“İyi müzik” ve “kötü müzik”, hepimizin bildiği gibi dibine kadar göreceli kavramlar. Bizim ayılıp bayıldığımız bir şey bir başkası için çöpten farksız, onun hasta olduğu bir şey de bizim için yerdeki kirden hallice olabilir.

Şahsen, dinlediklerinin çok çok büyük bir kısmı metalden ibaret biri olarak, bu “iyi müzik” / “kötü müzik” konusunda fazla net fikirlerim yoktur. Sevmediğim şeyleri -genelde- “Bu kötü bir grup”, “bu kötü bir tür” diyerek sınıflamam; kendi adıma konuşur ve “sevmiyorum” demekle yetinirim, böylece de o müziği seven sayısız insanı kötü bir şeyi seviyor olmakla suçlamamış olurum. Misal ICED EARTH’ü sevmem, NIGHTWISH’i sevmem, ama haklarında daha fazlasını da söylemem.

Lâkin dayanamadığım bazı şeyler de vardır.

Bunların başında, yaptığı müziğe bir karakter yükleme çabasına girmeyen, yaptıkları şarkıları albümleri arasında yer değiştirdiğinizde sırıtmayan, tutan formüllerin peşinden giden ve bir yerden sonra kendi kendilerinin karikatürü olan gruplar gelir.

Deathcore, diğer çoğu müzik türünde olduğu gibi formüllerin domine ettiği metal dünyasındaki en melez türlerden biri. Sınırları fazlasıyla belli, dışına çıkması zor. Yaratıcılık namına kendilerini zorlayan örnekleri olsa da, genel şemasını türe dahil herhangi bir grubun herhangi bir şarkısıyla rahatlıkla anlayabileceğiniz bir tarz. İnsan hayatındaki en büyük heyecan ve merak katili olan kanıksama duygusunun, müziğin en deneysel ve inovatif taraflarını bile zamanla sindirdiği ve “MESHUGGAH işte anladık, aksak maksak bir şeyler” gibi cümlelerin kurulduğu bir devirde, deathcore gibi, bir duymayla bin şarkısını duymuş olduğunuz bir tür adına başarılı örnek vermek gerçekten zor. Peki neden zor?

Örnek verelim. Power metalin veya melodik death metalin bir yerden sonra girdiği çıkmazları hepimiz biliyoruz. Binlerce power metal grubunun HELLOWEEN’in yıllar önce yaptığı şeyin daha kötüsünü, hiçbir yenilik getirme ihtiyacı duymadan yaptığının, yine binlerce melodik death metal grubunun türün devlerinin ayak izlerini kopyala yapıştır kıvamında tekrarladığın hepimiz farkındayız. Diğer türlerden de örnekler verilebilir elbet, şu an aklıma bunlar geldi. Gelmek istediğim nokta şu. Evet doğru; bu klon ve birbiriyle aynı gruplar ortaya yeni bir şeyler koymuyorlar ve hep yapılanı, işe yarar formülleri tekrarlayıp duruyorlar. Ama hepimiz, örnek verdiğim bu türler içinde yer alan grupların şarkılarından, bir melodi, bir nakarat, herhangi bir şeyi illâ ki beğenmişizdir. Bir şekilde, müziğin vermeye çalıştığı bir duygudan etkilenmişizdir. “Son 10 yıldır bir melodik death metal grubunca yapılan hiçbir şeyi beğenmedim” diyecek fazla insan olduğunu sanmıyorum.

Deathcore’un bence temel sorununa da işte burada geliyoruz. Deathcore, türü sevenlerin bu müzikten aldıklarını söyledikleri gaza gelme ve yakıp yıkma duygularına bu kadar kolay kapılabiliyorsanız bilemem ama, genel olarak insanda herhangi bir duygu uyandırmayan bir müzik. Çoğu örneği melodi namına, yaratıcı beste, deneysel trafik adına bir şey vermeyen bir müzik. Çoğu örneğinde, bir albümü dinlemeye başladıktan yarım saat sonra bile aynı şarkıyı dinliyor olduğunuzu sanacağınız kadar tekdüze ve varyasyondan uzak bir müzik. İçinde herhangi bir duygu olmayınca, ortaya içi göstermelik bir sertlikle doldurulmaya çalışılmış, suni, formülize ve mekanik bir ses yığını çıkıyor. Ne yıllar sonra hatırlanacak karakterde bir rif, ne de bir saniyesini duyduğunuzda bile ne olduğunu anlayacağınız özgünlükte besteler. Önceki örneklere dönersem, tüm şarkıyı iyi olduğu düşünülen bir melodi veya nakarata kuran power veya melodik death metalin mi, yoksa kimi zaman şarkıyı sadece bir breakdown’ın üzerine kuran deathcore’un mu daha çok gideri var? Şahsen, uzunca bir süredir metalin her türlüsünü dinleyen bi insan olarak, bir şeyler yapmaya çalışan örnekleri olduğunu da bilmekle birlikte- deathcore kadar kendi yarattığı sınırlar içinde boğulan ve icra eden grupları, albümleri, şarkıları, rifleri böylesine silikleştiren ve içi boş kılan, herkesin ama herkesin birbirine bu denli benzediği bir türle dahi karşılaştığımızı hatırlamıyorum. Deathcore seven bir insanın muhtemelen at gözlüklü ve bağnaz bulacağı bu yorumlar, inanın ki “Tamam yea deathcore işte, dur kalklar, breakdown’lar, böğürtüler” diye düşünen biri tarafından yazılmıyor. Türe dair çok sayıda albüm dinlemiş bir insan olarak, arka arkaya ve pek çok örneğini dinlediğim bu türden, türü iyi yapanlar olarak gösterilen grupların bu denli basiretsiz ve sıkıcı olmasının yarattığı bıkkınlık sonucunda ümidini kesmiş biri olarak söylüyorum bunları.

“Deathcore kötü müziktir” diyor muyum? Sanırım hayır.

Peki “Deathcore, bu şekliyle yapılmaya devam edildiği sürece zaman karşısında başarısız olmaya mahkûm bir müziktir” diyor muyum? Kesinlikle evet.

“Contagion”, türü sevenlerin epey olumlu yorumladığı ve konserlerini doldurduğu OCEANO’nun ikinci albümü. İlk veya beşinci albümü de olabilirdi. Bir şey fark etmezdi.