İçinde on yüz bin alt kol olan metal ortamındaki bazı türler, barındırdıkları alengirden ötürü ayrı bir ihtimam gerektiriyorlar diye düşünüyorum. Bu türlerin başında şu geliyor diye bir ayrım yapmayacağım, ama seveni olduğu kadar nefret edeni de olan black metalin bu açıdan farklı bir yerde durduğu açık.

Genele baktığımızda öyle ya da böyle bir savı, yahut en azından his anlamında bir arka planı olan black metal, bu kavramların tümüyle soyut unsurlar oluşundan mütevellit, vezir ya da rezil olma potansiyelini doğrudan içinde barındıran bir tür.

Bu konuyu fazla deşmeden, şu an bahsetmekte olduğum WATAIN’in neden günümüzün en çok övgüye mazhar olan black metal gruplarından biri olduğunu kendimce vurgulayıp albüme geçeceğim.

Ben olayı şöyle görüyorum: İyi grup, dinleyicisine, bir şeyler yapmaya çalıştığı hissini vermez. Bir grup gerçekten iyiyse, o grubu dinlerken aklınızın bir tarafında grubun o müziği yaratmadan önce bir şeyler amaçladığı, müziğini bir plan program dahilinde yarattığı fikri belirmez. Bu demek değildir ki bu tarz hisler uyandıran gruplar iyi değil; bugün OPETH dinlerken bile bu tarz düşüncelere kapılabiliyoruz. Ancak büyük çoğunluk tarafından iyi olduklarında hemfikir olunan pek çok grup bu savımı destekler yönde çizgiler çiziyorlar. Şahsen bir DEATH, DISSECTION veya daha güncel örneklerden GOJIRA dinlerken, aklımın bir ucundan “Bak burada şöyle bir tat yakalamaya çalışmışlar” türevi düşünceler belirmiyor. Onları dinlerken, tam olarak ne yaptığının farkında olan, adeta yaptığı müzikten vücut bulan gruplar dinlediğimi hissediyorum.

Konu black metal gibi duygusal yönünü de beraberinde getiren bir türse, bu biraz daha belirginleşiyor. İşte WATAIN’in farkı da burada ortaya çıkıyor. WATAIN, her ne kadar DISSECTION’la olan kan bağları malûm olsa da, black metali adeta beyninin bir kıvrımıymışçasına doğal bir şekilde yapıyor. Tür içine giren pek çok unsur, “X black metal” demeyi imkânsız kılacak düzeyde bir dengeyle birbirleriyle iç içe geçiyor ve ortaya kelimenin her anlamıyla tam bir black metal çıkıyor. Bu sebepten de WATAIN müziğini dinlerken, “buraya melodi kasmışlar”, “burası daha bir ihtişamlı olsun istemişler” gibi şeyler düşünmeden, en saf haliyle WATAIN, dolayısıyla da black metal dinlediğinizi hissediyorsunuz.

Albüme geçelim. E., H. ve P. rumuzlarını kullanan ve adeta tek vücutmuşçasına bir uyumla yardıran grubun, bu albümde, önceki iki mükemmel albümüne göre yaptığı en büyük sapma, kaydın ve genel sound’un temizliği. Cillop gibi bir tınısı olan albüm, önceki iki albümün sahip olduğu yırtıcılığın ve kaosun belli oranda törpülendiği bir yaklaşım benimsiyor. Kimi aşırı troo kesimlerce bu sebepten eleştirilen albüm, objektif bakıldığında gayet taşaklı bir black metal ihtiva ediyor.

Jon Nödtveidt’e ithaf edilen muhteşem Legions of the Black Light’la açılan albüm, “Rabid Death’s Curse”ü açan The Limb Crucifix ve “Casus Luciferi”yi açan Devil’s Blood’a oranla daha uysal bir girizgâh yapıyor. Melodi namına tüm kötülükleri kusan albümde, ilk iki albüme göre nispeten azalan bir blast beat kullanımı var.

Olumsuz olarak alınmaması gereken ve yalnızca ilk iki albümle mukayese etmek için behsedilebilecek bir basitleşmenin de söz konusu olduğu albümde, grubun istikrarlı şekilde artan beste yapma potansiyelini de görüyoruz. Yaklaşık 40 dakikalık ilk albümün ardından 50 dakikalık bir dinleti sunan “Casus Luciferi”yi de aşan grup, “Sworn to the Dark”ta bir saatlik bir black metal sunuyor. Sonrasındaki “Lawless Darkness“ın 73 dakika olduğunu da düşünürsek, birkaç albüm sonra grubun çift CD’lik albümler çıkarması, elbette ki mümkün değil. Sırf durumun ilginçliğini vurgulamak için bu süre mevzusunu buralara getridim, aslında gerek de yoktu. Albüm bir saat sürüyor işte, bunu bilelim yeter.

Pek çok kişi farklı şarkıları favori gösterse de, şahsen yıllardır doyamadıklarım arasında Legions of the Black Light, Sworn to the Dark, Underneath the Cenotaph ve The Serpent’s Chalice var diyerek albüm kısmını kapatalım ve son paragrafa gelelim.

WATAIN, müziğini dinlerken size adeta bunu yapmak zorundalarmışçasına, bu müziği yaratmazlarsa yaşayamayacaklarmışçasına içten ve gerçek bir yaratım sunuyor. Onları dinerken, bahsettikleri ve safsata olduğunu bildiğiniz şeylerin bile bir an olsun gerçek olmalarını isteyecek kadar altı dolu bir gücün varlığını hissediyorsunuz. İşte bu yüzden bu albüme, birçoklarına yeterince yüksek gelmeyebilecek bir not olan 8 puan veriyorum. Tıpkı geçilemez diye düşündüğüm bu albümü daha ilk andan geçen “Lawless Darkness”a 8,5 verdiğim gibi. Zira konu WATAIN olunca, olay albümlerin metal veya black metal adına nerede durduklarından ziyade, WATAIN diskografisinde nerede durdukları oluyor. Birkaç albüm sonrasında gruba 10 üzerinden 12, 13 veremeyeceğime göre, ayağımı yorganıma göre uzatıyor ve belli ki bizi daha çok kereler şaşırtacak WATAIN albümlerini puanlamada temkinli davranıyorum.

Daha duyacağımız çok şey olduğunu bilmenin de sevinciyle, “Sworn to the Dark”ı black metale en ufak bir ilgisi olan herkese öneriyorum.