Bugün saygıyla bahsedilen hiçbir gruba kimse bol sıfırlı çekler uzatıp “git albüm kaydet” demedi. Çok çetrefilli yollardan büyüdüler. Hani derler ya “Zirveye çıkmak değil, orada kalmak önemli,” diye.

İnsanların doğrudan “sert” albümler dinlemediği, mekanik zevklerden ibaret olmadıkları zamanlardan gelen bir grup Death Angel. Tıpkı Onslaught, Sadus, Overkill ve Artillery gibi son dönemlerde kendine gelmişse de basiretsizlik konusunda bunları geçer ve Metallica ile başa başa devam eder. Bilindiği üzere Metallica’dan Cliff Burton bir konser dönüşü buzlu yol nedeniyle yapılan kazada hayatını kaybetmişti. Death Angel kurulduğu ve ilk albümlerini yayınladığı sırada 14 yaşında olmasına rağmen hayvani bir performans göstermiş olan davulcuları Andy Galeon da bir tur sırasında Nevada civarında kaza yapan otobüsten fırlar. Vücudunun bir kısmı dışarıdaysa da içeride kalan kısmının üzerine ekipmanlar devrilir. Uzun süre toparlanamaz, toparlandığında da pek eskisi gibi olamaz.

Bir grup elemanını kaybetmek gerçekten zor olmalı ama eminim ki iki kardeş ve diğerleriyle kuzen olan bir grubun elemanını ve akrabasının kaza geçirmesi ve sonrasında düzelememesi de oldukça zor olmalı. Bu yüzden de onca desteğe rağmen grup dağıldı. Başka davulcuları denemeyi reddettiler, bir süre sonra Chuck Billy için düzenlenen yardım konserlerinden birinde sahne almak için döndüler, başka isimlerle denediler, tarzlarında ufak değişiklikler dahi yaptılar ettiler ama grup o en güzel zamanlarına bir türlü dönemedi. Grup kimyası denen bir şey gerçekten var. Türkiye’deki grupların pek çoğu için bu bir anlam ifade etmese de, bu yüzden bu kadar başarısız olsalar da gerçekten var.

2008’de yayınlanan “Killing Season” albümü de eski görkemli günlerdeki kadar iyi değildi, en azından bir “The Ultra-Violence” değildi ama grubun adını da batırmamıştı. Relentless Retribution ise grubu Killing Season’dan bir adım öteye götüren bir albüm.

Thrash metal adına yeniliklerle dolu değil belki (öylesini kim temenni eder bilemedim), bir klasik değil belki, çok da orijinal bir çalışma değil belki ama tam bir thrash metal albümü. Ve daha da önemlisi bir Death Angel albümü.

Claws In So Deep’in akustik bölümü ya da Volcanic bu albümde hiç yer almasa gayet kızgın ve yavan bir albüm olurdu bu. Bir de tabii bariz bir metalcore etkisi var. Mangal sonrası sinmiş bir koku değil metalcore etkisinden kastettiğim. Bazı noktalarda, gerektiği için kullanılmış şeyler. Bunu eski Death Angel yapmazdı elbette, mutlaka daha iyisini çıkarırdı. Bu nedenle de elimizde çok iyi bir thrash metal albümü ve de sıradan bir Death Angel albümü var.

Neden sıradan bir albüm bu, hemen açıklayalım. Daha önceki vaazlarımda da belirttiğim üzere thrash metal kaidelerinden en önemlisi rif zenginliğidir. Hem hızlı, hem yaratıcı olmazsa pek de uygun görülmez. Elbette böylesi riflerin üzerine oturan şarkılar da fazlasıyla etkileyicidir. İşte Death Angel’ın ilk albümleri böyle albümlerdi ve şimdi elimizdekine durup baktığımızda yeni bir Death Angel albümü dinlediğimiz için heyecanlanıyoruz ama ortaya çıkan şeyden de yeterince tatmin olamıyoruz.

Albümün en büyük artısı Mark Osegueda’nın vokal tarzındaki inanılmaz olgunluk. Nerede “The Ultra-Violence” şarkılarındaki çiğ vokal, nerede bu albümdeki. “Dandik metal” seven güruh olarak dönüp bir de o pencereden baktığımızda albümün ışıltısı biraz gözlerimizi kamaştırmıyor değil elbette ama objektif bir bakış açısıyla on numara olmuş vokal kayıtları.

Davulda da Machine Head’in durgun dönemlerinden birinde grupla sahne almış Will Carroll var. Onun dışında çaldığı diğer grupların pek ses getirmemelerin düşünecek olursak Death Angel kendisi için nur nimet olmalı. Hakkını da vermiş şarkıların ama Death Angel dendiği anda bir thrash metal klasiği olan Bored’ın klibindeki Andy geliyor benim gözlerimin önüne.

Prodüktör olarak God Forbid, Trivium, The Black Dahlia Murder gibi isimlerle çalışmış olan Jason Suecof ile çalışmaları da şarkıların neye ihtiyacı olduğunu görmelerinden kaynaklı olsa gerek. Efsane albümlerinde thrash ve heavy metal ağırlığında kayıtlara imza atan prodüktörlerle olan çalışmalarına bakarak da aradaki farkı görmemek de imkânsız.

Albümün ilk şarkısı Relentless Retribution tam bir klasik thrash metal şarkısı. Bununla birlikte bir diğer favorim de Claws In So Deep (Ortadaki videoda İstanbul performansı görülebilir). Bu şarkının akustik kısmını tıngırdatan kişi de Meksikalı gitarist Rodrigo y Gabriela. Albümün bir diğer konuk müzisyeni de meşhur yapımcı/gitarist (Charred Walls of the Damned) Jason Suecof. Bu bilgileri tazeledikçe grubun gittikçe daha da modern denemelerine gireceğinden korkmuyor değilim. Sanırım bu yüzden de “Relentless Retribution”ı ne zaman dinlemeye başlasam elim eski albümlere kayıp duruyor. Onca insanın arada kalmasının nedeni de bu olsa gerek. Ya gerçekten sevilen ya hiç sevilmeyen bir albüm oldu.

Seneler sonra açıp dinler miyim bu albümü bilmiyorum. Tek bildiğim Death Angel dinlemek istediğimde daha eskilere yönlendiğim. Her şeyin toplamında gerçekten başarılı bir albüm bu ama daha başarıları varken devede kulak kaldığı da aşikâr.

Ayşe Nur