Darkest Hour ile ilk tanışmam “Deliver Us” dönemi zamanları işkence gibi bir ödevi yaparken olmuştu. Daha önce duyduğum metalcore’dan farklıydı ve gerçekten ilaç gibi gelmişti. Hatta kendilerini mp3 çalarıma doldurup tek tek arkadaşlarıma dinletmiş ve onların vokali duyunca ekşiyen suratlarına karşı “Hay sizin mnsikzmm..”

Neyse girişelim. Albüm hakkında tek kelime etmeden önce söylemek istediğim şey şudur ki; bu albüm grubun “Undoing Ruin”den beri yaptığı en iyi albüm. Metalcore kadar piç edilen başka bir tür bulmak zor fakat Darkest Hour bu müziğin ilk gruplarından ve müzikleri klasik metalcore tınısı ile sınırlı değil. En başta grupta sağır sultanın bile anlayabileceği bir isveç death metali etkilenimi var.

Bu etkilenim müziğe öyle güzel yedirilmiş ki dadından yenmiyor. Albümün prodüktör koltuğunda da Soilwork gitaristi Peter Wichers abimiz var.

Grup albümle ilgili ilk günden beri “En melodik, en duygusal Darkest Hour albümü olacak, sıkı hazırlanın!” gibi açıklamalar yaptı ve gerçekten de dediklerini yaptılar.

Albümden çıkan ilk single Savor The Kill iç parçalayıcı nakaratı ile beklentilerimi yüksek tuttu. Kris Norris’in ayrılığından sonra şarkı yazım görevi tüm gruba sistemli bir şekilde dağılmış ve gerçekten belirgin bir ilerleme kaydedilmiş. Darkest Hour damar yapmak istediği zaman bu işi çok iyi başaran, sertleşmek istediğinde de aynı başarıyı yine gösteren nadide bir grup.

Bu albümde rifler, sololar, vokaller, davullar son 2 albüme göre çok daha akılda kalıcı ve akıcı hale gelmiş. Tüm bu farklılıklar varken Darkest Hour’a dümdüz metalcore sıfatını yapıştırmak düpedüz öküzlüktür, sikimsonikliktir. Metalcore kalıbını delip geçen sololar, rif zenginliği, break down’a sırt dayama olayının olmaması, yırtıcı vokal gibi özellikleriyle gruba melodik death metal bile denebilir.

Darkest Hour bu albümde 2001 yılından beri çalıştığı plak şirketinden ayrılıp E1 Music ile anlaşma yapmış, bu da böyle bir ayrıntı işte. Martılar falan hayat garip… Neyse.

Diğer albümlerde bulunan agresiflik bu albümde de mevcut fakat bu agresiflik bu sefer duygusallığın içine yedirilmiş ve ortaya iç parçalayan bir sonuç çıkmış. Metalcore piyasasında Darkest Hour kadar iyi şarkı yazan bir grup daha yok nazarımda. Müziklerinden hiç taviz vermeyip dinleyicisinin yüzünü düşürmediği için de ayrı bir sempatim var.

Parmak basmak istediğim (iyi parmak basarım) bir konu da vokaller. “Undoing Ruin”deki kadar yırtıcı bir vokal performansı yok. Vokaller scream vokalden brutale doğru çok hafif kaymış ve melodik nakaratlarla birleşince “piyasaya oynuyorlar” havası yaratmış. Grubun yapmak istediği tam olarak bu mudur bilmiyorum ama bu değişim beni çok rahatsız etmedi ve müziğe yakıştığını düşünüyorum.

Tamam yeter anladınız Darkest Hour’u pek seviyorum, bu yüzden de ne kadar objektif oldum, tartışılır. Devin Townsend’in grupların tüm potansiyelini ortaya çıkarma gücünü de yanına alarak “Undoing Ruin” gibi bir şaheser yaratan bu adamlardan, Soilwork gitaristi falan dinlemeyip “Hadi ordan lan biz Devin’e gidiyoruz” demelerini istiyorum. N’olur lan çok rica ediyorum. Zira Kris Norris gencosunun ayrılığının gazını bir Mercenary gibi iyi kullanamadıkları açık.

İşte bunun için dönün artık Devin abinin kollarına da bu albümü de aşın, “Undoing Ruin” gibi bir şeyle gelin.

Albümün inciğini cinciğini karıştırmaya gerek yok. Klasik Darkest Hour müziğinin, aynen grubun da dediği gibi daha fazla melodi ve duygusal bir agresiflik içinde yoğurulmuş hali.

Darkest Hour’un yine en karanlık saati değil, ama en romantik saati.

Erkmen Esen (saklanan saman)