Bu birinci sınıf kalitede müzikal albümün kıymetinin bilinmemesinin ve gözden kaçırılmasının nedeni yalnız kendi içinde kuvvetli bir haklılık barındıran prodüksiyonundan değil, içeriğinde bu türe özgün olmayan nitelikler barındırmasından da ileri geliyor. Bu kıyıda köşede kalmış değerli elması keşfetmemiş kimselerdenseniz, albüm kapağına tıklayıp ulaştığınız bu kritiğin tipik bir death metal albümü olduğu yanılgısına haklılıkla düşmenizi bir yana bırakalım, bu türü dinleyen kimselerin görmezden gelinmeyecek çoklukta bir kısmı aşırı basit, aşırı kıt, aşırı tekrarcı müzik dinlemenin kolaylıklarına sırtını yasladıklarından, albümün kulaktan kulağa yayılması ihtimali düştükçe düşüyor. Merakınızı kaşındırıysam ve türle ilgilenmiyor bile olsanız en azından sizi şaşırtma sevincine girmek isterim: Pek az kimsenin bildiği bu albüm, kapağın ve şarkı sözlerinin aksine melankolik, buhranlı, depresif, duygulu, içli ve bazen ağlamaklı, acayip ve olağandışı bir death doom albümüdür.

Bu albümün aynı türdeki diğer albümlerden başkalığı, müzikal malzemenin verimliliğinden ve kendi çizgisini grubun üretkenliğini acımasızca sömürerek çizmesinden zuhrediyor. Bir iki değil birçok kıtayı içinde barındıran şarkılardaki çift gitar partisyonlu pasajlar, uzun değil kısa dakikalar süren tekrarlar, neredeyse bir saate varan bu albümü, aynı türün meslektaşlarının yazdığı diğer albümlerin büyük çoğunluğuna kıyasla, herhangi bir estetik üstünlük taşımasa da, en azından tüketilebilirlik bağlamında, bizler için defalarca ve defalarca, didikleye didikleye, adeta zenginliğe doymuş bir şımarıklık ve oburlukla dinlememizi sağlıyor. Doom metalin göklerdeki gaddar ilâhına bu bereketli fırtınayı bize gönderdiği için şükretmekten kendimizi alamıyoruz.

Kadın, erkek ve gırtlak vokalleriyle, yer yer flütler ve kemanlarla zenginleşmişliğiyle, güdük ve tekil bir sıkıcılıktan ziyade tempo değişimleriyle, zaman zaman türün sınırları dışına çıkan death metal temposuna sıçramasıyla, ardı ardına gelen güçlü ve güzel kıtalarıyla, ama en çok derin ve yoğun duygusal riflerle kavrulmuşluğuyla, notadan notaya prosedüründeki kabiliyetle, kısaca malzemesinin kalitesiyle bu albüm, türün biraz özgün ve müphem derinliklerindeki bir başyapıtı olma hakkını fazlasıyla kazanıyor. Müphemliğini tütsüleyen karakteristiğiyse, daha önce belirttiğim gibi, yalnız grind veya death albümlerinde görmeye alıştığımız şarkı sözleri içermesi: Bu kadar içli melodilere neden böyle sözler sorusu, hiç kuşkusuz, kafa karıştırıcı. Ama kasıtlı ya da kasıtsız, bu karakteristiğin, bu albümün güzelliğine balta vurduğunu söylemek, uyumluluk konusunda saplantılarınız yoksa, yanlış olur. Duygusal ve hatırda kalıcı melodilere yüklenen anlamı ararken, bir uyumdan ziyade yakınlık ilişkisi kurmaya yönelir insanoğlu: Sanatta uyumluluk teorileri çoklukla, aslında mesafe teorileridir. Müzikte bile birbirine uyumsuz diye adlandırılan çok notalı topluluklar, Schoenberg’in yorumunca, aslında birbirine uzak notaların armonileridir: Disarmoni mevcut değildir.

Kapağında kıyma makinesinde muhtemel insan organlarının kıyıldığına tanık olduğumuz bu duygusal albümde, yalnız şarkı sözleri ve melodilerin verdiği duygular arasındaki uzaklıkta rastlamayız bu uzak mesafeli ‘armoni’ye, aynı zamanda hatırda kalıcı güzellikte bir rif şebekesine beklenmedikçe hücum eden atonal bir kadın vokalin ahenksizliğinde, gırtlaktan kükrerken clean vokallere atlamasında ve ikinci gitar pasajının vakur ve meyus doomy riflerle eşlik ettiği kimi anlarda da suratımıza tokat gibi çarpar. Bu her daim uyumsuzluk ya da karşıtlıktan ziyade, uzaklık olarak da görülebilir. Uzaklara bakmayı tercih etmek de bireye kalır.

Amerikan şair, romancı ve edebiyat eleştirmeni Robert Penn Warren, şiirde saflığın romantik ve genel ile gerçekçi ve özgül karşı karşıya geldiğinde kavranılıp algılanabileceği sorusunu yöneltir. Bu albümün notalarının yitip gitmiş bir sevgiliyi, geride kalmış gençliği, belli belirsiz romantik bir özgürlüğü ve trajedik bir ölümü anlatmasını bekleriz, ama o beklentimizin aksine en olmadık uzaklığa gider ve konseptin ışığa karanlık düşmüş tek köşesinde başka hikâyeleri anlatır. Hem müziğin biçiminin, hem anlatılan hikâyelerin, hem şarkı yapılarındaki karşıtlıkların absurdum ad infinitum düzleminde saflaştırılmasını sağlar ve eline geçen her sanat yapıtında simgesel estetik tahayyül öğeleri görmeye meraklı bir budalalığa ihtiyaç duymadan, hem müzikal güzelliğini takdir etmeye, hem de konseptindeki farklılığını okumaya kışkırtır bu karakteristikler.

Kötü niyetle grubun kendinin bile kasıtlı bir içeriksel uzaklıktan ziyade kulağa pek inandırıcı gelmeyen bir bilgisizlikten ötürü bu tercihleri yaptığını düşünsek bile, bu albümde, bizim istediğimiz kendince haklılığı zedeleyen herhangi bir nitelik bulamayız. Kadroda genç, çılgın ve delidolu bir genç adamın kasıtsız bir eğlenceyle mi yoksa kasıtlı bir sanatsal anlayışın inceliğiyle mi bu öğeleri müziğe katmaya karar verip vermediği, algılatan için olmasa da, algılayan için albümün kurgusuna zeval getirmez. Bir estetik kurgunun varlığı, o kurgudaki öğeleri tartışılmaz kılmaz hiç kuşkusuz, zira benzer temaları işleyen diğer albümlerle kıyaslayınca daha yaratıcı olanlar düşünüldüğünde, şarkı sözleri ortalamanın fazla üstüne çıkamıyor. Ancak müziği eğlenilemez kılma rahatsızlığına kapılmadan didiklemeye engel değil şarkı sözleri. Kaç metal albümünde güzel şarkı sözü bekliyoruz ki zaten? Bu albüm, müziğinin güzelliğiyle onu affettirmeyi biliyor.

Ertuna YAVUZ