Kendi hız rekorumu kırmak üzere tekrar klavye başındayım sevgili pasifagresif ailesi. Geçenlerde bir yazıda kötü albüm tanıtmamı, yerden yere vurmamı beklemeyin falan demiştim ya. Unutun onu.

İnsanın bazen öyle kafası bozuk (zamanı da sıkışık) günleri oluyor ki, elime öyle bir albüm geçirsem ki harcayacağım yarım saate bile değmesin, diyorsunuz (aslını isterseniz 27 dakika). Şimdi tanıtacağım da o albümlerden biri, ve maalesef hayatıma yön veren, zamanında çok değer verdiğim (anısına hala saygım var) bir gruba ait.

Biliyorsunuz bu Skid Row denen New Jersey’li kardeşlerimiz kariyerinde 25. yılına yaklaşıyor ve çoğu grubun hayal bile edemeyeceği şanı, şöhreti (ve hatunu) bu maratonun daha ilk yıllarında elde etmiş durumdalar (şimdi 24 oldu). Kariyerine zirvede başlamak dünyada çok az gruba nasip olmuş bir şanstır, ama bundan daha zoru da o zirveden inmemeyi başarmaktır. Maalesef (Skid Row’dan bahsediyoruz, ah be abi, insanın öz evladı gibi, içim yanıyor) bu duruma Snake-Bolan Corp biraderler Ltd. Şti’den daha iyi bir örnek bulmak da zor. Şimdi herkesin aklına ilk gelecek şey olan “Bach olmadan olur mu be abiii” gibi klişeleri kullanmak istemiyorum. Kastettiğim şey bunun ötesinde (22 dakika). Nitekim hard rock ve heavy metal tarihinde vokalistini kaybeden bir sürü grup olmuştur ama Skid Row kadar acınası (gavurun “sucks big time” dediği) bir duruma düşen yok gibidir.

Hatırlıyorsanız Bach’la zaten gergin olan iplerin kopmasına neden olan mevzu (19 dakika) 1997 Kiss dünya turuna ön grup olmak istemeleri (Daha doğrusu Baz’ın istemesi), Snake’inse buna karşı çıkması üzerine Baz’ın dellenerek diğer elemanlara yağdırdığı hakaretlerdi. Grup bir aile ise böyle şeyleri anlarım, neticede herkes benzer şeyler yaşayabilir. Anlayamadığım şey (17 and counting) ise grubun 2 temel direği Rachel ve Snake hala mevcut iken beste yeteneklerinin kafalarına 16 tonluk Acme marka örs düşmüşçesine nasıl olup da sıfırlanabildiği. Yani şu albüme bakınca “neresinden tutsam da olumlu bir şeyler söyleyebilsem” diyorum ama o tuttuğum her parça elimden kum taneleri gibi kayıyor arkadaşlar (kaldı 14).

Bir Face Against My Soul’a, Livin On A Chain Gang’e bak, bir de White Trash’e, Shut Up Baby’e. Yani punk rock’tan etkilenmişsiniz, tamam, bunu dünya alem biliyor da bu git de bütün albümü 3. sınıf Ramones özentisi şarkılarla doldur demek değil ki abi. Zaten bütün şarkıları Rachel’ın yazdığını görünce olayı daha iyi anlıyorsunuz. Bu grupta eskiden bir denge vardı: Neil Peart hayranı Rob Affuso ve Baz grubun daha progresif tarafını oluştururken Scotti (ışınla beni esprisi yapanı yakarım) müziği daha bir metal edge tarafına çekiştiriyor, Snake Sabo ile Rachel Bolan da daha hızlı, agresif, punk yönünü tamamlarlardı. (8 dakika) Sebastian/Rob ikilisi grubu ardı ardına terk edince, Scotti de esas oğlanların etkisine girince grup bir anda özelliksiz, sıradan bir bar grubu halini aldı. Yazık ki ne yazık…

Bunların üzerine denebilecek (4 dakika) pek fazla şey yok aslında. Bence ölümüne fan falan değilseniz bu albümü pas geçin, 2 sene önce Bach taş gibi albüm yaptı (bir terslik olmazsa onu da yazıcam), siz o zamana kadar o albümü dinleyin, huzur bulun, sinir katsayınız da tavan yapmasın.

“Revolutions Per Minute”le ilgili diyebileceğim tek şey ise: Şu albümü dinledikçe içim yanıyor ve sebebi gastrit değil… Işınla da kurtar beni Scotti (bir yerlerden yanık kokusu geldi sanki).

Ufuk ÇETİNKAYA