Berca B.

DÜNYANIN EN MUHTEŞEM İNSANI VINTERSORG’DUR!

Yukarıdaki cümleyi Vintersorg’un dahil olduğu istisnasız her projeyi dinlerken illa ki kuruyorum.

Genele baktığımız zaman en sevdiğim müzisyen Vintersorg değil, en sevdiğim grubun da Vintersorg’un dahil olduğu bir grup olduğunu söyleyemem fakat kulaklığı takıp Vintersorg’un sesini/şarkılarını dinlemeye başladığım anda yaşadığım kulak orgazmı ve heyecanını da başka kimseyi dinlerken kolay kolay yaşayamıyorum. Zaten hayatım boyunca duyduğum en mükemmel 3 albümden birinin tamamını kendisinin yazmasıyla gönlümde apayrı bir yeri var bu cengaverin.

Waterclime, Vintersorg’un (veya bu albümdeki ismiyle Mr. V’nin) son dönemde oluşturduğu projelerden bir başkası. Borknagar ve grup olan Vintersorg’dan tamamen ayrı, metalle uzaktan yakından alakasız, caz etkili, progresif soslu, avantgardlı gibi değil gibi, uzaylı kozmikli, azıcık da folklu bir rock müzik var bu kez karşımızda. Tüm vokaller, gitarlar, baslar, davul programlama, klavye ve çeşitli sint/efektler, prodüksiyon derken kimseye yük olmamış, bütün işi kendisi yapmış Mr. V efendi. Tabi bu saydıklarım buzdağının görünen kısmı. Albümde fiziki olarak icra edilmese de programlanarak kullanılan o kadar çok enstruman var ki, bir yerden sonra bu zenginliğin tek bir kişiden çıkmış olmasına inanmak güçleşiyor.

Waterclime tahmin edebileceğiniz gibi tamamiyle Vintersorg’un inanılmaz temiz vokaliyle şekillenen bir proje. Albümde hiç brutal/çığlık vokal yok, müzik olabildiğince sakin ve Vintersorg’un temiz vokali kulaklara hiç olmadığı kadar şeker geliyor. Gerçi müziğin sakinliğinden bahsediyorum ama bu tarz bir orkestrasyona alışık olmayanların öyle rahat rahat kafa dinleyebileceğini pek sanmıyorum. Dediğim gibi Vintersorg çok fazla enstruman kullanmış ve arka planda o kadar çok şey olup bitiyor ki bazı kulaklar bu katman katman müziğe alışmakta zorlanabilir. Bazılarınız buna ihtimal vermiyordur belki fakat bir gün hemen yanımdaki arkadaşım -metalle alakasız falan da değil- “ya başka bir şey dinleyelim mi ben yoruldum bundan biraz” diyince haa dedim, bu işte bir iş var.

The Astral Factor’un en sevdiğim özelliklerinden biri de pek çok durumda ve ruh halinde dinlenebilirliği olması ve hemen içine çekebilme gücü. Mesela albüm rahatlıkla bir “gece gidilen uzun yol” albümü olabildiği gibi, hüzünlü bir anınızda çalmaya başlayıp enteresan bir şekilde huzur aşılayabiliyor. Zaten şarkıların genel yapısı da oldukça pozitif ve sakinleştirici. Yanlış anlaşılmasın, albümde tüm şarkılar birbirine benzemiyor ve birebir aynı tempoda ilerlemiyor fakat The Astral Factor gibi daha tempolu şarkılarda da, Painting Without Colours gibi nispeten daha yavaş şarkılarda da hemen hemen aynı şeyleri hissediyorsunuz. Albüm bütünlüğü açısından gerçekten çok dengeli. Bunu da Vintersorg’un harika müzikal zekasına borçluyuz.

Albüme getirebileceğim tek bir olumsuz görüş varsa o da Vintersorg’un davul programlaması ve tonlamasıdır. Hadi bu albümde ikinci albümde olduğu gibi facia bir davul yazımı yok (o konuya da ikinci albümün incelemesinde geleceğim) fakat davul tonları o kadar gerçeklikten uzak ki bazen midi’ye bile yaklaşıyor diyebilirim. Hele o tom tonlamaları gerçekten felaket. Ancak bu albümün nefis atmosferini hiç acımadan öldürüyor mu, hayır öldürmüyor.

Neyse dostlar, kısaca Vintersorg yine yapacağını yapmış. Şimdiye kadarki işlerinden tamamen farklı bir yörüngede, olabildiğince deneysel ve nefis bir iş çıkarmış. Şarkılar arasında seçim yapmak gerçekten zor zira ne olağanüstü, ne de kötü bir şarkı yok albümde. Benim tavsiyem albümü şarkı şarkı değil de, bir bütün olarak baştan sona dinlemeniz. Ama illa birazcık öne çıkan parçaları sayacak olursam; Mountains, the Astral Factor, Painting Without Colors ve ağır 70ler kokan Timewind’ı öneririm.

Haydi iyi dinlemeler.