2001, İstanbul
Gece yarısı. Evdeki herkes uyuyor. En ufak bir sesten uyanıyorlar zaten, sessiz olmak lazım. Etrafta tek bir çıt yok. Her şey sabit, her şey olabileceği son noktada durağan. Ancak odalardan birinde bir hareketlenme var. Düşünsel bir hareketlenme. Merakla iç içe geçmiş bir heyecan, az sonra yaşanacak dünyevi zevklerin habercisi gibi. Kulaklıklar kafaya geçtiği sırada, heyecan artıyor.
Az sonra başlayacak şeyin etkisi, belli ki kısa vadeli olmayacak. Gün boyunca sabırla beklenen o an, nihayet yaşanılmaya hazır. Evdeki herkes uyuyor, odalardan birinde ise fırtınalar kopmaya hazırlanıyor. Nihayet her şey hazır olduğunda parmak play tuşuna gidiyor. Ve başlıyor. Uyumsuz seslerin yarattığı görkemli rahatsızlık, birlikte çınlayan bu notalar arasına giren tek seslerin groteskliği, egemenliğine teslim olduğunuz soğuk bir kudret, sizi oturmakta olduğunuz koltuğa bile yabancılaştırıyor. Birinci dakikada bunlar yaşanırken, bakıyorsunuz ki önünüzde dokuz dakika daha var. Evdeki herkes uyuyor, ama odalardan birindeki bir zihin, duyduğu görkemin altında adeta eziliyor. Aylardan Mart, ama biz bir kez daha kışa giriyoruz.
2002, Bursa
Herhangi bir Şubat akşamüstüsü. Girer girmez gözlük camlarımın buğu olduğu, nefret ettiğim dış çevreyi görmek istememenin de etkisiyle, bu şekilde hiçbir şey görmeden, buzlu camın arkasından bakmayı tercih ettiğim bir otobüs içi. Her zamanki gibi ayaktayım. Okumaya, eğitilmeye gidiyorum. Bilmem kaçıncı kez gittiğim aynı yolun bomboşluğu, birazdan varacağım fiziki hedef ile geleceğe yönelik mental hedeflerim arasındaki uçurumu daha da büyütüyor…
Ev ile okul arasındaki yirmi iki kilometrelik dümdüz yol uzarken, ne benim etrafı gördüğüm ne de etrafın görebildiği gözlerim, o buğu içerisinde bambaşka şeyler görüyor. “Devious movements in your eyes…” diyor ses. Bu yolu daha kaç kere gideceğim? İlk gidişimde de etraf boştu, beş yüzüncü gidişimde de boş. Hiçbir şey görülemeyen buğulu gözlük camlarının yanında, çocukluğumda alınan ve artık olmayan göz merceklerimle baktığım kızın atkısının arasından görünen beyaz ensesi bile daha seçilebilir duruyor. “Mist ripples round your thin white neck…” diyor ses; ben beş yüzüncü kez bindiğim içi et dolu metal kutuda saatte doksan kilometreyle, aslında hedefim olmayan hedefe doğru ilerlemeye devam ediyorum.
2004, Bursa
Mutlu bir Temmuz akşamüstüsü. Güneş ne de güzel batıyor. Sarı ile turuncu arası, pastel bir sıcaklık var tüm kutuların üstünde. Artık perdesiz ve halısız olan odanın boşluğunda, parkeler üzerine dizili kutularda duruyor son birkaç yılın sıkıntıları. Boşa geçtiğini düşündüğüm zamanlar belki; belki yıllar sonra baktığımda böyle düşünmemin yanlış olduğunu bana gösterecek şeylerin kazanıldığı zamanlar… “Stay with me a while” diye çınlıyor ev. Yüzümdeki tebessüm, beni güzel şeylerin beklediğini gösteriyor. Seninle yeterince uzun zaman kaldım, artık gerçekten de hedeflediğim şeye doğru yol almanın zamanı geldi diyorum içimden…
Kutuların kapaklarını kapatan her paket bandı, atmak istediğim sonraki adımın yolunu yapıyor adeta. Sesin çınladığı ev de durumun farkında olacak ki, “…all I see is departure” diye tamamlıyor sözlerini.
2007, İstanbul
Gece yarısı 02.00. Bu saatte işe gidiyor olmak çoğu kişiye tuhaf gelse de, benim bunu en azından artık yadırgamıyor olmam, mutluluğumdan okunabiliyor. Otobüs durağıyla işyeri arasındaki bu her gün yürünen on iki dakikalık yol, içerisine boş bir yolda yürümekten daha fazlasını sığdırabiliyor. “Lütfen kafa karışıklığımı gider ve beni güne hazır et” diyen ses eşliğinde, yıllar önce üstünden otobüsle geçilen yoldakinden çok daha olumlu duygularla yürüyorum yine bilmem kaçıncı kez yürüdüğüm yoldan.
Çalan şeyin hüznü düşüncelerime etki etmiyor bu sefer. Tam tersine, duyduğum şey ne güzel diye düşünüyorum. Az önce kükreyen ses bu sefer olanca barışçıllığıyla “Spiralling to the ground below, like autumn leaves left in the wake to fade away…” derken yükselen tansiyonla, kasten biraz fazla öne eğerek görüşümü kısıtladığım kapüşonumun altından tebessüm ediyorum, duyduğum şeyin eşsizliğine sığınarak. Palto cebimdeki sağ elim ve sol elimin parmakları, duyduğum şeyden aldığım zevki belgelercesine hareket ediyor. Pena niyetine tuttuğum bozuk para ısındıkça, ben de gecenin bu saatinde gittiğime adeta memnun olduğum işyerime yaklaşıyorum. Hava soğuk, herkes uyurken ben işe gidiyorum. Güzel zamanlar.
2006, Vancouver
Dünyanın öbür ucunda, evden uzakta, Pasifik Okyanusu’nun devasalığıyla karşı karşıya duruyorum bir Kasım ayında. Yüzüme çarpan rüzgâr dışında tümüyle izole bir haldeyim. Gözün alabildiği kadar su. Sonsuzluğa gidiyor adeta. Ses “Lost, here is nowhere…. Searching home still” diyor. Öyle bir ev özlemim falan yok, halimden memnunum. Tek yaptığım, duyduğum şeyi daha da içselleştirerek dinlemek. Sadece engin bir deniz ve kulaklarıma dolan saf bir insan sesi.
Ses “Time is now” dedikten sonraki boşluğu, sanki bir klipteymişçesine kullanıyorum ve tam distortion’ın girdiği o patlama anında arkamı dönüyorum. Az önce gördüğüm ve çalan müziğin sadeliğine uyan denizin aksine, bir anda kaotikleşen müzik eşliğinde karşımda şehir beliriyor bu sefer. Müziğin ritmikliği ile beton denizine doğru ilerliyorum. Müzikteki monotonluğun yarattığı trans duygusunun güzelliğiyle, gökdelenlerin yanından bir bir geçiyorum.
2002, Balıkesir
Tatilin son gününün sabahı ne kadar tatsızdır. Okurken Pazar günlerinin akşamı tatsızdır ya, yazlıktan döneceğiniz günün sabahı da öyle tatsızdır. Yola gidecek olmak, ertesi gün aynı saatte şu andaki rahatlığınıza sahip olmayacağınızı bilmek… Baya tatsız şeyler. Kendimi bildim bileli, yazlıktan döneceğim son gün çok erken kalkarım. Hatta gece zaten sabaha karşı sonlanmışsa, hiç yatmam ve o son sabahın tadını çıkarırım. Altınoluk’un karşısındaki tatil sitesindeki yazlıktaki diğer bir son gün. Tam bir sene sonra tekrar geleceğim bu yer, hiç abartısız hayatta en evdiğim yerdir. O sebepten vedalaşması zordur.
Sabah 05.30′da uyanıp perdeyi aralıyorum. Pencereden gördüğüm güzelliği bir yıl boyunca göremeyecek olmanın farkındalığıyla takıyorum kulaklıklarımı. “You wait by the window, morning’s breath on the sill” diyor ses. O ana da uyuyor hani. Her sene yaptığım geleneksel veda turu çerçevesinde atladığım bisikletimle, bir yıl boyunca özlemini duyacağım koylarda dolaşıyorum. Her noktasını avucumun içi gibi bildiğim bu yerde dolaşırken, ta uzakta, ağaçların arasında bir şey dikkatimi çekiyor; daha önce görmediğim, farkına varmadığım bir şey. Kumsalın ve kıyıdaki oturma yerlerinin çok da uzağında olmamasına rağmen yeni fark ettiğim bu şeye doğru çeviriyorum pedalları. “Nasıl yani?” diye düşünüyorum. “Ne alâkası var? Yazlık burası, burada böyle bir şeyin işi ne?” O şeye doğru yaklaşıyorum. Evet, gerçekten de doğru görüyorum. Bir mezar taşı. O sırada dinlediğim şarkının da tam bu konuyla ilgili olması nasıl bir gösterge acaba? Ancak o mezar taşı, bana hiçbir olumsuz duygu vermiyor; bilâkis böyle bir yerde çürüyor olmanın ne kadar güzel olduğunu düşünüyorum. Keşke böyle bir seçme hakkım olsaydı da ölünce buraya, bu koylardan birine gömülebilsem diyorum. Ama böyle bir şeyin mümkün olabileceğini sanmıyorum. Aile mezarlığı diye bir konsept var sonuçta. Beyaz kurtçuklarla dolacağım yer orası olacak maalesef, mecburen. Neyse, koyu dolaşmaya devam edeyim. Zaten kulaklıktaki ses de “Enough of this! You will leave me now!” diye bağırıyor. Ölmüş adam her kimse kızmış olmalı; hemen pedallara abanıyorum.
2011, İstanbul
Saat 20.00 dolaylarında Kadıköy’deki minibüslerden Karaköy İskelesi’ne doğru yürüyorum. Eğlenmeye gidiyorum; mutluyum. Dahası, hava karanlık, yağmur yağıyor. Araba farlarında parlayan yağmur damlaları; her taraftan üzerinize gelen şehir; gözlük camındaki yağmur damlası yansımaları; ağzınızdan çıkan buhar… Eğer mutluysanız, gayet sinematografik ve ucuz dramatizasyon için gayet yeterli olan bu ortamı kendi çıkarlarınız için kullanmak çok zevkli geliyor bana. OPETH dinliyorum. Blackwater Park dinliyorum. Güzel bir an. Dışarda ne olup bittiğini umursamadan, çok sevdiğim bir şeyi yaparak, müzik dileyerek, çok sevdiğim insanlarla eğlenmeye gidiyorum. Böyle olunca, tasvir ettiğim bu ortamı dinlediğiniz şeye klip gibi kullanması pek güzel oluyor. “Metroda yalnızlık”, “İstiklâl’de dolaşan aşk acısı çeken kuul adam” temalı denyo rock klipleri vardır ya, bu da onun bir çeşidi aslında. “Tüm o kaosun içinde, karanlıkta tek başına yürüyen ve bu sırada OPETH dinleyen adam.” İyi bir mizansen.
Şarkı devam ederken sahil boyunca yürüyorum. Hemen sağımda deniz, solumda ise kaostan, gürültüden, tatsızlıktan ölen şehir. Şarkının sonlardaki patlaması öncesindeki tekrar eden sakin kısımlar bitiyor ve vokaller giriyor, belki de albümdeki en heybetli halleriyle. O sakin kısım boyunca bekleyen dudaklarım, o kükremeyle birlikte aralanıyor; ses çıkarmadan, söylüyormuş gibi yaparak: “Sick liaisons raised this monumental mark…” Nasıl bir zevk; o “mark”ı nasıl dolu dolu söylüyor…
Ve devam ediyor; sağımdaki zifiri karanlık, simsiyah su eşliğinde: “The sun sets forever over blackwater park.”
(8.59/10, Toplam oy: 578)
Loading ...
oha. bursa uludağ mezunuyum. o yolu bilirim.
balıkesir tatil yerlerinde geçti hayatım.
pasifik okyanusu ile de 3-4 yıl içli dışlı oldum.
sadece zamanlar bi 3-5 kayık…
26.03.2011
@cenkozmercan, Kaliforniya mı, Japonya mı? :)
29.03.2011
@Ahmet Saraçoğlu, hawaii
29.03.2011
@cenközmercan, aloha.
30.03.2011
@Ahmet Saraçoğlu, many mahalos :D
tartışmasız son on yılın en iyi albümü
blackwater park hayatımda dinlediğim en güzel şarkılardan biridir. şarkıdaki o karanlık atmosferi nasıl yaratmışlar diye düşünürüm hep.
Bir albümdeki bütün şarkılar da sanat eseri olmaz ki…
böyle bir albüm ve böyle bir kritiğin üzerine “bu albüm iyi değil yeaaa” falan diyen olursa allah belamı versin parası neyse verir sülalesine kadar hackletirim.
26.03.2011
@saklanan saman, +1
2002, balıkesir çok iyiymiş. albüme de 10/10.
Benim için de Morningrise’ın böylesi bir önemi var. Ama bu albümü de çok severim. 8.5′dan 9′u verdim. Kritik de güzelmiş, tutkulu.
Müthiş bir kritik. Böyle bir albüme teknik yorumlar falan da ayıp olurdu. Sevmeyen var mı Blackwater Park’ı?
Balıkesir, Artur mu yoksa?
26.03.2011
@harro, evet. :) Martı 135/5 ben haha.
27.03.2011
@Ahmet Saraçoğlu, ben bitişik sitedeyim. Kayahan’ın SEVGİ KÖYÜ. Tellerden atlarsam bir ara uğrarım :)
Son 10 yılın en sevdiğim üç albümünden biri olan bu inanılmaz albümün Legacy Edition’unu kaçırmadım. 15 dakika önce siteye girdiğimde bu albümün kritiğinin en üstte yer aldığını görünce aklımdan toplu bir övgü töreni (kesinlikle rahatsız değilim), gaz, eski duyguların açığa çıkması ve o heyecanla albümü önümüzdeki günlerde loopa alacağım düşünceleri geçti. Ancak memleketim Balıkesir’i ve Kadıköy’ü, hayatım boyunca en fazla ikamet ettiğim yerleri, görünce… Bambaşka bir kritik olmuş.
The sun sets forever over Blackwater Park…
26.03.2011
@Dnz, ben de Balıkesirli’yim aslen. Doğma büyüme İstanbullu’yum ama tüm sülale Balıkesir.
27.03.2011
@Ahmet Saraçoğlu, Sayfada 7 kez “Balıkesir” denmiş. Ben de Balıkesir’liyim! Beni de aranıza alın.
27.03.2011
balıkesirlilerin buluşma sayfası olsun burası
27.03.2011
@Exorsexist, Hahahah. Radyo 10, Balıkesir’in sesi.
29.03.2011
@Ahmet Saraçoğlu, Ben de Balıkesirliyim beyler, doğma büyüme İstanbul gerçi ama her yaz Akçaydayım :D
albüm 10, bu arada kadroda steven wilson da olacak
“clean and backing vocals on “Bleak”, “Harvest”, “The Funeral Portrait” and “The Drapery Falls”, keyboards, mellotron, additional guitar”
wikipedia’dan aldım getirdim, kritikler de mükemmel olmuş…
10,sürdirek 10,düşünmeden 10,takla atarak 10
Bir 10 da benden olsun. Iron Maiden’ın Fear of the Dark’ı bile üstüste 3-4 kez dinlenmez belki ama bunu loop’a alıp sabahlara kadar dinleyebilirsiniz. Kritikte de yazıldığı gibi hayatın bazı anlarına background olacak bir albüm. Benim bu kategoriye sokabileceğim bir albüm daha varsa o da Arcturus’un Sham Mirrors albümüdür. Belki bu sitede bir gün onun da kritiğini okuruz.
opeth’in en dolu dolu albümü bence. keşke sürekli bwp gibi albümler yapsalar yada yapsaydılar.
Ayvalık’tan Akçay’a kadar olan o sahil şeridi hayatımda en sevdiğim yerler ayrıca Kadıköy’de öyle.. Ayvalık’ın bir başka özelliği ise Opeth ile tanıştığım yer olması :) Ellerine sağlık dostum, benim içinde anlam yüklü bir yazı bu :)
bir de bandırma fotoğrafı olsaydı eyiydi
müzik ne güzel şey yahu. şahane kritik olmuş. blackwater park’a da çok yakışmış.
10
10
10
Harika bir yazı. En kısa zamanda tek tek dinlediğim şarkıları bir de albüm sırasıyla dinleyeceğim. Ayrıca Ahmet, gittiğin yerden elin boş gelme. Çok parayla dön.
29.03.2011
@Bahadır Sarp, parayla değil de başka şeyle dönüyorum Bahadır’ım.
http://images.gibson.com/Files/be289f60-a8ef-4faf-970f-09061064eec6.jpg
Para demişken, 2 gün önce adamın biri yanımda 15.000 Euro kaybetti lan 1 saatte. Kumar fena şey.
Şu Dirge for November bambaşka.
Ne kritik olmuş lan bu. Flashbacki flashforwardı bile var. Ellerine sağlık.
Still Life’ın sonrasında yapılabilecek en iyi album.
gözlemlediğim kadarıyla mükemmeliği konusunda opeth fanlarının hemfikir olduğu 2 albümden biri morningrise ile beraber.
27.03.2011
@baldur, Ülkemizde olabilir bilmiyorum, ama progarchives başta olmak üzere birçok ingilizce sitede Morningrise oluşturulan listelerde diplerde yer alıyordu hep. Ya da bana denk geldi öyleleri. Ama az buz görmedim son iki sırada Morningrise’ı “opeth albümleri sıralaması – en iyiden en kötüye” tarzı atraksiyonlarda.
28.03.2011
@Aeonian_Lich, işin teknik boyutuna ya da produksiyon kalitesine falan da bakıyorlardır belki oldukça. bir de evet mikael falan da pek sevmiyor morningrise albümünü.
27.03.2011
@baldur, Still Life…
muhteşem bir yazı muhteşem bir albüm…
Harvest’in yeri ayrıdır.
bu ne ya onca klasik albumden daha yuksek oy almis cok komik olmus hehehe kalite adına gozden gecırınız efem bu durumu..!
22.05.2011
@heavy metal, Şaka mısın evladım?
29.05.2011
@heavy metal, bu albüm klasik değil yani?
11.06.2011
@heavy metal, yazış tipinden bile belli oluyor bu tarz adamlar, ben buna inandım.
bursa’da nerde oturuyodun ahmet sen?
11.06.2011
@ali ihsan balı, kükürtlü’de.
11.06.2011
@Ahmet Saraçoğlu, :) yakınmışız. dikkaldırımdaydım ben de..
11.06.2011
@ali ihsan balı, ha iyiymiş. :)
Çok başarılı bir albüm. alışmak benim açımdan biraz zaman alıyor ama NWOBHM de bulamadığım sertliği bu albümde buldum
arkadaş the leper affinity adamın suratına tokat atar gibi başlamıyor mu bitiyorum.
Ne zaman şu albümle ilgili herhangi bir kritik ya da yorumlara göz atmak istesem hep sitenin ”B” arşivine gidiyor elim. Albümü koca bir grup olarak mı görüyorum nedir.
Vapurda yalnız OPETH dinlemek benim de üniversite hayatımın sanırım favori etkinliği hala. 7:00 Kabataş’a bineyim yarın.
Kritiğe 10 verdim ama içim bir kötü oldu az mı verdim acaba diye.
Bleak sen ne mükemmel bir şeysin öyle, bunun bir de Drapery Falls’u, The Duneral Portrait’i falan var. En sevdiğim Opeth albümlerinden biri.
Aylar öncesinde albümü dinlerken okuduğum kritiği yine albümü dinleme seansımda tekrar okudum.Her ikiside 10/10
Bugün albümü dinlerken bir an düşündüm ve şuna karar verdim:
Tamam Morningrise, Still life baş tacı, muazzam, mükemmel vs’de;
Blackwater Park, sanırım Opeth’in en iyi albümü. Nasıl bir albüm ki bu amk. Bir albüm düşünün The leper affinity ile başlıyor, 2. sırada bleak var, 3′te harvest gibi bir şaheser; ardından the drapery falls derken sonra bir bakıyorsunuz; blackwater park gibi bir insanüstü şarkıyla albüm son buluyor. Biraz insaf!
Olamaz böyle bir şey.
15.09.2014
@saw you drown, harvest gibi saheser dedin canimi yidin:) 2. Mukemmellik bleak ve bence albumun en harika 3. Parcasi dirge for november…zamaninda bu cd yi hicbir parcasini dinlemeden sirf opeth diye ebay den almistim. Cd 15 gun sonra elime gectiginde kasim ayina yeni girmistik:)sarki isimlerinde november gorunce direk o parcadan basladim albume:):) tabi daha sonra harvest, bleak derken cok uzun sure baska album dinlememistim…hala herhangi bi parcasi bile tuylerimi diken diken olmasina yetiyor…
15.09.2014
@B U R Z U M, Aynen öyle dostum. Gerçekten bu albümün farklı bir havası var. Sadece müzikalite olsa neyse, farklı bir ruhani yapısı da var. Böyle bir albüm gelmez bir daha…
Yıllar geçse de yine aynı. Albümün ve özellikle aynı adı taşıyan parçanın etkisi geçmedi, geçmiyor. Ve geçmeyecek. Blackwater Park, dinlemenin ötesinde her şeyiyle yaşanan bir şey.
2 dakka bi parça övüp çıkıcam.
Resmen işkencesin ‘dirge for november’. Ama o kadar güzel bir işkencesin ki 2007 yi tekrar yaşatiyorsun bana. Her dinleyisimde senin gibi melankolik bir parça bana resmen huzur veriyor, 2007 ye götürüyor mutlu ediyor…
Bleak dunyanın en guzel sarkısı!
Gecen gun su versiyona rastladım. Bence baya basarılı! http://youtu.be/PXW0k_J6zi8
Ne bileyim şarkılar teker teker bakıldığında çok sağlam şarkılar ama sanki albüm biraz kopuk şarkılar arasında bir bağlantı yok ne bileyim bir orchid bir deliverance bir stil life gibi bir hava veremedi bana
Tarih Sorceress ile bu yüce albümü çıkaran grubun aynı olduğunu da yazacak maalesef.
19.05.2017
@deadhouse, Bazen şaşırıyor insan. Harlequin Forest, The Lotus Eater, Leper Affinity, When ve nice şaheser besteye imza atmış grubun son derece sönük bir müziğe hapsolması üzüyor. Ama sebep belli. Brutal vokal kullanamamak o özü ortaya çıkarmaya engel kanımca..
10 az, hatta 11 bile az bu efsane albüme.
Opeth’in o üzerinde hep dans ettiği death metal – progresif rock çizgisinde en mükemmel dengeyi yakaladığı albüm – dolayısıyla bence de en iyi albümleri.
Daha sonra fazla progresif rock tarafına yaslanmaları bana daha az hitap eden albümler yapmalarına sebep oldu (death metal temeline sadık kalmadıkları zaman sandıkları kadar iyi müzik yapmıyorlar maalesef).
Vay beee, albüm çıkalı 18 sene olmuş, şarap gibi albüm,
dinle dinle demlen..
10+ / 10
yani opeth’in kariyerinde bile ayrı bir şekilde duruyordur bu albüm. arada mikael bile “ulan ne albüm yapmışız be” diyordur herhalde.
26 yaşında böyle iş çıkarılır mı lan, çoluk var çocuk var.
orchid ve watershed’i daha bir çok seviyorum ama blackwater park hiç akıl kârı albüm değil. aşırı saçma.
21. yüzyılın en iyi metal albümü.
14.01.2021
@deadhouse, 28. yüzyılın bile en iyi metal albümü olabilir
Destan gibi albüme destan gibi yazı olmuş. Özellikle bozuk parayı pena gibi kullanma olayına hastayım. Biraz ileriye taşıyıp yavaşça kafayı sallamaya başlıyorum. Millet beni deli zannediyor muhtemelen ama olsun, böyle bir albüme deli olmamak mümkün değil.
Bu albüm çıkalı 20 yıl oldu.
Yirmi yıl.
15.02.2021
@Ahmet Saraçoğlu, Peki ya 30 yıl öncesi dendiğinde artık 90′ları düşünmemiz gerektiği gerçeği…
15.02.2021
@Ugur, ben lise 1′e başlayalı çeyrek asır olmuş. Bunlar benim her anımın gerçekleri. :)
Tanrı bile bu albümü yapamazdı. Metal müzikte gelmiş geçmiş en iyi albüm ne diye düşünmüş değilim. Düşünürsem ilk 10′uma kesin girer. 1. olur mu? Niye olmasın.
19.10.2021
@deadhouse, Ben senin en sevdiğin albümü Cynic – Focus olarak düşünüyordum.
19.10.2021
@Opethsevenbiri, Dönemsel değişiklikler oluyor. Şu an By Inheritance.
Geçen gün mekanda çaldığından beri Bleak’e takılı kalmış durumdayım.
Opeth’in en iyi albümü
04.12.2021
@Ali Osman, ayrıca yolunuz Bolu’ya düşerse Yedigöller’de The Drapery Falls dinlemeniz şiddetle tavsiye olunur. Denendi onaylandı, mükemmel bir deneyim. Albümün atmosferi ile bu kadar uyuşan bir yer görmemiştim.
04.12.2021
@Ali Osman, Bolu’da Sülüklü Göl’e akustik gitar götürüp göl kıyısında Drapery Falls, Patterns in the Ivy, Still Day Beneath the Sun, To Bid You Farewell çalmıştım. Sanırım 2002′ydi. şöyle bir ortamdı, müthişti.
https://tinyurl.com/bdhmjsp8
04.12.2021
@Ahmet Saraçoğlu, bilmiyordum burayı, harika görünüyor. Böyle bir yere gitarla gidip kamp yapmak istiyorum ama ne zaman kısmet olur orası muamma.
04.12.2021
@Ali Osman, ben bu albümü ve bergtatt’ı gece mersin-antalya yolunda dinlerdim.çok gizemli ve görkemli bir yol olurdu benim için :)
05.12.2021
@Ali Osman, değil
05.12.2021
@Yiğit, hangisi sence?
05.12.2021
@Ali Osman, cevap bariz bence. En iyi metal albümü Opeth’in olduğu için otomatik olarak en iyi Opeth albümü de o oluyor. En iyi Opeth albümü = en iyi metal albümü.
05.12.2021
@Ali Osman, still life
@Yiğit @TanSolo, ikinize de katılamadım.