İşte zamanın nasıl hızlı aktığını fark ettiğim albümlerden biri daha. “Pray for Villians“ı sanki birkaç ay önce yazmışım gibi hissederken, aradan iki yıl geçtiğini fark etmemle, “Nası ya!” diye bağırmam ve bu anlık heyecanla ortalık yere kusmam bir oldu.

DEVILDRIDER bence hiçbir zaman çok iyi bir albüm yapmadı. Muhtemelen gitaristlerin beste ve rif yazım tarzlarının bana her şeyleriyle hitap etmemesinden kaynaklı bu durum, “Pray for Villains” yazısından da görülebileceği üzere çok çok sevdiğim şarkıları da olan bu grubun hiçbir zaman muazzam bir albüm, ya da en azından benim her şeyiyle bayılacağım bir albüm yapamayacağına dair düşüncelerimi pekiştiriyor.

Albümü öven yabancı yorumcular albümün adının “Beast” olmasını pek bir sevmişler. Her olumlu yazıda bir “beast of an album”dür gidiyor (“hayvan gibi albüm” diyor). “Beast”i ilk dinleyişimde albümün “Pray for Villains”ın gerisinde, hatta baya gerisinde olduğunu düşünmüştüm. Dikkatimi çeken rif, aklımda kalan melodi sayısı o kadar azdı ki, grubun bu kadar büyük bir geri adım atmış olmasına anlam verememiştim. Ortalamanın altında bir tane bile yoruma rastlayamayınca, hatta çoğu yorumda 2011′in en iyilerinden gibi şeyler okuyunca, ben mi fark edemiyorum deyip albümü dinlemeyi sürdürdüm.

Her notasıyla yeni nesil Amerikan metali kokan DEVILDRIVER, “Beast”te de eski albümlerinin yolundan devam eden bir iş yapıyor. “Beast”i grubun en iyi albümü olarak gören yorumlara asla katılmamakla beraber, grubun benzer türde albümler yapmasından mütevellit, birilerinin de bu albümü en iyi DEVILDRIVER albümü olarak görmesini normal karşılıyorum. Ben grubun en iyi albümü diye bir ayrım yapamıyorum, ama sanırım en sevdiğim albümleri “The Last Kind Words”. Sanırım dememin sebebi de, az önce bahsettiğim gibi, baştan sona iyi bulduğum bir albümlerinin olmaması.

Uzatmadan “Beast”e gelelim. Okuduğum tonla yorumun tersine, bence “Beast” yetersiz bir albüm. Güzel anları, takdir edilesi denemeleri var, ancak genel itibariyle albümün heyecan dozunu düşük buluyorum. Sert mi? Evet sert, hem de çok sert. Ama yetiyor mu?

Dez Fafara “Beast” çıkmadan evvel, önceki albümlerde de dediklerine benzer şeyler söylemişti, “Bu albümde çok daha kızgınım, hayatımda zor bir dönem geçti ve bu da vokallerime yansıdı” türünde şeyler. “E başka ne olacağıdı?” diyesim geliyor böyle şeyleri duyunca. 9 yıldır DEVILDRIVER’dasın ve 9 yıldır sinirlisin zaten, bu gaza getirme çabası niye? Kim bu albümü dinleyip “Oooo Dez bu albümde iyice kudurmuş” diyecek? “Pray for Villains”ta da yeterince iyiydin, bu albümde de aynı düzeyde başarılı bir performans sunmuşsun. 45 yaşında adama yakışıyo mu “Çok sinirliyim şu an” tripleri?

Rif bazlı bir müzik yapan DEVILDRIVER’ın “Beast”teki temel eksiği bu konuda başarılı olamamış olması. Son iki albümde gayet fazla olan yaratıcı rif sayısı, “Beast”te epey az. İlginç ve güzel olacağı düşünülerek yazıldığını belli eden Taloons Out gibi şarkılar gayet bayık, gaz vermesi amacıyla bodos yazılan Bring the Fight (To the Floor) gibileri ise olabildiğince düz yapıtlar. Bu da bana albüm için eleştirecek en büyük hedef olarak gitarist arkadaşları gösteriyor. “Pray for Villains”da ciddi anlamda hayran kaldığım davulcu Boecklin bile “Beast”te daha sıradan ve parlamayan bir icra ortaya koymuş. Yine de gayet taşaklı bir davulcu kendisi, hakkını verelim.

Grubu canlı izlemiş biri olarak DEVILDRIVER’ın konser performanslarının albümdekilerden daha iyi olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. Albümü dinlerken vasat bulduğunuz bir şarkı, canlıda baya baya parlayabiliyor. En azından o açıdan grubun hakkını teslim etmem lazım. Ama sonuçta elimizde üstünde uzun süre uğraşılmış, emek verilmiş, ter akıtılmış, kafa yorulmuş bir albüm var. Ancak bunların benim için pek de önemi yok, çünkü çıkan sonuç gayet ortalama.

Bu yazıyı noktalarken şu anda stop tuşuna bastığım “Beast”i bir daha ne zaman dinlerim, hatta baştan sona hiç dinler miyim bilmiyorum; ama dinlersem de dinleyecek başka çok az şeyin olması lazım ki, bu albümü tekrar dinleme zorunluluğunu yaşayayım.

Olmamış. Hakkaten olmamış.