DREAM THEATER’ın son bir haftadır devam eden yedi kocalı Hürmüz konsepti büyük ilgi çekince, ben de DREAM THEATER’sal bir şeyler yazayım dedim. Önce “When Day and Dream Unite” yazayım diye oturdum ama sonra yanıbaşımdaki pencereden bir yağmur sesi belirince, aklıma Acid Rain geldi ve ben de LIQUID TENSION EXPERIMENT’a atladım.

LIQUID TENSION EXPERIMENT, DREAM THEATER’dan üç eleman barındırıyor olmasından mütevellit, DREAM THEATER’la ilişkili en hatırı sayılır yan proje olarak göze çarpıyor. En çok KING CRIMSON ve PETER GABRIEL’la olan çalışmalarıyla bilinen Tony Levin’in, çok az bas, çokça da Chapman Stick çaldığı grupta, bilindiği gibi gitarda John Petrucci, davuldu grubun kurucusu Mike Portnoy, klavyede de Jordan Rudess yer alıyor.

Uzatmayalım, daha sitede ilk albümü yokken neden grubun ikinci albümüyle başladığıma gelince, çünkü ilk albümü dinlemedim; değil tabii, onu da bin kere dinledim, lâkin grubun ikinci albümünde bahsedecek daha fazla ıvır zıvır var.

Albüm, bence grubun en büyük iki hitinden biri olan Acid Rain’le açılıyor; diğer hit de ilk albümden Paradigm Shift elbet. Acid Rain şahsen bayıldığım bir şarkı. Petrucci tarafından “çalması en zor sololarımdan biri” olarak nitelenen bir de soloya sahip Acid Rain, albüm için son yazılan şarkı olmasıyla da dikkat çekiyor. Şarkının 4:15 civarlarında, AL DI MEOLA klasiği Race With Devil On Spanish Highway’e de bir gönderme var. 7 telli gitarla çalınan bu şarkının ardından, albümde Chapman Stick harici bir bassal olayın kullanıldığı iki şarkıdan biri olan Biaxident da sıvı tansiyon deneyi severlerince hayli beğenilen bir yapıt. Bu şarkı da Petrucci’nin kayıtlar sırasındaki yoğun baş ağrıları için aldığı Biaxin adlı ilaca ithaf edilmiş.

Bahsedilirliği daha çok dedik, devam edelim. Albümdeki şarkılardan When the Water Breaks’in grup adına önemli bir tarafı var. Aynen wikipedia’dan öğrendiğime göre, John Petrucci’nin karısı albümün kayıtları sırasında doğum yapıyor ve Petrucci de eşinin yanında olmak için gruptan izin isteyerek kayıtlardan ayrılıyor. İşte tam bu sırada bestelenen şarkıya da, When the Water Breaks diyorlar; zira bu, hamile bir kadının suyunun gelmesi için kullanılan bir tabir. Yani bahsedilen “su” hiç öyle düşündüğümüz gibi bir su değil.

Neyse Petrucci bebeğini kucağına alıyor, karısıyla birlikte sevgi yumağı oluyorlar ve ardından da yeni çocuğu olan futbolcunun gol attığında yaptığı iki kolunu kundak gibi sağa sola sallama hareketi eşliğinde stüdyoya geri dönüyor. Hemen, Rudess’in doğaçlama bestelerinden Chewbacca ve Liquid Dreams’i öğreniyor, onlara gitar armonileri yazıyor ve bu sayede şarkılar sanki doğaçlama değilmiş de gerçek birer kompozisyonmuş havasına bürünüyorlar.

Müzisyenliğe bakınca gerçekten de saygı duyulacak performanslar var. Rudess, DREAM THEATER’a da alınmasını borçlu olduğu “Liquid Tension Experiment”ta olduğu gibi, “Liquid Tension Experiment 2″da da çok iyi bir iş ortaya koyuyor. Tony Levin ve Portnoy’un uyumları da şapka çıkarılacak cinsten. Portnoy her ne kadar artık çok alıştığımız davul partisyonlarını sergilese de, çoğu yeri doğaçlama çaldıkları düşünüldüğünde fazlasıyla yaratıcı işler de yapıyor.

Albümün büyük kısmı provasız doğaçlamalardan oluştuğundan, uzayan bazı füzyonsal bölümlerden biraz sıkıldığım oluyor açıkçası, ancak karşımızda ciddi anlamda hayvan yetenekli müzisyenler olduğundan, bizi bir şekilde şaşırtmayı, anam ne yaptın öyle dedirtmeyi biliyorlar. Yine de, albümün en sevdiğim anları enerjisi yüksek, grubun masturbasyon olmasa da en azından becerileri sergilemekte sakınca görmediği, coşma anlamında cömert davrandığı kısımlar.

İlk albümü mü, bunu mu daha çok seviyorsunuz bilmem ama bu iki albümün en büyük farkı, ilki sadece bir haftada yazılıp kaydedilmişken, bu albümün bir buçuk ay gibi bir yazım ve kayıt sürecine sahip olması. Bu elbette ki bir albümü diğerine göre öne çıkarmıyor, ancak ilkinin daha anlık, bununsa daha planlı programlı oluşuna dair bir fikir veriyor. En azından bunda doğaçlama yapma adına daha çok zamanları olduğu ortada.

Grup sonrasında bir Petrucci’siz (“Spontaneous Combustion”) bir de -büyük oranda- Rudess’siz (“When the Keyboard Breaks: Live in Chicago”) iki albüm daha yaptı ve bunları LIQUID TRIO EXPERIMENT adı altında yayınladı. İkisini de dinlemişliğim olmadığından bir yorum yapamıyorum. Yine de İngilizce’si olanlar “When the Keyboard Breaks: Live in Chicago”nun neden böyle adlandırıldığını, şuradan okuyup şaşırabilirler (Çevirirdim ama işim gücüm var). Gerçekten de garip ve sevimli bir durum sonucu almış albüm bu ismi.

Çok tuhaf şartlar altında yazmak durumunda kaldığım bu yazıyı da böyle pat diye bitirmek zorunda kalıyorum. Cümlenize sevgiler, saygılar.