Özgür DURAKOĞULLARI

3. albümü  “The Suffering Joy”u yakın zamanda çıkarmış olan topluluk, kanımca türde yılın albümlerinden birisini yapmış. Eğer beklenmedik ölçüde başarılı bir elin parmaklarından fazla prog albümü çıkmaz ise yıl sonuna kadar, bu albüm birçok prog müzik severin ilk 10’unda yer bulacaktır zannediyorum.

Önceki iki albümleri ve bu son albüm arasında ne gibi farklar var diye düşünürsek, ilk akla Eirikur Hauksson isimli, Allan Olsen yerine geçen vokalist geliyor. Kilise orgu ve bunu destekleyen koral vokaller, vokal değişikliği sebebiyle bir hayli farklılaşmış diyebiliriz. Zira “hammond organ” kullanıyorlar bu albümde de hala, ama koral vokaller alışıldık GENESIS tarzı, daha senfonik prog stili icra edilmiş diyebiliriz. Vokalistlerden şu iyi, bu kötü gibi bir şey diyemiyorum, zira ikisi de vokal partisyonlarına göre son derece etkili biçimde kendilerini göstermişler söyledikleri albümlerde.

Albümde, diğer daha havai ve gevşek-yer yer neşeli iki albüme göre, hayatın anlamını sorgulama yoluna gitmiş grup. Aslında albümün eklektiklik düzeyi çok yüksek, ve yer yer 70’ler prog klişelerini çok fazla kullanıyorlar. Ama daha önce tanıttığım HAKEN’in ilk albümü gibi, bunu da tam bir tarza oturtamıyoruz. Son derece sinsi, karanlık modal yapılarda metal kısımlar görürken, bir bakmışız GENESIS tarzı huzurlu, koral vokaller gelmiş. Sonra bir bakmışız son derece katmanlı ve poliritmik bakımdan teknik bir kısım karşımıza çıkıvermiş. 70’ler prog’unun da çok sevdiğim şeyleri var, ama modern kayıtlardaki perküsyon tonlarını daha fazla sevdiğimi söyleyebilirim. Hoş, bu albümün davul tonları öyle çok ahım şahım güzellikte değil, ama 70’ler davul tonlarına tercih ederim yine de.

Çok uzatmayacağım, çünkü prog metal, prog rock seviyorsanız bu albüm mutlaka ilginizi çekecektir. Albümün konsept yapısı, varyatif biçimde tekrarlanan tematik koral vokalleri, yer yer virtüöziteye varan, DREAM THEATER – “Scenes From A Memory” etkili kısımlar (sonlardaki bildiğin Nicholas sesini duyacağız sanabileceğimiz kısımda siz de bir tebessüm edeceksinizdir sanırım “SFAM” hayranları, hey gidi Portnoy), eli yüzü düzgün bir sound, kusursuz enstrüman çalınımları falan mutlaka dikkatinizi çekecektir.

Yalnız sürekli kalıplar kırılsın, çılgın çılgın albümler çıksın, hatta bir yerden sonra UNEXPECT bile bize yavan gelsin modundakilere pek uygun değil bu albüm zannederim. Ama kurgusal müzik yaparken araya doğaçlamalar da sıkıştırılabilir diyen ben gibilerdenseniz, kafi bir –özellikle gitarlarda- emprovizasyon boyutu da var albümün.

Bakalım bu albüm, senenin sonuna geldiğimizde birçok prog severinin ilk 10’unda tutunmayı başarabilecek mi. Bende öyle olacak gibi görünüyor şimdilik. HAKEN sevenler, TRANSATLANTIC sevenler mutlaka bir göz atsınlar bu klas albüme.