Death metal muhitinin büyük çoğunluğuna hakimiyet kurmuş bir karakteristiğin tertipleniş biçiminin yıllardır süregelen kanonlaşmış kaderciliğine, alışılmış kuralcılığına ve ortodoks stilizasyonuna yoğun bir üsluplaşmayla başkaldırarak otantikliğini ve özgünlüğünü gururlu bir ustalıkla ilân eden popüler bir müzik topluluğuyla karşınızdayım. Meslektaşları teknik death metal kronolojisine değişik bir iz bırakmak için alternatif hissiyatlarla yüklü melodiler bestelemeye kalkışırken Spawn of Possession, türün en geleneksel, en nedametli ve en alışılageldik hissiyatlarıyla yüklü melodilerini kullanıyor, ama buna rağmen hepimizin kolaylıkla ayırt edebildiği bir grup olmayı da başarıyor.

Çalışmayı dinler dinlemez riflerin yüksek kaliteli erişilebilirliğine, alışabilirliğine ve anımsanabilirliğine rağmen öyle özgün bir güzellik barındırmadığı ve vurucu olmasına rağmen benzersiz bir vuruculuk taşımadığı hemen anlaşılıyor. Ama aynı zamanda kulaklarımızın şaşkınlıkla bayram ettiğini de hemen anlaşılıyor. (Uzun soluklu soloları meclisten dışarı sürüklüyoruz bu eleştiriyi yaparken). Bu tek notalı pinch armoni iniltileri, kulak aşinası brutal rif örüntüleri ve Pazuzu şirinliğindeki sweepler daha önce pek çok kez yazılmış riflerin bir parodisi gibi.

Yoksa kulak kaşındıran ses örüntülerinden arınmış olan kaliteli prodüksiyonun, yani her bir enstrümanı ayrı ayrı dinlemeyi sağlayan prodüksiyonun uyandırdığı geçici bir yanılgı mı bu? Ama hani genç teknik death metal grupları son yıllarda cillop prodüksiyona abanmalarına rağmen ses getirmeyi başaramıyordu? Unique Leader bünyesinde mavi göl berraklığında prodüksiyonların çekiciliğine kapılmış irili ufaklı teknik death metal grupları dolup taşarken biz neden belli başlı birkaçının ismi biliniyor yalnızca? Öyleyse nereden fışkırıyor Spawn of Possession’ın bu tertiplenme, terkiplenme ve örgütlenme özgünlüğü?

Ortaçağ ideolojisinin içerdiği sofu çileciliğe, kasvetli baskıcılığa ve sindiriciliğe kâfirce bir saygısızlıkla ve korkutuculukla saldırdığı için şarkı sözleri üzerinden bir özgünlük kazanıyor da olamaz. Metal müzik kronolojisi boyunca pek çok kez görüldüğü gibi yine okült temaları ve korku filmlerini kullanıyor şarkı sözlerinde. Hatta, Exorcist III filminin bir sahnesini bir şarkı için girizgâh diye kullanıyor, tıpkı Cryptopsy’nin kullandığı gibi. (The Forbidden). O hâlde nereden hasıl oluyor bu özgünlük?
Eski Ahit’in matematiksel şifresini açıklamak için süspansiyon yaratmaya çalışan bir şaklabana öykündüğüm izlenimini uyandırmamak için gevezeliği bırakıp sadede geliyorum. Spawn of Possession, bestelediği şarkı yapılarının yılankavi karmakarışıklıkta ilerleyen inşasını görmemizi istiyor. Bu inşa için kullandığım ‘karmakarışık’ terimi, bu inşanın alelâde bir hikâyeci-inşa olduğu anlamına değil, ustalıklı ve nakaratlı bir devamlılıkla ilerleyen bir inşa olduğu anlamına geliyor. Grup, bu inşa dışında kalan tüm bileşenleri en geleneksel, en alışıldık ve en karikatüristik biçimleriyle kullanıyor. Bu inşa ise kendini kısa pasajların birbirlerinin içine girerek komşulaşmasıyla sağlıyor. Alışılmadık zaman ölçüleri ve tempo değişimleri de yapının alacalı bulacalı karakterini keskinleştiriyor.

Tabii şarkı yapılarını incelikle kurgulayan tek grubun Spawn of Possession olduğunu söylemek haksızca görünebilir. Pek çok grubun titiz şarkı yapıları kurguladığını biliyoruz. Ama Spawn of Possession kendi devrimini, şarkı yapılarında daima kısa pasajları kullanmasıyla gerçekleştiriyor. Kısa pasajlar iç içe geçtiği zaman karşımıza ciddi bir malzeme zenginliği ve yaratıcı bir montajlama kabiliyeti çıkıyor. Elime geçen her fırsatta sövdüğüm Amerikalı Brain Drill grubuyla bir kıyaslama yapacağım yine: Brain Drill de kısa pasajları kullanıyor ama bu kısa pasajları herhangi bir bütünlük olmadan tembelce yan yana koyuyor, üstelik şarkının tamamıyla yalıtıldığında bu pasajlar hiçbir müzikal anlam taşımıyor. Spawn of Possession ise bu olumsuz potansiyeli kabiliyetli bir silahşörün isabetli ve keskin darbeleriyle savuşturuyor.

Albümün giriş şarkısı kulağa biraz piyasacı ve jenerik teknik death metal gürültüsü gibi geliyor, ama ardından bombardıman gibi peşpeşe üstümüze sıralanan şarkılar bu basitliğe öykünmüyor. Dediğimiz gibi, şarkıları oluşturan pasajlar fazlasıyla kısa sürüyor, hatta denebilir ki, bu pasaj dediğimiz şeyler bile aslında kısa brutal melodilerin birbirlerine uyumsuzlukla eklenmesinden kaynaklanıyor. Grubu henüz dinlememiş olanlar bu sayfadaki Hidden In Flesh’in girişini dinlerlerse ne demek istediğimi güneşli bir kır manzarası görmüşçesine anlayacaklardır.

Şöyle açıklamaya çalışacağım: Diğer grupların kompozisyonlarının yapısal iskeletlerine kıyaslayıcı gözle bakınca Cryptopsy gözlerimin önüne tamamını baştan sona tek bir panoramik bakışla kavrayabildiğim günahkar grotesklikte bir yağlıboya tabloyu, Necrophagist metronomik mükemmelik ve hiyerarşik kararlılıkla ilerleyen altınımsı bir ışık demetini, Decrepit Birth bütün irili ufaklı dağınık yörüngeleriyle muazzam bir güneş sistemini, Psycroptic solosuz hikâyeciliğiyle bitip tükenmez güzellikteki Çin seddini, Origin yekpare homojenliğiyle yükselen Eyfel kulesini, Orgone kusursuz bir momentumla yavaşlayarak iniş yapan bir jet uçağını ve Brain Drill sümüğümsü bağırsak sıvılarıyla kaplanmış bölük pörçük ishal tabakalarını getiriyorsa, o hâlde Spawn of Possession, binbir çeşit yılankavi kıvrılmalarla ve dolambaçlı kördüğümlerle giriftleşmiş bir karayolları haritasını getirecektir.

Şarkı yapılarını ustalıkla birbirine düğümleyen bu muhteşem çalışmaya en yüksek puanı vermeyecek olmamın birinci nedeni grubun ikinci albümünü daha teknik ve incelikli bulmamdan, ikinci nedeni sözünü ettiğim şarkı yapılarına yönelik çalışkanlığın yer yer formülleşmeye kaymasından ve üçüncü nedeni albümün giriş şarkısının (Swarm of the Formless) diğer şarkılara kıyasla biraz hızlı tükenmesinden kaynaklanıyor.

Ertuna YAVUZ