Ahmet Saraçoğlu, tırnak içleri: Ömer Kuş

Geçen sene stadyumda yapılan 3 günlük devasa Sonisphere‘in ardından, Sonisphere 2011′in tek gün olması, üstüne üstlük stadyumda yapılmayacağının açıklanması, onun da üstüne Küçükçiftlik Park’ta yapılacağının söylenmesi, festivalden aylar öncesinde tartışmaları alevlendirmişti. Belki de festivale gelecek gruplardan birkaçının tek başına dolduracağı mekana koskoca IRON MAIDEN seyircisinin nasıl sığacağı merak konusu olmuştu.

Küçükçiftlik Park’ın mekanı modifiye edeceğine dair telkinleri ve durmaksızın yapılan eleştiriler eşliğinde, aylar geçti ve 19 Haziran 2011 günü geldi çattı. Öncesini çok uzatmadan konser gününe gelelim. Pasifagresif yazar ve okurlarından oluşan yaklaşık 15 kişilik bir kalabalık olarak mekanın önünde konuşlandık. Ortalık sakindi. Neden, çünkü güneş henüz tepede değildi ve insanlar normal(e yakın) bir sakinlikle bekliyorlardı. Kapıların açılacağı söylenen 12.30 geldiğinde güneş tepedeydi ve dışarısı siyah tişörtlü insan deryası olmaya başlamıştı. Mekana girilen kapının 10 metre yanının yol olması, insanların ince uzun bir sıradan ziyade kalın öbekler halinde kapıya yığılması, sıra olmayı beceremeyen ülkemiz insanı ve sıra mobile spy phone yapmayı düşünmeyerek kendi işlerini zorlaştıran organizasyon güruhunun epey canını sıktı. Canlar sıkılsa yine iyi. O kısma az sonra gelelim.

Biz her tarafımızdan boşanan terler eşliğinde (elbette ki açık renk tişört giymiştik, ona rağmen cayır cayır yanıyorduk), penguen adımlarıyla kapıya yanaştığımız sırada viagra online saat 14.00 olmuştu ve viagraforsale-brandorrx programa göre 15 dakika içinde MASTODON sahne alacaktı. İçeride hatırı sayılır miktarda insan vardı, ancak belli olan bir şey vardı ki, MASTODON çıkacana kadar dışarıdaki o kadar insanın içeri girmesi maalesef mümkün değildi. Konsere MASTODON’u izlemeyi çok

isteyerek gelenler olduğunu bildiğimden, onlar adına üzülmeden edemedim. Muhtemelen birçoğu bizden bile önce mekanın önüne gelmişti, ancak anlamsız sırasızlık yüzünden önce generic cialis online gelen önce girer durumu maalesef işlememişti.

MASTODON tam saatinde sahneye çıktı. Sıcak bir güneş altında, grubu bilen biri için tek kelimeyle enfes bir performans sergilediler. Grubun eleştirilen yanlarından biri olan canlı vokaller bile gayet iyi geliyorlardı. BUlunduğum noktadan her şeyi en ayrıntılı şekilde duyabiliyordum. Ömer’le yan yana gaza gelip bence çok iyi bir setlist sunan MASTODON’u izlerken, daha bir kısım insan yeni içeri giriyordu. MASTODON festivalin en az bilinen grubu olsa da, ortalarda duran ve neredeyse tüm seyriciyi gören biri olarak, baya iyi destek aldıklarını söyleyebilirim. En önler nasıldı bilemem. Tke başlarına gelseler ne kadar insan gider bir yorum yapamayacağım, ama tek başlarına da gelsinler, safları dolduralım.

Ömer Kuş – Mastodon: “Mastodon cayır cayır öğlen sıcağında çıkan ilk grup olmanın dezavantajını yaşasa da, gayet sağlam bir performans ortaya koydu bana kalırsa. Crack the Skye’dan yalnızca albümle aynı adı taşıyan şarkının çalınması benim açımdan tek falsoydu. Gönül isterdi bi The Czar, The Last Baron patlatsınlar ama maalesef olmadı. The Wolf is Loose, Blood and Thunder, viagra vs cialis vs levitra Mother Puncher ise beni en çok gaza getiren şarkılar oldu. Ben ve Ahmet haricinde etrafımda pek coşan birini göremedim, kitle Mastodon’a yabancı gibiydi çoğunluk olarak. Tabi belki bana öyle gelmiştir. Bu arada Troy Sanders çok karizma bi abiymiş.”

MASTODON’dan sonra teli bir şekilde arkalara, gölgeye kaçtık. Hani şu olmayan gölgeye.

Evet bu noktada mekandan bahsedelim biraz. http://spyappforcellphone.com/ Evet, mekan genişletilmiş ve festivaleyetecek/yetmeye yakın bir hale bürünmüş. Ancak kimi unsurlardan bahsetmeden geçemeyeceğim. Birincisi, 20.000′e yakın biltein tümünün satıldığı bir festivalde en fazla birkaç yüz kişilik gölgelik alan bulunması, muhakkak ki büyük bir eksiklikti. Arkada bulunan ve belli ki konser izlemek için çok uzak olan çimenlik bölüme, dünyanın en ucuz materyali olan branda gerilmesi, sanırım o kadar zor bir şey olmazdı. Ortam o kadar gölgesizdi ki, sırayla birbirlerinin önünde ayakta durmak suretiyle birbirlerinin gölgesinden yararlanan insanlar gördüm.

Yarım saat kadar oyalandıktan sonra IN FLAMES sahne aldı.

Grubu dördüncü izleyişimdi ve sadece “Clayman” ve sonrasından çaldıklarını biliyordum. Yanımda “Yotuuuuun!” diye bağıran çocuğa “Ah be canım ben de istemez miyim ama çalmayacaklar” demek istediysem de, ümidi kırılmasın diye bir şey demedim. IN FLAMES bence MASTODON kadar iyi bir sound’a sahip değildi. Özellikle önceki geceden çok içtiğini söyleyen Anders’ın vokalleri gayet yetersizdi. Bazı brutal vokalleri düz bağırmayla idare etti, zaten genel duruşundan da çok zinde ve enerjik olmadığı sezilebiliyordu. Yine de grup iyi bir performans sergiledi. Yeni gitarist Niklas Engelin, zaten uzun süredir grupla turladığından olacak, hiç sırıtmadı ve gayet güzel çaldı. Grup “Clayman”den iki şarkı çalarak, o kadarını bile beklemeyen şahsımı şaşırttı. Kalan tüm şarkılar “Reroute to Remain” ve sonrasındandı. Son albümden çalınan şarkılara da baya eşlik eden vardı, en azından çevremde.

Ömer Kuş – In Flames: “In Flames sahne alan gruplar arasında önceden izlemiş olduğum tek grup olmasına rağmen beni en çok heyecanlandıran gruplardan biriydi. Beklediğim gibi Anders vokallerde iyi bir performans göstermedi, ama şarkı aralarındaki konuşmalarını ve grubun rahat tavrını beğendim. Setlist ağırlıklı olarak son albümlerden oluşmuş olsa da ona da hazırdık, şaşırtmadı. Daha Cloud Connected ve Trigger bitmişken ben de susuzluktan ölecek duruma gelmiştim bile. Ama hayatta en sevdiğim gruplardan biri olan In Flames’in konserinde vazgeçip bir köşeye sinecek değildim, enerjim tükenene kadar her şarkıda bağıra çağıra eşlik edip zıplayıp durdum ve konserin sonunda pestilim çıkmıştı. Şunu da anlamış olduk ki, In Flames öğlen sıcağında çıkacak grup değil. Falkenbach tişörtlü, kırmızı suratlı, terden sırılsıklam olmuş ve bağıra çağıra şarkı söyleyen birini gördüyseniz o benim, verdiğim rahatsızlıktan ötürü kalıcı hasara uğrayan arkadaşlardan özür free spy on phone app dilerim. :)”

IN FLAMES, boğucu bir sıcakta çaldı ve konser esnasında ve bitişinde herkes içecek standlarına ve tuvalete koştu.

Dışarısı çok sıcaktı evet, adeta yakınlarda bir şeyler yanıyordu. Ancak tuvalet, dışarıdan da sıcaktı. Hamamdı adeta. Tuvalet ihtiyacını giderenden çok, kafasını yüzünü yılayan vardı. Metaknda portatif tualet yerine tek bir sabit tuvalet olması, tuvalet ihtiyacı olanlar için sıkıntı oldu mu bilemiyorum; ben bir kez girip yüzümü yıkayıp çıktım. Bir şikayetim yok bu nedenle.

IN FLAMES’ten sonra çoğu insanda, ALICE COOPER sırasında dinlenme gibi bir istek vardı. En azından çok kişiden bu tarz laflar duydum. ALICE COOPER çıktığında ben ve birkaç arkadaş arkalardaydık, zira IN FLAMES esnasında o kadar yorulmuş ve kavrulmuştuk ki, eciş bücüş duvar diplerinde gölgede oturarak başımıza geçti geçecek haldeki güneşten saklanmaya çalışıyorduk. ALICE COOPER sanırım en çok beklenen tüm hitlerini çaldı. Sahne şovları, aydınlıkta verilen bir konserde karanlıktaki kadar etkileyici olmasa da yine iyiydi. IN FLAMES’ten sonra ALICE COOPER’ın sound’u tadalafil blood pressure çok iyiydi ve konser albümjü dinliyormuş gibi net bir dinleti oldu. Arkalardan gördüğüm kadarıyla epey bir katılım vardı.

ALICE COOPER’dan sonra yemek ve içecek adına birtakım tatsızlıklar baş göstermeye başladı. Öncelikle sandviç ekmeğinin bittiği söylendi. Ufak çaplı tartışmaların ardından, kola bardağına marul domates ve köfte konmak suretiyle insanlara dağıtılmaya spy on any cell phone free software download başlandı. 7,5 TL verip sadece 3 ufak köfte ve marulla doyulamayacağından, ekmeğin bitmesi birçok insanın tadını kaçırdı. Saat 19.00 civarıydı ve sırada SLIPKNOT vardı. Bas gitaristleri Paul Gray’in generic viagra side effects ölümünün ardından ilk kez turlayan SLIPKNOT’ın baya fazla bir kitlesi olduğu, tişörtlerden görülebiliyordu. Grup sahneye aydınlıkta çıktı ve koşuşturmacalar başladı. Hep övülen SLIPKNOT sahnesini düşününce, gördüklerim karşısında çok da etkilendiğimi söyleyemem. Grup klasik şarkılarını birbiri ardına söylediyse de, bence ne grup, ne de kitle tam olarak istediğini alamadı. Sahnede çok konuşan bir vokalsit olan Corey Taylor’ın diyalogları da, seyircinin büyük kısmının İngilizce bilmemesinden dolayı tek taraflı kaldı. Zaten yıllardır sahnede söylediği şeyler de yazılmış ve her konserde tekrar edilen metinler, ama buna rağmen seyrici gruba öyle beklendiği türde bir psikopatlıkla cevap vermedi. En önler nasıldı, bilemiyorum elbet.

Ömer Kuş – Slipknot: “Slipknot da günün erken saatlerinde büyük şevkle beklediğim bir gruptu ama öğlen sıcağında Mastodon + In Flames kombosu pestilimi çıkarınca kalan enerjimi daha dengeli kullanmaya karar verdim. Grup sahnede gayet gaz olsa da ve yaptıkları işten keyif aldıkları belli olsa da, seyirciden pek istedikleri tepkiyi alamadılar bence. Spit It Out’da “jump the fuck up” olayını bile tadalafil-20 + dapoxetine-60 hakkını vererek yapamadık. Bilmediğim şarkıları da baya vardı ama Wait and Bleed, Before I Forget, Duality gibi ezbere bildiğim şarkılarda eğlendim gayet. Bir de Vermillion çaksalardı araya tadından yenmezdi.”

SLIPKNOT’tan sonra herkes yemek standlarına koştu; IRON MAIDEN’dan önce karın doyurmak amacıyla. Ancak bu çoğu kişin sadece bir amaç olmakla kaldı, çünkü standlardan “yemek bitti” açıklaması yapıldı. Evet, SOnisphere 2011′in

şahsen gözlemlediğim en büyük eksiği, hatta sklandalı, dışarı çıkmanın yasak olduğu bir mekandaki 20.000 kişiye yemek ve bazı standlarda da su kalmadığının söylenmesiydi. Saat daha 20.00′ydi, insanlar yorgundu, mekandan çıkılmasına da en az 3 saat vardı ve parasını ödemiş insanlara: “Parasını ödediğiniz yiyecek/su mevcut değil” deniyordu.

Ellerinde parasını ödedikleri fişleriyle (7,5 TL x n) satın alacak bir şey bulamayan insanlar, doğal olarak standlarla tartışmaya, bağırışmaya başladılar. Fiş paralarını iade edemeyeceklerini söyleyen standlarla bazı izleyiciler arasında ciddi tartışmalar yaşandı. Durumun büyük bir plansızlık olduğu aşikâr olduğundan, stand çalışanları da birbirleriyle tartışmaya başladılar. Birtakım bağırışmalar, konuşmalar, şunlar bunlar eşliğinde, IRON MAIDEN’a 5-10 dakika kala durum, domatesli marullu sandviçe dönmüştü. Evet, ekmek bulunmuştu; ancak içine koyacak köfte, sucuk bitmişti. Standlar bu marullu sandviçleri bedava dağıtmaya başladılar ve biz de dahil pek çok kişi, aç kalmaktansa bedava marullu ekmek yemeyi tercih ettik. Aslında tercih etmedik, mecbur kaldık. Suyun bitip biranın hiç tükenmemesi de yine bir plansızlık örneğiydi.

Neyse ki hava karardı ve IRON MAIDEN’ın zamanı geldi çattı.

IRON MAIDEN sahneye büyük bir tezahüratla çıktı. Konsere “The Final Frontier“ın açılışını yapan “Satellite 15… The Final Frontier”la başlayan grup, çoğunluğu grubu ilk kez gören hayranlarının büyük kısmını memnun edecek bir performans ortaya koydu.

Uzakta olduğumdan sahnede olanları çok göremesem de, ortalama ve ütü bir IRON MAIDEN izlediğimizi düşünüyorum. Grubun elli bin kez gören bazı dinleyiciler, performansın orta karar olduğunu söyleseler de, çoğu kişinin istediğini aldığını sanıyorum.

Nihayetinde bu insanlar Bruce Dickinson’ın “Scream for me…”lerini, Murray/Smith/Gers üçlüsünün enfes melodilerini, Harris’in bas gitarıyla yaptığı taramalı tüfek hareketlerini, Nicko’nun arkadaki kusursuz icrasını çok, çok uzun zamandır bekliyorlardı. IRON MAIDEN’ın performansı konu edildiğinde, mekandan tadı kaçmış olarak çıkan olduğunu sanmıyorum.

Ömer Kuş -

Iron do you need a prescription for viagra http://tadalafilonline-generic.com/ Maiden: “Malum yorgunluğun tavana cialiscoupon-cheapstore.com vurması ve grubun gecikmesi, ardından da bana göre hiç de iyi bir açılış parçası olmayan Satellite 15… ile girmeleri bence konserin yeterli gazla başlayamamasına sebep oldu.

Ama ardından yavaş yavaş ortam ısındı ve coşku http://tadalafilonline-generic.com/ da, alınan keyif de katlanarak arttı. The Trooper’ın girişini duyunca hangimiz delirmedik ki? Uzun uzun yazmaya niyetim yok, tarihi bir olaya tanıklık ettik. Yorgunluğumuzu unutup 2 saat boyunca başka bir boyuta geçtik.

Bir efsaneyi daha canlı canlı görmenin ardından ağrılarımızla ve yanıklarımızla birlikte evin yolunu tuttuk.”

Sonuç olarak ilk Sonisphere’ın boyutlarına ulaşamamış olsa da, organizasyonsal anlamda her zaman olduğu gibi irili ufaklı sıkıntılar yaşansa da, ülkemiz dünyanın en hızlı büyüyen gruplarından MASTODON ve IN FLAMES’i, ALICE COOPER gibi bir efsaneyi, eski gücünde gözükmese de SLIPKNOT gibi bir devi ve Bruce Dickinson’lı IRON MAIDEN’ı en sonunda görmüş oldu.

Bir sonraki Sonisphere kadrosunu şimdiden merak ediyor, muhtemelen bir sonraki konser olacak olan Unirock 2011′de görüşmek üzere diyorum.

Not: IRON MAIDEN otoğrafları için Erdal Mahir Cüran’a teşekkür ederiz.