Özgür DURAKOĞULLARI

Öncelikle kritiği nasıl bir ruh durumunda, ve ne dinlerken yazdığımla başlayayım. Gecenin 02.30’unda, siteyi o o akşam ve gece takip edenlerin görüp “bu adam deli galiba” demelerine yol açabilecek, malavuranga’nın Falkenbach kritiği altı başta olmak üzere çeşitli başlıklarda yaptığım geyiklerden sonra yatmaya karar verip, yatakta dönerken ilham gelmesi neticesinde kalkıp yazıyorum. Tuhaf bir yazı olacak, ve şu anda gelen ilhamlar ve bölük pörçük birkaç ön düşünce dışında neler yazacağımı ben de henüz bilmiyorum. İşi daha da tuhaflaştıran, benim için duygusal ve yer yer melankolik etkileyeciliği üst düzey şarkılar barındıran bir albüm hakkında yazarken, Angra gibi üst düzey pozitif, neşeli, ruh yükseltici bir power metal grubu dinliyor olmam. Enerji içeceği içip depresif bir aşk şiiri yazmak gibi absürt bir durum bu sanırım. Ve Still She Cries isimli şarkı dışında, kritiğini yaptığım albümden parça dinlemeyeceğim yazma esnasında; onu da yeri geldiğinde (ona özel bir paragraf yazarken) dinleyip bu tecrübenin farklı ilham kapıları açmasını umut ederek devam edeceğim yazıma.

Sitedeki Baha Özer’in (ki “Trial By Fire” ile beni o tanıştırmıştır) yazdığı diğer Journey kritiğini de okuyalı çok oldu, ve bir daha okumak istemiyorum, en azından bu kritiği yazmam bitene kadar. Ama kendisi iyi bir yazardır, her yazısını da zevkle okuyarak bana kattıkları şeylerin keyfini çıkartırım. Ama (dinlemem için) kafama kaka kaka (kaka evet) bir hal olduğu yeni dönem Journey albümlerini hala pek dinlemiş sayılmam. O bakımdan hiç şovenizm kokan ahkamlar kesemeyeceğim, ya da oradan buradan grup hakkında bilgiler okuyayım da böylesi dev bir grubu çok iyi bildiğim sanılsın egoizminde değilim. Aslında diğer yönden, belki de böyle yapmalıydım, ya da en azından bu albümün kritiğini tam hakkıyla yapabilmek, doyurucu bir içerik sunabilmek için 1 hafta kadar okumalar yapıp bilgimi ve algımı genişletmeliydim grup hakkında. Ama şu anda bu kritiği yazmak o kadar istiyorum ki, belki de farklı bir zamanda yazsam daha kötü olurdu her şey.

Journey her daim saygı görmüş, fanlarının ise vazgeçilmez gruplarından biri olmuştur. Ha “fansa zaten vazgeçemez, saçmalama” diyebilirsiniz, ama bu fan kelimesinin altı özellikle metal camiasında pek dolu ve şaşmaz olmayabiliyor, ve çoğu böyle durumda benim de “vazgeçilmezlik” kriterlerime çok az grup ayak uydurabildiğinden, bırakın altın çok dolu olmamasını, bazen sepetin altının delinmesi bile hoşuma gidebiliyor. Sonuçta müzik birincil bir ihtiyaç olmaması yanında, müzisyenler / gruplar da kimsenin, annesi gibi, hatalarına, kötülüklerine vs. rağmen her daim seveceği, her dönemini koşulsuz kabullenip fanlığa devam edeceği bir konumda olmamalılar. Obsesif Metallica fanlarının da gruplarına yöneltilen, aklı başında ve sağlam temellere dayansa dahi, her eleştiriye “Metallica’ya bok atınca madalya takıyorlar” otomatikliğinde cevap vermeleri bana hiç de sağlıklı gelmiyor örneğin. “OLMAZ OLSUN ÖYLE FANLIK!!!” (Ya da olsun canım bana ne.)

Yalnız şunu fark ettim ki böyle gidersem kritik devasa uzunlukta olacak, biraz daha sadede gelme odaklı devam edeyim. Demiş olduğum gibi Journey’in defalarca dinlediğim ve tam olarak sindirebildiğim tek albümü bu olduğu için dar bir eksende yazıyorum. Ama yine Baha’nın “şunu da dinlemelisin” ittirmeleriyle birçok albümlerindeki önemli balladlarını dinlemişliğim var. Kısaca “Bu adamlar ballad yapmayı biliyorlar!”

Angra da sıktı. Daha doğrusu yazı gittikçe şizofrensi bir yapıya kaymaya başladı, hatta bipolarlığı da aşıp tripolarlığa doğru gitmeye başladı yazı sağlıksızca. Zira bir yandan enerjik power metal dinliyorum, aklımda çok duygusal bir albüm var, yazı ise son derece kognitif bilinç kullanımı gerektiriyor. Neyse, baştaki sözümü yutup (çocukları uyutup) açtım bile “Trial By Fire”ı, asıl kritiğe de geçelim o halde. Kısa sürecek, baştan söyleyeyim.

Albüm çok enerjik, ama bir o kadar da ruhlu olan, eserdeki ikinci favorim olan Message Of Love parçasıyla açılıyor. Steve Perry’nin buğulu, derin ama güçlü vokalinden etkilenmemek mümkün değil. İşte gerçek bir yorumcu dinlediğinizi anladığınız bir tecrübe yaşıyorsunuz bu adamı dinlerken. Kendisi ballad’larda daha bir usta, ama hareketli parçaların da hakkını veriyor. Tabii ki 70’lerden beri istikrarlı bir çizgiyle piyasada olan grubun 90’ların ortalarındaki bir kaydının profesyonelliğini sorgulamanız çok zorlaşıyor. Şu anda aklımı, hafızamı zorluyorum. Ama aklıma negatif hiçbir şey gelmiyor albümle ilgili. Back vokal düzenlemeleri ve icraları, (gitar soloları başta olmak üzere) enstrüman çalınımları, vokaller, albüm kapağı; yani her şey o kadar profesyonel, yer yer naif ve ruh dolu ki anlatamam. Ah o albüm kapağı. Ah o ruh. Ah o huzur. Birazdan açıyorum Still She Cries’ı. Bakalım bu sefer neler hissettirecek bana. Ben de merak ediyorum açıkçası.

Şu anda oğlak dönencesine yakın, tropik bir adadayım, ama sıcaktan mayışmış olan içimi ılıklaştıran bir akşamüstü serinliği ve tatlı bir rüzgar var. Kulübem denize 20, kumsala 10 metre uzaklıkta. Gün batımını seyretmek üzere, tembelce kitabımı okuduğum yatağımdan kalkıp, gerinip ahşap kapıyı açıyorum ve karşımda portakal rengi dev bir güneş var. Refleks olarak gözlerimi kırpıştırıyorum, ama birkaç kırpıştan sonra ışığın gözlerimi rahatsız etmekten çok uzak parlaklıkta olduğunu fark ediyorum, ve vücudum da o kendini koruma stresinden çabucacık kurtulup manzaranın büyüsüne kapılmakta tereddüt etmiyor, rahatlıyor, dinginleşiyor. Denize ve güneşe doğru yürümeye başlıyorum, yalnızca birkaç adım sonra beyaz (sarı değil) kumsal, tropik iklim toprağına karışmaya başlıyor.

Terliklerimi çıkartıyorum, ve palmiye ağaçları arasında kumların toprağı git gide daha fazla örttüğü bir zeminde tembelce ama dik bir vücutla ilerliyorum. Ayağıma sert bir dal denk geliyor, ama o çok tanıdığım, her karesinin imajlarının beynimde ve ruhumda olduğu habitatta, bana zarar verecek hiçbir şey olmadığını biliyorum, hatta bundan eminim. Aniden artık güneşle veya çevremle fazla ilgilenmediğimi fark etmem üzere, aklıma birdenbire bu parça geliyor.

İşte bu habitatta bana zarar verebilecek tek şey tüm aklımı ve ruhumu kaplıyor, oysa ki az önce “hiçbir şey yok” sanıyordum, hatta bundan emindim. Az mı dinlemiştim o çirkin şehirlerde, az mı derinlere dalmıştım eşliğinde. Az mı düşlemiştim düşlerimi, az mı sarılmıştım düşlerimde, ve tutunmuştum düşüşlerimde. 3 aydır dinlemiyorum bu şarkıyı, belki de dinlemekten korkuyorum. Ama birazdan dinleyeceğim.

Bu sefer onunla özdeşleşmiş acılarım, hayal kırıklıklarım, aşklarım bizi yalnız bırakacaklar. İşte o zaman saf bir kusursuzluk ruhumu saracak. Saf ruhumu. Gözlerim yaşarmayı bile reddedecekler. Çünkü kusursuzluk ve insan ruhu arasına girmesine tek izin vereceğim şey müzik çalarım olacak.