Özgür DURAKOĞULLARI

Görkem derseniz en kralı, yakalayıcılık, akılda kalıcılık derseniz en veziri, progresivite derseniz en lordu, naiflik derseniz, en kuğu prensesi, gizem derseniz en sihirbazı, dinamiklik, kıvraklık derseniz en saray soytarısı. Abartıyor muyum? Pek sanmıyorum. Bu albüm tek kelimeyle nefesimi kesti. Ne yaptıklarını bildikleri kesin diyeceğim, ama kendileri ne kadar farkındalar acaba nasıl bir canavar yarattıklarının. Neyse ki bu sadece müzik, kafasını avuçları arasına alıp “aman tanrım ben ne yarattım” diyen Dr. Frenkenstein sendromuna kapılmalarına gerek yok.

Kargalar çirkindir denir, kötü sesli kişilere “karga sesli” denir. Aslında bu zeki hayvanlara haksızlık yapıyoruz biraz galiba. Grubun ismi gibi gayet kral mahluklar aslında. Ayrıca sanılanın aksine, bazı karga türleri insan sesini en iyi taklit edebilen hayvan türleri. Evet papağanlardan bile başarılılar bu konuda. Neyse öhm, kritiğe dönelim;

Besteler hem akılda kalıcı, hem de bombastikliğe kaçmadan görkemli bir sound ve melodik örüntüler oluşturulmuş eserde. Genel manada bir metal albümü tabii Phlegethon, ama Tool’umsulukları ya da prog rock’lara ciddi göndermeler, etnik tatlar falan da yok değil. Davullar çok keyifli ve dinamik. Gitarlar fazla virtüözite içermese de çok yerli yerinde kullanılmış. Akustik gitarlar da keza öyle. Baslar türden bekleneni veriyor, Fading Out parçasında bir yerde ön plana çıkartılmışlar ve epey lezzetli takılmış basçı.

Vokaller kesinlikle çok içten. Farklı modlara uygun farklı farklı biçimlerde kullanmış vokalist sesini. Back vokaller ise çok iyi söylenmiş. Hatta şüpheye düştüm 3’lüler dijitalize biçimde mi efektlerle yapılmış diye, ama sanırım değil. Ana vokal ve back vokaller adeta birbirine tamamen yapışmış gibi bir bütünsellik barındırıyorlar. Bir sonraki paragrafta referans olması babında bazı benzerliklerden bahsedeceğim, ama şimdiden uyarayım taze materyaller de çok fazla albümde. Az sonra benzeteceğim şeyler dışında çok fazla taze materyal de var diğer bir deyişle, bunu tekrar vurgulamalıyım.

Yer yer Pain Of Salvation’u gerek vokal, gerek enstrümantasyonda anımsatan kısımlar mevcut albümde. The Great Silence parçasında örneğin bu çok net. Lullaby For An Innocent, Hogarth dönemi Marillion’u anımsatan tınılarıyla dikkat çekiyor. Evasion parçasında Metallica – The Thing That Should Not Be’deki riflere çok benzer bir gitar riffi var. Lovocaine parçasının ana gitar melodisi de Load’dan Wasting My Hate’in temel melodisine benziyor. Fading Out parçasının ise girişi Battery’i andırıyor. Özetle büyük ihtimalle kasıtlı yapılmış Metallica göndermeleri var albümde. Hangi parçadaydı unuttum, kalın sesli gırtlaktan konuşan, yani konuşma sesiyle ana ses arkasında vokal yapan geri vokaller de etkileyici olmuş. Az biraz Dani Filth yapardı böyle vokaller, ya da In Flames’de rastlardık böyle pes gırtlaktan yapılan vokallere.

A New Life parçasının ortalarından sonra gelen “ooooh”lu synth tonu, ve “funky” clean gitarlar hoş bir dualite yaratmışlar. Parça da genel yapısıyla neo-prog tarzını da anımsatıyor. Marillion etkisinden zaten bahsetmiştim, bu anlattığım da onunla ilişkilendirilebilir. Numb parçasında ise progresif ritimler, ve tremololar üst üste gayet lezzetli bir ikili olmuşlar.

Tuhaf, tekinsiz bir havası var parçanın. Ama mısra – köprü – nakarat formülü gütmeyen bu progresif şarkının vokalleri o kadar varyatif ki, adeta POS’ın “The Perfect Element” albümündeki o uğursuz, kapalı havadan kaçınmak için zürafamsı biçimde kafasını taze atmosfere ulaştırabilen biri gibi, bu albümdeki vokaller de o atmosferde bambaşka tazelikte havalar soluyabilen bir yetkinlikte, taze ve temiz havaya ulaşma kabiliyetinde biriymiş görüntüsünde. Belki de bizden farklı bir atmosferi soluyabilen bir “comfortably numb”dır vokalist, kim bilebilir?

Neyse fazla uzatmaya gerek yok sanırım, progresif metal sevenler bu albümü de beğeneceklerdir zaten kanımca.