Borknagar’ın yolculuklarına o dönem insanları doyurmaya yeten standart Norveç black metali paternleriyle bezeli bir albümle başlamadıkları ortadaydı The Olden Domain çıktığında. Belki de grupların genel duruşları ve tekniklerinden ziyade albümlere göre türler altında anılması gerektiğini düşündüren belirgin albümlerden.

Çalışmalarında İskandinav mitolojisinin içinden seçmiş oldukları esansları yedirmiş oldukları anlayış genellikle egemen olma arzusu, güçlü tarihi figürlerin yüceltilmesinin verdiği gururla insanın da yücelmesi ve varoluşu tarihle ebedi kılma çabalarından oluşan işlerdi ve 96 sonrasında ön plana çıkan gruplara atalık eden bir konuma sahip olacakları büyük ihtimalle o zamandan belliydi. Bugün bu gibi gruplardan bazılarını artık “cheesy” olarak adlandırsak da o “cheese”i yaratan olmak müzisyenler açısından büyük bir onur olmalı.

Bu müzikle zihinlerde yaratılabilecek klasik görüntünün oluşturacağı duygu hezeyanı bir gazla kalmasa da biraz da kafayı çalıştırsak diyen ilk gruplardan Borknagar. Black metale progresif öğeler katsak ne olur diye çok düşünmüş olmalılar, nitekim underground piyasanın oldukça şenlikli, bir o kadar da kutuplaşmaya açık olduğu bir dönemde radikal işlere girmek akıl kârı olmayabilirdi. Øystein G. Brun ve Garm’ın zamanın ötesinden gelen ak sakallı dede tadında oldukları, yıllar ve nice grubun nice albümünden sonra anlaşılacaktı tabii.

Olayı senfonikliğe dökmeden nasıl çok sesliliği yaratırız derdi oldukça sıkıntılı bir süreç olmalı müzisyenler için. Garm’ın Bergtatt gibi akıl almaz bir şey yaptıktan sonra bunun gibi liriklerin çağdaşlarına göre bir adım önde olduğu el emeği, gırtlak nuru ile bezeli bir işte parmağı olması belki de bu albümü özel yapmakta baş rol oynuyor. Aslında Bathory’e en yerleşik anlamıyla “baba” unvanını albümün kaydından en az bir on yıl önce kadar kaptırmamış olsalardı bugün Garm’ın eksikliğiyle bile stadyumlar dolar taşardı olası bir konserde (öyle de iddialıyım.)

Yoğunluğu zekice ayarlanmış klavyeler, müziği düşünmeden yer yer bildiğini okuyan vokal; zorlayıcı bir “nasıl kusursuza yakın bir atmosfer yaratılır” sorusuna verilecek olan cevabın temel öğeleri olsa gerek. Gitarı kudurtmadan da black metal oluyormuş demek ki. Her ne kadar Borknagar bugün o zamanki konumlarından oldukça uzak olsa da, türün dinleyicileri bu albümü dönemin standardına bakarak değerlendirdiklerinde, kendilerine sunulan şeyin aslında nasıl bir özenle yaratılmış ve icra edilmiş olduğunu anlamakta zorluk çekmeyeceklerdir (ya da idrak edemeyerek dinlemeye araştırmaya devam etmeyi seçmek daha güzel bir tercih belki de).

Davulların black olma iddiasında olmasa da başka bir janrın altına sokulamayacak olan bu albüm için geride kaldığını düşünüyorum. Temponun yükseldiği yerde hani nerde diye volümü arttırınca hayal kırıklığı karşılıyor çoğu zaman. Adım adım savaş alanına yürüyesi canlarız nitekim değil mi, ama adamların derdi o değil işte, standartlara tükürmüşler, hem de alçak gönüllülükle nasıl başardılarsa, standart biziz artık diyorlar göze sokmadan.

Teknik beyanında bulunmadan ortaya konan en kalıcı işlerden.

Not: Bu yazı Güzide Arslaner’in hayatında yazdığı ilk kritiktir.