız cover’ı bulunan, her barda çalınan bu klasik; belki 100 yıl sonra bile dinlenilebilecek bir müzik ziyafeti sunuyor biz ölümlülere. Sözleri Kırım Savaşı’nda ölen bir İngiliz süvarisiyle ilgilidir. Grup, bu parça yüzünden bir kısım aptallar tarafından militaristlikle suçlanmıştır (tövbe tövbe).

6. Still Life: Şarkı geğirmeye benzer bir ses ve Nicko’nun tersten kaydedilmiş bir konuşmasıyla açılıyor. Bu konuşma, “The Number of the Beast” sonrası kendilerine saldıran fanatik dincilere verilmiş bir yanıtmış (Valla ben Maiden ın yalancısıyım). “What ho sed de t’ing wid de t’ree bonce don’t meddle wid t’ings you don’t understand” diyor deli adam Nicko. Grubun saklı hazinelerinin en önemlilerindendir bu parça.

7. Quest for Fire: “Ateşi” arayan mağara adamlarının şarkısı. “Bir zamanlar dinozorlar yürürken yeryüzünde” cümlesiyle başlayan şarkı sözleri, insanlarla dinozorların aynı zamanda yaşadığı bir ortamı düşündürür ki, bu evrime terstir. Neyse tabii bu sözler şarkının mükemmel olmasını engellemiyor. Yine aynı adlı filmden esinlenerek yazılmış sözlere sahiptir. Filmin orijinal adı “La Guerre du Feu”dür, yanlış anlaşılmasın.

8. Sun and Steel: Yazıda önceden belirttiğim gibi nakaratıyla beni benden alan, Japonya’ya götüren tatlı mı tatlı bir parça. Zira parçanın sözleri Japon kılıç ustası Miyamoto Musashi’nin hayatıyla ilgilidir. Hep beraber söyleyelim: “Sunlight, falling on your steel, death in life is your ideal, life is like a wheel, rolling on and on…”

9. To Tame A Land: Ve son parçamız da bence Maiden’ın en hakkı yenen parçası olan To Tame a Land. Frank Herbert’ın ‘Dune’ isimli bilim kurgu romanından esinlenerek yazılan bu şarkıya aslında besteci Steve, romanın kendi adını vermek istemiştir ama söylenenlere göre metal musikisini sevmeyen Herbert buna izin vermemiş ve şarkının mevcut ismi konmuştur. İnanılmaz bir şarkıdır ve hatta yanlış hatırlamıyorsam Steve Harris bir röportajında “Phantom of the Opera’dan beri yazdığım en iyi parça” demişti bu epik şaheser için.

Evet bu klasik albümün şarkılarını eminim çoğunuz dinlemişsinizdir. O yüzden belki az bilinen bazı bilgiler aktarmak suretiyle parçalara kısaca değindim. Özetlemem gerekirse “Piece of Mind” şahsen en sevdiğim Iron Maiden albümüdür. Hatta şu hayatta en beğendiğim metal albümüdür. Armonik çift gitarlar ve akılda kalıcı operamsı vokaller insanı çıldırtır, zevke getirir. Steve’in basları gümbür gümbür gelir adamı eşşekten düşmüşe çevirir (Flight of Icarus ve To Tame a Land’in solosundaki baslara dikkat). Bu albümü nazarımda bir önceki başyapıt albümden daha iyi yapan şey ise Smith ve Dickinson’ın besteci ve söz yazarı olarak katılımlarının belirgin şekilde artmasıyla, daha çeşitli bir sound yakalanmış olmasıdır. Ayrıca Nicko’yu da unutmayalım.

Dinleyiniz, dinlettiriniz efendim. Henüz dinlemediyseniz, Bruce kulaklarınızın pasını silmeye geliyor…

Emre ÇİFTÇİ