Ben müzik dinlerken, esas olarak grupların türe yeni bir şey katıp katmadıklarıyla pek ilgilenmem doğrusu. Dinlediğim müzik eğer o an hoşuma gidiyorsa, o müzik güzeldir benim için. O grubun daha önce yapılmış, denenmiş formülleri veya yapıları kullanmaları benim gözümde gruba otomatik bir eksi puan getirmez. Yeni şeyler katıyorsa ne ala, büyük bir fark yaratır o grup adına, ama o an ki müzik ruhluysa, ayrıntılar daha sonra gelir benim için.

İşte Lazarus A.D. de yukarda anlattığım tarzda bir grup. Thrash metale getirdikleri yeni hiçbir şey yok, sahip oldukları ve hissettirdikleri heyecanı saymazsak. Hatta albümde 1. şarkıda ne duyuyorsanız 10. şarkıda da benzer şeyleri duyuyor olacaksınız. Yani çeşitlilik açısından son derece sınırlı bir grup. Albümde ne bir clean tonlu arpejli pasaj, ne bir intro, ne slow bir parça, ne de başka bir şey mevcut. Tıpkı albüm isminde olduğu gibi (onslaught = hücum, saldırı) 1. şarkıdan bodozlama dalarak başlıyor ve o şekilde bitiyor albüm. Tabii ki bu, grubun üzerinde düşünmesi ve geliştirmesi gereken bir durum. Grubun 2011 çıkışlı bir sonraki albümü “Black Rivers Flow”u dinlemediğim için, bu konuda nasıl bir adım attıklarını açıkçası bilemiyorum.

Aslında Lazarus A.D. , Amerikalı grubumuzun Lazarus ismiyle 2007 yılında ilk albümleri “The Onslaught”u çıkarması ve bu albümün tutması üzerine uluslararası arenaya açılmak için değiştirdikleri ismin adıdır. Size tanıtıyor olduğum 2007 çıkışlı bu albümü, 2009 yılında yeniden mix’leyip ve master’layıp piyasaya sürdüler. Tabii bu mix ve mastering işlerini yine James Murphy yaptı. Grup için James Murphy’nin oldukça iyi referanslar verdiğini belirtelim. Hatta grubun bir ara Testament’ın alt grubu olarak çalmışlığı da var.

Kritiği yazmadan önce metal archives’a da bir göz atayım dedim. Oradaki kritiklerde de albümün bir hayli beğenildiğini, 3 yazının ortalama puanının yüzde 86 olduğunu hemen söylemeliyim. Orada okuduğum kadarıyla bu albümün old school thrash metal olmadığı, groove öğeler taşıyan modern bir thrash metal olduğu yazıyordu ki, bu görüşe ben de katılıyorum. Oradan edindiğim izlenim genel olarak, gruba gelecek vaat eden bir grup olarak bakıldığı yönünde.

Şimdi biraz da grup elemanlarının performanslarına bakalım. İlk başta şunu söylemeliyim ki ben, vokalist ve bas gitarist Jeff Paulick’i oldukça beğendim. Bu tarza çok yakışan bir vokali var. Onun haricinde albümü taşıyan ritm gitarların sahibi Alex Lackner, besteciliğin kendi kalıpları dahilinde iyi olduğunu düşünürsek, büyük bir alkışı hak ediyor. Baterist Ryan Shutler, video kliplerden gördüğüm kadarıyla, çok da abartmamak kaydıyla canavar bir baterist. Bu seviye için yeterince iyi olduğunu söyleyebilirim. Solo gitarist Dan Gapen ise daha önce defalarca benzerlerini duyduğumuz sololarla karşımıza çıkıyor ama bu, soloların hiç olmamasından inanın ki daha iyi bir durum. Çünkü yukarıda anlatmıştım, grubun farklı renklere ihtiyacı var ve sololar bu ihtiyaca yönelik. Yanlış anlaşılmasın sololar kötü değil (tonları kötü ama), adam elinden geleni yapmış ve gayet müziğin içinde akıp gidiyor ama biraz gerilere dönüp Kreator’ın “Coma of Souls” albümündeki soloları hatırlamanızı istesem, işte o zaman “iyinin de iyisi” var lafını hatırlatarak, bu soloların ortalama olduğunu söylememe gerek kalmayacak.

Evet, sonuç olarak Lazarus A.D. sahip olduğu amatör ruhla, thrash metalden beklenenleri çok iyi karşılıyor. Açıkçası ben bu grubu baya sevdim. Albüm müthiş enerjik ve gaza getirici. Aslında yazıyı yazmadan önce kafamda 8 puanı belirlemiştim. Ama her ne kadar albüm yukarıda bahsettiğim eksik noktaları barındırsa da, o ruh dediğimiz şey kolay yakalanamadığı için, içimden bir ses 8,5 puan vermemi ısrar ediyor.

Ufuk SÖNMEZ